ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.2 #นิยายวาย

“สุนัขแก่กินข้าวนิ่ม* แม่ข้าช่วยเจ้าสร้างกิจการใหญ่โต เท้าหน้าเพิ่งก้าวจากไป เจ้าก็พลิกหน้าทำเป็นไม่รู้จักเสียแล้ว ทั้งยังแต่งเมียใหม่ และยอมรับลูกนอกสมรสอีก…”

“ท่านพ่อ! โปรดระงับโทสะ!”

“ข้าจะฟาดเจ้าคนเดรัจฉานให้ตาย!”

โหยวเหมี่ยวยังกล่าวไม่ทันจบ แท่นฝนหมึกก็ถูกเขวี้ยงใส่หน้า โหยวเหมี่ยวรีบเบี่ยงหลบทันที แต่หลี่จื้อเฟิงกลับขยับเข้ามาคว้าแท่นฝนหมึกไว้ในมือ ทั้งสองคนไม่โดนฟาดแต่โดนน้ำหมึกสาดเลอะทั้งตัว สภาพทุลักทุเลดูไม่ได้

ในชีวิตของโหยวเต๋อชวนเกลียดมากเวลามีคนพูดถึงเรื่องนี้ ทุกครั้งที่คนข้างนอกพูดถึงเขา มักจะพูดทำนองว่า ‘โหยวเต๋อชวนกินข้าวนิ่ม’ เสมอ เขาจึงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธจัด

“ท่านพ่อ…” โหยวฮั่นเกอรีบรั้งบิดาไว้ พยายามหว่านล้อมให้ระงับโทสะ โหยวเหมี่ยวเดินออกจากห้องหนังสือด้วยเนื้อตัวเลอะน้ำหมึก จดหมายก็ไม่เขียนแล้ว เดินออกไปตามระเบียงทางเดินอย่างขุ่นแค้น

“ท่านพ่อ! ท่านพ่อ!” โหยวฮั่นเกอเห็นโหยวเต๋อชวนโดนลูกชายคนเล็กยั่วโทสะจนหน้าแดง ล้มนั่งลงไปบนเก้าอี้ก็รีบหว่านล้อมให้หายขุ่นเคือง พร้อมตะโกนร้องเรียกให้คนช่วย นางหวังได้ยินก็วิ่งเข้ามาด้วยความแตกตื่น

ในที่สุดโหยวเหมี่ยวก็ระเบิดถ้อยคำเกรี้ยวกราดออกมาจนได้ เด็กหนุ่มหยุดยืนพิงเสา ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างบอกไม่ถูก

หลี่จื้อเฟิงยืนอยู่ด้านหลังโหยวเหมี่ยว ใบหน้าซีกซ้ายเปื้อนน้ำหมึก ส่วนใบหน้าซีกขวาของโหยวเหมี่ยวก็เลอะน้ำหมึกเช่นกัน โหยวเหมี่ยวถอนหายใจ หมุนตัวกลับมากอดเอวหลี่จื้อเฟิง และฝังใบหน้าลงกับไหล่อีกฝ่าย

จากนั้นหลี่จื้อเฟิงก็ยกมือขึ้นโอบโหยวเหมี่ยว ทั้งสองคนยืนกอดกันและกันอยู่ตรงระเบียงทางเดินเงียบๆ

บ่ายวันถัดมา มีแขกมาที่โรงชาอีกครั้ง คราวนี้ชาวไร่กับพวกคนงานแวะมามอบของอวยพรปีใหม่ วางเรียงรายเต็มลานบ้าน โหยวฮั่นเกอเดินมาเคาะประตูแล้วพูดจากด้านนอกประตูว่า “น้องชาย”

เวลานี้โหยวเหมี่ยวยังไม่หายไข้ดี ตอนตื่นนอนยังคงมีอาการไอ มู่ฉีเอ๋อร์เห็นโหยวฮั่นเกอก็ค้อมตัวเชิญเขาเข้าไปในห้องชั้นนอก โหยวฮั่นเกอถามว่า “ไข้หายดีแล้วหรือ”

โหยวเหมี่ยวกำลังสะลึมสะลือจึงตอบอะไรไม่รู้เรื่อง แค่ถลึงตามองเหมือนลูกเสือน้อยที่ไม่ไว้วางใจในตัวมนุษย์ โหยวฮั่นเกอจึงเอ่ยต่อว่า “วันนี้ชาวไร่มาคารวะที่ปราสาทเขา ท่านพ่อบอกให้เจ้าออกไปพบกับพวกเขาด้วย เพราะอย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นชาวไร่ชาวนาของตน นอกจากนี้ยังมีอั่งเปาต้องแจกจ่าย พวกท่านลุงท่านน้าจากหยางโจวก็แวะมาด้วย เจ้าว่า…”

“รู้แล้ว” โหยวเหมี่ยวตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ตาแก่อยู่กับแขกเหรื่อหรือ”

“ใช่ พี่ใหญ่ไม่รู้ธรรมเนียมและไม่รู้กฎระเบียบ จึงไม่รู้ว่าควรจะแจกจ่ายอย่างไร…เดิมคิดว่าจะให้ลุงหลินแจก แต่ท่านพ่อบอกว่าอย่างน้อยเราสองคนก็ต้องไปคนหนึ่ง…”

“ข้าไปเอง” โหยวเหมี่ยวแค่นเสียงตอบ

โมโหก็ส่วนโมโห โหยวเหมี่ยวยังรู้จักดูสถานการณ์ ควรทำอะไรตอนไหนก็ต้องทำตามนั้น วันนี้มีคนในตระกูลแวะมา คิดว่าน่าจะเป็นผู้อาวุโสในสกุลโหยว โหยวเต๋อชวนต้องดูแลแขกทำให้ปลีกตัวไปไม่ได้ ถ้าจะให้พ่อบ้านที่เพิ่งมาใหม่ไปจัดการพวกคนเช่าที่ก็คงไม่เหมาะ เพราะหนึ่งกลัวควบคุมฝูงชนไม่ไหว สองนั่นเป็นคนที่นางหวังจ้างมา เกรงว่าจะทำตัวตระหนี่ถี่เหนียว คนนอกอาจนินทาแล้วจะพานให้โหยวเหมี่ยวขายหน้าไปด้วย

* กินข้าวนิ่ม เป็นคำแสลง หมายถึงผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน