ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.2 #นิยายวาย

“เจ้าโง่!” โหยวเต๋อชวนตวาด “ทางเหนือไม่ปลอดภัยแปลว่าจำเป็นต้องเกณฑ์ทหารเพิ่มภาษี ราชสำนักก็ต้องเร่งระดมกำลังคนด้วยเช่นกัน ดังนั้นคงเกณฑ์แรงงานในแถบเจียงหนานเจียงเป่ยเยอะมาก ถ้าเจ้าถูกคนฝ่ายองค์ชายสามดึงตัวไป มิต้องเร่งร้อนเขียนจดหมายมาขอเงินจากทางบ้านที่อยู่ห่างตั้งแปดร้อยลี้หรอกหรือ”

“ข้ากับองค์ชายสามไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันสักหน่อย…”

“แล้วถ้ารัชทายาทแบมือขอเงินจากเจ้าเล่า ท้องพระคลังว่างเปล่า คงเรียกภาษีในแถบเจียงหนานเจียงเป่ยเพิ่มขึ้นอีก ถึงตอนนั้นอัครเสนาบดีหลี่กับฮ่องเต้คงขอยืมเงินจากพ่อค้าเกลือพ่อค้าชาเป็นการเร่งด่วน เจ้าโดนกักตัวอยู่ในเมืองหลวง ข้าจะไม่ควักเงินได้หรือ”

โหยวเหมี่ยวแค่นหัวเราะ พูดไปพูดมาก็เสียดายเงิน เดิมคิดจะพูดค่อนแคะกลับไปสักหลายประโยค ถ้าเปิดศึกกับพวกชาวหูจริงๆ ใต้หล้าคงพลิกคว่ำ ต่อให้ท่านมีความสามารถล้นฟ้าก็ปกป้องกิจการของตัวเองไม่ได้ทั้งหมด แต่พอฉุกคิดอีกที เงินนี้เป็นของโหยวเต๋อชวน เขาอยากให้ใครก็ให้คนนั้น เก็บไว้ตายไปเอาติดตัวใส่โลง หรือโดนชาวหูปล้นไปก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

โหยวเหมี่ยวครุ่นคิดก่อนเอ่ย “แล้วท่านคิดจะทำอย่างไร”

“ก่อนตายมารดาเจ้ามีที่ดินผืนหนึ่ง เมื่อสิบห้าปีก่อนคิดจะไปจัดการให้เรียบร้อย ต่อมาล้มป่วยบ่อยๆ สุขภาพไม่ค่อยดีจึงทำไม่สำเร็จ ชาวนาสี่ครอบครัวเช่าอาศัยและคอยดูแลแทน ถ้าเจ้าตั้งใจจริงจะยกที่ดินผืนนั้นให้ หากเจ้าสามารถปลูกอะไรออกมาได้ สามปีให้หลังจะให้พี่ใหญ่เจ้าเข้าเมืองหลวงแทน ส่วนกิจการของตระกูลก็ยกให้เจ้าเป็นคนดูแล พวกเจ้าสองคนสับเปลี่ยนกัน”

โหยวเหมี่ยวฟังแล้วอดขันไม่ได้ เหลือบมองโหยวฮั่นเกอก็เห็นว่าอีกฝ่ายมีผิวหยาบกร้าน ท่าทางเหมือนหนุ่มบ้านนอกที่เพิ่งเข้าเมือง มาวันนี้ติดตามบิดาที่มีเงินทองร่ำรวย สวมเสื้อคลุมตัวยาวตัดเย็บอย่างดีก็ดูท่าทางไม่เลว แต่กลิ่นอายความเป็นชาวนาก็แก้ไขเปลี่ยนแปลงไม่ได้อยู่ดี อย่างเขาเนี่ยนะจะเข้าเมืองหลวง เจ้าบ้านนอกจะทำอะไรได้ ไม่รู้จักกินไม่รู้จักเล่น พวกหลี่เหยียนคงไม่เหลือบแลเขาด้วยซ้ำ

“ข้าไม่ไป” โหยวเหมี่ยวดื้อดึงอีกรอบ “ช่างเหลวไหลสิ้นดี”

“ไม่ไปก็ต้องไป ไม่มีเงินให้เจ้ามากกว่านี้แล้ว”

“ท่าน…”

“เวลานี้ตกลงใจแล้วว่าจะไม่ยอมให้เจ้าเข้าเมืองหลวง อาเจ้าก็เขียนจดหมายมาบอกว่าหนึ่งปีมานี้เจ้าใช้เงินล้างผลาญมาก ทางบ้านรับการใช้เงินของเจ้าไม่ไหวแล้ว…”

“ท่านล้อเล่นอะไรกัน ท่านจะตัดเงินไม่กี่พันตำลึงหรือ เอาของคืนให้ข้า ข้าจะใช้เงินตัวเองกลับเมืองหลวง!”

“เจ้าจะเอาเงินมาจากไหน เจ้ามีเงินหรือ ไม่ใช่ตาแก่คนนี้มอบให้เจ้าหรอกหรือ แล้วเจ้าจะเอาอะไรไปสานสัมพันธ์กับสหายอันธพาลพวกนั้น…”

โหยวเต๋อชวนเริ่มมีโทสะ โยนความผิดให้อีกฝ่ายทั้งหมด เรื่องตั้งบุตรที่เกิดจากภรรยาเอกใหม่นั้นเขาตั้งใจแน่วแน่ไม่มีทางโยกคลอน ขณะที่คิดจะสงบสติอารมณ์แล้วกล่าวอะไรอีกสักนิด โหยวเหมี่ยวกลับแค่นหัวเราะเย็นชา “ท่านมอบให้ข้า? ท่านมีเงินหรือ ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะท่านแม่ข้าช่วยท่านไว้ ท่านมีหรือจะก่อร่างสร้างตัวสำเร็จ นอนหลับฝันหวานต่อไปเถอะ!”

“…!”