ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.2 #นิยายวาย

คิดว่าโหยวฮั่นเกอก็คงกังวลเรื่องนี้เหมือนกัน ถึงได้ตั้งใจมาเชิญโหยวเหมี่ยวออกหน้า

โหยวเหมี่ยวสวมเสื้อตัวในชั้นเดียวก้าวลงจากเตียง ส่งเสียงไอหลายหน โหยวฮั่นเกอรีบเข้าไปประคองแล้วบอกว่า “เจ้าเขียนแค่จำนวนเงินก็พอ ตรงนี้มีรายการของ เดี๋ยวข้าจะให้คนแจกจ่ายตามรายการ…”

แต่โหยวเหมี่ยวกลับโบกมือ หลี่จื้อเฟิงหยิบเสื้อคลุมตัวนอกมาสวมให้เขา ส่วนโหยวฮั่นเกอกล่าวต่อว่า “ไม่ต้องรีบร้อน เจ้ากินข้าวเช้าก่อนค่อยไปก็ได้ ให้พวกเขารออีกสักพัก”

หลังจากล้างหน้าแต่งตัว โหยวเหมี่ยวก็มานั่งกินโจ๊กเล็กน้อย ก่อนตามโหยวฮั่นเกอไปที่ห้องของอีกฝ่าย หยิบรายการออกมาคลี่ดูแล้วจัดสรรเงินอั่งเปาตามรายการของขวัญที่คนเช่าที่มอบให้

โหยวฮั่นเกอคอยช่วยอยู่ด้านข้าง “น้องชาย เจ้าอย่าโกรธท่านพ่อเลยนะ ตั้งแต่ปีก่อนเขาก็ไม่ค่อยโมโหแล้ว”

โหยวเหมี่ยวไม่ได้พูดอะไร สังเกตเห็นว่าในห้องของโหยวฮั่นเกอจัดอย่างเรียบง่าย บนโต๊ะไม่มีหนังสือสักเล่ม แม้ว่าจะเป็นห้องที่โหยวเหมี่ยวเคยอยู่มาก่อน แต่พอเก็บกวาดแล้วก็เรียบโล่ง มีแค่สวนกระถางและแขวนภาพเขียนพู่กันคำว่า ‘เดินทางร้อยลี้ ผ่านเก้าสิบยังขาดอีกครึ่งทาง’*

ห้องนี้อย่าว่าแต่จะเอามาเปรียบเทียบกับผ้านวมหรือพรมขนสัตว์ชั้นดีของตนเองเมื่อก่อนนี้เลย กระทั่งบ้านโหยวเต๋อโย่วในเมืองหลวงยังเทียบไม่ติด

โหยวเหมี่ยวจัดสรรเงินเสร็จก็สั่งให้บ่าวรับใช้ถือตามไปที่ด้านหน้าลาน โหยวฮั่นเกอกลับทำตัวเป็นผู้ติดตาม

“คุณชาย” คนเช่าที่จดจำเขาได้ก็คลี่รอยยิ้มแจ่มใส โหยวเหมี่ยวก็ส่งยิ้มตอบกลับไปแล้วเริ่มแจกจ่ายเงิน ชาวไร่นับร้อยคน บ้างก็แบกหาบ บ้างก็เข็นเกวียนมายืนออกันที่นี่

คนพวกนี้ล้วนคาดหวังว่าจะได้เช่าไร่ชาของสกุลโหยวต่อในปีหน้า พอสิ้นปีต่างก็รีบร้อนเก็บเกี่ยวผลผลิตแล้วเก็บไว้เองเล็กน้อย เนื่องจากโหยวเต๋อชวนไม่ขึ้นค่าเช่าจึงพอจะหาเงินเลี้ยงครอบครัวได้บ้าง

“หัวผักดองสิบห้าไห…นี่ข้าชอบกิน” โหยวเหมี่ยวขีดฆ่ารายการแล้วบอกว่า “มา มอบให้เจ้า”

ชาวไร่รับซองด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแล้วกล่าวว่า “เพราะทราบว่าคุณชายชอบกินจึงดองใส่ไหไว้ตั้งแต่ต้นปี เมียข้าบ่นอยู่บ่อยๆ ว่าไม่รู้คุณชายโหยวจะกลับมาวันไหน…”

“ตั้งใจดีจริงๆ”

“ปีหน้าอย่าขึ้นค่าเช่านะ คุณชาย!” มีคนชะโงกหน้าตะโกนมาจากด้านหลัง

โหยวเหมี่ยวตอบ “ไม่ขึ้นค่าเช่า!”

ชาวไร่ค่อยโล่งใจ เสียงพูดคุยหัวเราะดัง

“ไก่ป่าสองคู่ เป็ดเป็นๆ สิบตัว…” โหยวเหมี่ยวขีดฆ่ารายการแล้วมอบเงินให้คนเช่าที่ อย่างมากสามถึงห้าตำลึงเงิน อย่างน้อยห้าเฉียนถึงหนึ่งตำลึง คนเช่าที่เหล่านี้ล้วนทำงานให้สกุลโหยวมาทั้งปี ใบชาที่เด็ดได้ก็เอามาชั่งขายให้โหยวเต๋อชวน ต้นปีหน้าต้องจ่ายค่าเช่าที่ให้ปราสาทเขาปี้อวี่ หลายคนจึงหวังว่าจะเอาของขวัญวันปีใหม่เหล่านี้มาแลกเงินทองกลับบ้านไปฉลองปีใหม่

นี่เป็นธรรมเนียมในแถบเจียงเป่ยเจียงหนาน ถ้าหากในหนึ่งปีคนเช่าที่หาเงินได้น้อย เจ้าของที่ดินต้องมอบเงินอั่งเปาชดเชยให้ ส่วนคนเช่าที่จะนำของอะไรก็ได้มาแลกกับเงินอั่งเปากลับบ้าน เพื่อจะได้เป็นลางดี ฉลองปีใหม่อย่างเต็มที่และจะได้ทำงานให้เจ้าของที่ดินต่อไปในปีหน้า

* เดินทางร้อยลี้ ผ่านเก้าสิบยังขาดอีกครึ่งทาง ใช้เป็นสำนวนคำสอนว่าแม้จะใกล้เป้าหมายแล้วก็ต้องยืนหยัด อย่าย่อท้อและพยายามต่อไป