ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.2 #นิยายวาย

“ข้าวสารสิบสองตั้น** ถั่วแดงหนึ่งตั้น…เนื้อตากแห้งห้าชั่ง…” โหยวเหมี่ยวเอ่ยยิ้มๆ “เจ้าขยันขันแข็งน่าดู ที่บ้านคงรวยใหญ่แล้ว”

“แม่ข้าไปเจรจาสู่ขอหญิงให้ข้าแล้ว แต่ทางครอบครัวเจ้าสาวขอสินสอดเพิ่มอีกหน่อย…” บุรุษร่างแข็งแรงกำยำหัวเราะซื่อๆ

โหยวเหมี่ยวกระดิกนิ้ว ส่งสัญญาณให้โหยวฮั่นเกอล้วงเงินออกมาอีก เพิ่มเงินให้เขาไปอีกสองตำลึงเงิน มอบให้พร้อมกับซองอั่งเปาแล้วกล่าวว่า “เจ้าไม่ต้องขึ้นมาเชิญดื่มสุราแล้ว วันแต่งงาน แค่หันมาทางปราสาทเขาแล้วโขกศีรษะก็พอ”

ชายที่มีร่างแข็งแรงกำยำฉีกยิ้มกว้าง บอกขอบคุณเป็นการใหญ่ก่อนหอบเงินทองจากไป

“ไก่เป็นๆ ห้าตัว…”

“ไก่เป็นๆ สิบตัว…”

สุ่มไก่วางเรียงรายเต็มพื้น ส่งเสียงร้องกะต๊ากๆ ดังระงม

“ปลาตากแห้งหนึ่งคันรถ…”

“สุราข้าวสิบไห…”

โหยวเหมี่ยวแจกเงิน โหยวฮั่นเกอยืนกุมข้อมือดูอยู่ข้างๆ คนเช่าที่ทักทายเขาก็พยักหน้าแล้วยิ้มให้ ครู่ต่อมานางหวังก็พาหม่าอี๋เหนียงกับสาวใช้กลุ่มหนึ่งมา โหยวเหมี่ยวเหลือบมองนางแวบหนึ่ง นางหวังกับหม่าอี๋เหนียงคลุมตัวด้วยขนสัตว์ที่ตนเองนำกลับมา ดูท่าทางหรูหราฟุ้งเฟ้อมาก

“ท่านแม่” โหยวฮั่นเกอเอ่ยทัก

นางหวังพยักหน้า ยืนดูโหยวเหมี่ยวแจกเงินอยู่ด้านข้าง คนเช่าที่คนหนึ่งเดินมาข้างหน้าแล้วยิ้มพร้อมถามโหยวเหมี่ยวว่า “คุณชาย ปีหน้าได้โปรดอย่าขึ้นค่าเช่าเลย พ่อกับข้าทำงานให้ตระกูลนี้มาตั้งสี่สิบปีแล้ว…”

“ไม่ขึ้นค่าเช่า วางใจได้ กตัญญูต่อบิดาให้มากๆ กลับไปฉลองปีใหม่เถอะ” โหยวเหมี่ยวโบกมือ

นางหวังที่ยืนฟังอยู่ด้านข้างหน้าเปลี่ยนสีทันควัน แต่โหยวเหมี่ยวไม่สนใจนาง เวลานางหวังยืนอยู่ใกล้ๆ โหยวเหมี่ยวมักจะรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เขาทราบดีว่านางหวังมาคอยจับตาดู เพื่อไม่ให้ลูกชายตัวเองโดนเขาแย่งบทเด่นไปหมด

โหยวเหมี่ยวรู้สึกเบื่อหน่าย พลันคิดว่าการอยู่บ้านเช่นนี้ช่างไร้ความหมาย สู้มองหาสถานที่สักแห่งแล้วรีบจากไปดีกว่า

“เจ้ามาแทน” โหยวเหมี่ยวบอกให้โหยวฮั่นเกอมารับช่วงต่อ ก่อนหมุนตัวเดินจากไป

“น้องชาย!” โหยวฮั่นเกอตะโกนอยู่ทางด้านหลัง

โหยวเหมี่ยวเดินไปตามระเบียงทางเดินอย่างโดดเดี่ยว สายลมพัดมาวูบหนึ่ง กลีบดอกไม้ในสวนปลิดปลิวจากก้านร่วงโปรยปรายลงสู่พื้นดิน

โหยวเหมี่ยวได้ยินโหยวฮั่นเกอเรียกตนเองเช่นนั้น ในใจก็รู้สึกอบอุ่นนิดๆ สามปีที่อยู่ในเมืองหลวง แม้จะมีสหายเที่ยวเล่นสนุกด้วยกัน แต่เขามักรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวอ้างว้างเพราะอยู่ห่างไกลบ้านเสมอ ทุกครั้งที่แวะไปจวนของหลี่เหยียน เห็นน้องชายที่เกิดจากแม่ผู้เป็นอนุของอีกฝ่าย หลี่เหยียนไม่เคยแยแสเด็กคนนั้น ไม่ว่าจะของเล่นของใช้ก็ไม่อนุญาตให้น้องชายแตะต้องเด็ดขาด เพราะกลัวจะทำข้าวของเสียหาย

** ตั้น เป็นหน่วยมาตราตวงสมัยโบราณของจีน มีค่าเท่ากับ 10 โต่ว หรือ 100 ลิตร