ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.2 #นิยายวาย

ตอนนั้นโหยวเหมี่ยวเคยคิดว่ามีพี่น้องแท้ๆ สักคนคงดี และถ้าตัวเองมีน้องชายซุกซนน่ารักคนหนึ่ง จะไม่มีทางทำกับเขาอย่างที่หลี่เหยียนทำเด็ดขาด

แต่พอถึงตาตัวเองจริงๆ ในบ้านมีโหยวฮั่นเกอเพิ่มมาอีกคน ชั่วขณะนั้นโหยวเหมี่ยวก็อธิบายความรู้สึกของตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน

เขาไม่ได้เกลียดชังอะไรโหยวฮั่นเกอและไม่ได้เกลียดนางหวัง แค่คร้านจะสนทนากับสองแม่ลูกนั่น ทุกคนล้วนแย่งชิงข้าวของของตัวเองเท่านั้น พวกพ่อค้ามีคำกล่าวที่คุ้นหูกันดีว่า ‘มุ่งหาประโยชน์ หลีกเลี่ยงอันตราย’ ถ้าพูดอย่างไร้ยางอายหน่อยก็คือ ‘คนเราไม่ทำเพื่อตัวเอง ฟ้าสังหารดินทำลาย’

ถ้าจะเกลียดก็คงเกลียดโหยวเต๋อชวนบิดาของตัวเองที่ตอนนั้นไม่ได้เรื่อง สร้างปัญหาเอาไว้มากมาย

โหยวเหมี่ยวยืนนิ่ง หลี่จื้อเฟิงที่อยู่ด้านหลังก็หยุดตาม โหยวเหมี่ยวเอ่ยว่า “เจ้าใบ้ พูดสักคำสิ”

หลี่จื้อเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อย

“ข้าไม่อยากอยู่ในบ้านนี้แล้ว รำคาญใจ”

หลี่จื้อเฟิงพยักหน้า โหยวเหมี่ยวกล่าวต่อว่า “เราไปที่ไหนซักแห่งของท่านแม่ข้าตอนยังมีชีวิตอยู่กันเถอะ เจ้าจะไปด้วยหรือไม่”

หลี่จื้อเฟิงพยักหน้าอีก โหยวเหมี่ยวขมวดคิ้วเล็กน้อย หลี่จื้อเฟิงจึงตอบว่า “ไป เจ้าไปไหน ข้าก็ไปที่นั่น”

โหยวเหมี่ยวพอใจมาก ตั้งใจว่าจะขอเงินจากบิดาสักก้อนแล้วหนีไปไกลแสนไกล ไม่อยู่ในปราสาทเขาปี้อวี่อีก จะได้อยู่อย่างสบายใจเสียที

จากนั้นโหยวเหมี่ยวก็สาวเท้าเดินเข้าไปในห้องโถง โหยวเต๋อชวนกำลังสนทนากับท่านปู่สองคน ส่วนพวกเมียๆ อยู่ห้องฝั่งตะวันตกกับหม่าอี๋เหนียง โหยวเหมี่ยวสะบัดแขนเสื้อเดินเข้าไปผงกหัวพร้อมรอยยิ้ม “ท่านปู่ห้า ท่านปู่แปด ท่านพ่อ”

โหยวเต๋อชวนหยุดพูด ท่านปู่ห้าจึงถามว่า “เหมี่ยวจื่อไปเล่าเรียนในเมืองหลวงเป็นอย่างไร”

“อ้อ กลับบ้านมาอ่านตำรา เตรียมตัวรอเข้าเมืองหลวงไปสอบเคอจวี่ในอีกสองสามปี” โหยวเหมี่ยวหัวเราะตอบ

“หลายปีมานี้ทางเหนือไม่ค่อยปลอดภัยนัก” โหยวเต๋อชวนหันไปอธิบายให้ผู้เฒ่าทั้งสองฟัง

“เหมันตฤดูปีนี้ขบวนสินค้าของเต๋อโย่วโดนปล้นไปครั้งหนึ่งไม่ใช่หรือ” ท่านปู่แปดพยักหน้า

“ใช่ๆๆ ข้าก็อยู่ในขบวนสินค้านั้นด้วย…” โหยวเหมี่ยวรีบตอบ

โหยวเหมี่ยวเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ท่านปู่ทั้งสองฟัง พวกผู้เฒ่าฟังแล้วตกใจ กล้ามเนื้อบนใบหน้าของโหยวเต๋อชวนกระตุกถี่ โหยวเหมี่ยวขยายเรื่องราวใหญ่โตขึ้นสิบเท่า สุดท้ายเล่าว่า “ยังดีที่ข้าซื้อบ่าวไว้คนหนึ่งจากในเมืองหลวง…”

โหยวเต๋อชวนเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรกเช่นกัน สุดท้ายถามว่า “ทหารรักษาเมืองที่มาช่วยพวกเจ้าชื่ออะไร ต้องขอบคุณเขาให้ดีๆ”

“ข้าไม่รู้ ไม่ต้องขอบคุณเขาแล้ว ต่อไปถ้ามีโอกาสข้าจะจัดการเอง…จริงสิ ท่านพ่อ”

ทั้งสามคนในห้องโถงต่างก็มองไปที่โหยวเหมี่ยว เขาเอ่ยว่า “พรุ่งนี้ข้าจะไปปราสาทเขาอะไรสักอย่างที่ท่านพูดถึงคราวก่อน ปัดกวาดเก็บข้าวของเสียหน่อย อย่างไรเสียก็เป็นบ้านของท่านแม่ข้า”

“ปราสาทเขาเจียงปัว?” ท่านปู่แปดถามแล้วเงยหน้าขึ้นมองโหยวเต๋อชวนแวบหนึ่ง

โหยวเต๋อชวนหน้าเปลี่ยนสีทันควัน ท่านปู่ห้ากล่าวว่า “ในเมื่อเจ้ามีใจคิดจะสอบขุนนางก็ไม่จำเป็นต้องไปที่เขาเจียงปัว ที่นั่นมีอะไรดี”

“อยู่บ้านสงบจิตสงบใจอ่านตำราไม่ได้ เปลี่ยนสถานที่จะได้เงียบหูหน่อย” โหยวเหมี่ยวตอบยิ้มๆ