ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.2 #นิยายวาย

สามารถอ่านบทก่อนหน้าได้ที่ >> บทที่ 4.1

หลี่จื้อเฟิงไม่ได้เข้าไปรับและไม่ได้กล่าวขอบคุณ โหยวเหมี่ยวรู้สึกขบขัน บรรยากาศเงียบงันไปครู่ใหญ่จนโหยวเต๋อชวนรู้สึกกระอักกระอ่วน ทำเสียงกระแอมไอแล้วเอ่ยว่า “เหมี่ยวเอ๋อร์”

โหยวเหมี่ยวถือจดหมายอยู่ในมือ มองดูเขาด้วยสายตาเย็นชา ริมฝีปากนั่น คิ้วนั่น คล้ายเฉียวเคอเอ๋อร์ที่มองเขาอย่างโกรธแค้นและไม่ยอมอ่อนข้อให้ในตอนนั้นมาก นี่เป็นสีหน้าที่โหยวเต๋อชวนเกลียดมากที่สุดในชีวิต ทุกครั้งที่เฉียวเคอเอ๋อร์ทะเลาะกับเขา เพลิงโทสะมักจะอัดแน่นเต็มอกโหยวเต๋อชวน แต่หาที่ระบายไม่ได้

“เจ้า คล้ายมารดาเจ้ามาก” โหยวเต๋อชวนสะกดกลั้นเพลิงโทสะ พูดเน้นเสียงทีละคำ

“ข้ารู้ว่าท่านเกลียดท่านแม่ข้า เมื่อก่อนไม่รู้ แต่ตอนนี้รู้แล้ว นางผูกมัดท่านมาสิบกว่าปี ท่านคงเกลียดนางแทบตายจนพาลเกลียดข้าไปด้วยสินะ”

โหยวฮั่นเกอหน้าเปลี่ยนสี มองโหยวเหมี่ยวแล้วหันไปมองโหยวเต๋อชวน

“เปล่า” โหยวเต๋อชวนถอนหายใจยืดยาว เอ่ยเสียงเรียบ “ข้าผิดต่อเคอเอ๋อร์ ผิดต่อเจ้า”

โหยวเหมี่ยวได้ยินดังนั้นก็ประหลาดใจ โหยวเต๋อชวนกล่าวต่อว่า “ส่วนที่ควรให้เจ้า สักเหรียญเดียวก็จะไม่ให้ขาดหายไป ภายหน้าไม่ว่าเจ้าหรือพี่ใหญ่เป็นขุนนาง กิจการของตระกูลก็เป็นของพวกเจ้าทั้งสองคนละครึ่ง พ่อประกาศในงานชุมนุมตระกูลแล้ว และบอกทางบ้านน้าเจ้าอย่างชัดเจนแล้วเช่นกัน ไม่อย่างนั้นน้าเจ้าคงมาอาละวาดถึงบ้านแล้ว”

พอโหยวเหมี่ยวเห็นโหยวเต๋อชวนพูดเบี่ยงประเด็น และโหยวฮั่นเกอยังคงนั่งฟังอยู่ด้านข้างก็แค่นหัวเราะ “น้าเล็กจะมีปัญญาอะไรมาอาละวาด”

โหยวเต๋อชวนไม่สนใจเขา พูดถึงเรื่องนี้แล้วก็เงยหน้ามองโหยวเหมี่ยว “เจ้ายังไม่ถึงวัยที่จะรับสืบทอดกิจการของตระกูล เจ้าไม่ไหว พี่ใหญ่เจ้าก็ไม่ไหว เรื่องนี้ข้ารู้ดี”

“ท่านพ่อ ข้าไม่สามารถ” โหยวฮั่นเกอค้อมตัวพูด

โหยวเหมี่ยวทราบดีว่าตัวเองนิสัยไม่ค่อยดี บอกว่าจะไปศึกษาเล่าเรียนที่เมืองหลวง แต่ความจริงแล้วเอาแต่ผลาญเงินโดยอ้างเรื่องสานสัมพันธ์กับพวกผู้ดีมีอำนาจ เรื่องนี้ผูกมัดตัวเขาอย่างตัดไม่ขาด แต่เขาไม่เสียใจเลยสักนิด โหยวเต๋อชวนจ่ายเงินก้อนนี้ได้ ไม่จ่ายก็เสียเปล่า เพราะถึงไม่จ่ายให้เขา นางหวังก็ต้องเอาไปใช้จ่ายอยู่ดี

“ข้าตั้งใจว่าอีกไม่กี่วันจะกลับเมืองหลวง ส่วนสินค้าจากนอกด่านท่านเลือกชิ้นที่ดีๆ ไป ที่เหลือข้าจะเอาไปขาย หาเงินค่าเดินทาง…”

โหยวเต๋อชวนหัวเราะ

“พ่ออยากถามเจ้า เจ้ามาทำอะไรที่นี่ จะเขียนจดหมายตอบสหายหรือ” โหยวเต๋อชวนถาม

โหยวเหมี่ยวได้เพียงแค่หาเหตุผลมาอ้างเท่านั้น บิดายอมพูดกับเขาดีๆ แล้ว ถ้าเขาอยากขอเงินคงก่อเรื่องร้ายแรงนักไม่ได้ สีหน้าผ่อนคลายลง “ข้าจะเขียนจดหมายให้สหายสองคนในเมืองหลวงคนละฉบับ”

“คนที่ส่งจดหมายหาเจ้า?”

“ยังมีอีกคน คุณชายของท่านอัครเสนาบดี หลี่เหยียน”

โหยวเหมี่ยวดึงกระดาษมา แต่โหยวเต๋อชวนกลับกดไว้ก่อน “ปีนี้ปล่อยเจ้ากลับไปเมืองหลวงไม่ได้แล้ว”

“ทำไม” โหยวเหมี่ยวขมวดคิ้ว

“นอกด่านมีข่าวสงครามอยู่เนืองๆ เกรงว่าทางเหนือคงไม่ปลอดภัย”

“ทางเหนือไม่ปลอดภัยก็ไม่แน่ว่าจะรักษาเมืองหลวงเอาไว้ไม่อยู่ ตาแก่ ท่านคิดอะไรอยู่กันแน่” โหยวเหมี่ยวหัวเราะเยาะ