ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.2 #นิยายวาย

“เจ้าอยู่บ้านก็ดีแล้ว จะลำบากลำบนทำเรื่องพวกนั้นทำไม” โหยวเต๋อชวนถาม

“ท่านให้ข้าไปเถอะ ท่านพ่อ ข้ากำลังคิดถึงท่านแม่พอดี ข้าวของที่ท่านแม่ทิ้งไว้ให้ข้าก่อนตาย ไม่ได้ไปดูตั้งหลายปี ในเมื่อมีเวลาว่างก็ควรไปดูเสียหน่อย”

“ไม่ใช่ว่าพ่อไม่อยากให้เจ้าไป แต่ปราสาทเขาเจียงปัวมีแม่น้ำขวางกั้น คลื่นลมแรงอันตรายมาก…และไม่ใช่สถานที่ดีอะไร…”

โหยวเหมี่ยวแค่นหัวเราะอยู่ในใจ เมื่อวานเพิ่งบอกให้ข้าไปที่นั่นไม่ใช่หรือ ทำไมวันนี้เจอคนในตระกูลเข้ากลับเปลี่ยนคำพูด

“ไปศึกษาตั้งแต่ตอนนี้” โหยวเหมี่ยวเอ่ยต่อ “ภายภาคหน้าจะได้ช่วยท่านดูแลกิจการอย่างไรเล่า”

สองพ่อลูกต่างมีความคิดของตนเองจึงสนทนากันต่อหน้าสองผู้เฒ่าในตระกูลแค่ไม่กี่ประโยค พวกท่านปู่ทั้งสองล้วนเป็นคนเฉลียวฉลาด ดูออกว่าหลังจากโหยวเหมี่ยวกลับมาสองพ่อลูกก็มีปัญหาขัดแย้งกัน ท่านปู่ห้านิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วบอกว่า “ลำบากเจ้าแล้ว เหมี่ยวจื่อ”

โหยวเหมี่ยวหัวเราะหึๆ จากนั้นท่านปู่แปดก็สั่งสอนว่า “เต๋อชวน คำพูดที่เจ้าเคยกล่าวในงานชุมนุมตระกูล จำต้องยึดถือปฏิบัติตามนั้น ตาแก่อย่างพวกเรา ไม่นานก็ต้องตาย ได้แต่พึ่งลูกหลานเผากระดาษเงินกระดาษทองเซ่นไหว้สุสาน เฉียวเคอเอ๋อร์ช่วยเจ้าก่อร่างสร้างตัว เจ้าก็ควรรักษาความยุติธรรมเอาไว้ อย่าลำเอียง”

โหยวเต๋อชวนเหงื่อแตก ละล่ำละลักพูดว่า “ขอรับๆ”

ขณะกำลังสนทนากัน บ่าวรับใช้ก็ยกอาหารกลางวันมาให้ โหยวเต๋อชวนสั่งให้เรียกโหยวฮั่นเกอเข้ามากินด้วยกัน ระหว่างมื้ออาหารผู้เฒ่าทั้งสองพากันซักถามโหยวเหมี่ยว เนื่องจากโหยวเหมี่ยวเข้าเมืองหลวงสามปี ห่างเหินจากญาติสนิทมิตรสหายมานาน จึงตอบคำถามแล้วคำถามเล่า ส่วนโหยวฮั่นเกอเอาแต่นั่งกินและยิ้มแย้มอยู่ด้านข้าง

คืนนั้นโหยวเหมี่ยวกลับไปที่ห้องก็ลงมือเก็บข้าวของ เรื่องที่เขาจะไปปราสาทเขาเจียงปัวรู้กันทั่วบ้านแล้ว นางหวังยังมอบเงินให้เขาเป็นพิเศษอีกด้วย

พ่อบ้านนำเงินมาที่หน้าประตูแล้วพูดว่า “คุณชาย นี่เป็นของที่ฮูหยินกำชับให้ข้าน้อยนำมามอบให้…”

“ไม่ต้อง ขอบคุณในความหวังดีของนาง รับไว้ด้วยใจพอ”

บ่าวไพร่ในบ้านไม่มีใครเข้ามาช่วยโหยวเหมี่ยวเก็บข้าวของ หลี่จื้อเฟิงยุ่งวุ่นวายอยู่ในห้อง เก็บของเสร็จก็มีถึงหกลังด้วยกัน

“คุณชาย นายท่านเชิญท่านไปที่ห้องหนังสือ…” พ่อบ้านเอ่ย

“บอกเขาให้เลิกพูดพล่ามเสียที ข้าไม่อยู่ฉลองปีใหม่แล้ว”

พ่อบ้านไม่กล้าพูดอะไรมาก รีบกลับไปรายงาน ครู่ต่อมาก็นำโฉนดที่ดินมามอบให้ “นายท่านให้คุณชายเก็บไว้ ส่วนเงินทองพวกนี้ก็มอบให้คุณชายไว้ใช้สอย”

มู่ฉีเอ๋อร์นำโฉนดที่ดินและบัญชีของปราสาทเขาเจียงปัวเข้ามา โหยวเหมี่ยวเปิดดูอยู่ใต้แสงไฟครู่หนึ่ง

“มู่ฉีเอ๋อร์ เจ้าไปกับพ่อบ้าน” โหยวเหมี่ยวเอ่ย “ไม่ต้องมาปรนนิบัติชั่วคราว มีหลี่จื้อเฟิงก็พอ”

“คุณชาย…” มู่ฉีเอ๋อร์ยืนอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกเป็นครู่ใหญ่ น้ำตาไหลออกจากสองตา

โหยวเหมี่ยวไม่อยากพามู่ฉีไปเพราะไม่อยากให้เจ้าตัวต้องเดือดร้อนด้วย และทราบดีว่ามู่ฉีเองก็ไม่อยากตามไปจึงหาทางบอกปัดเสียตั้งแต่ตอนนี้ อย่างน้อยก็ดีกว่าตามไปด้วย คนอื่นโดนย้ายไปหมดแล้ว เหลือแค่มู่ฉีเอ๋อร์ที่ถูกปล่อยเข้ามาในห้องเขา นางหวังต้องเคยพูดอะไรกับเขาไว้ก่อนแน่ คาดว่าคงสั่งให้มู่ฉีเอ๋อร์คอยจับตาดูเขา โหยวเหมี่ยวจึงไม่พาไปด้วย ทิ้งเขาไว้ที่ปราสาทเขาก็เพื่อให้ทำงานลำบากนั่นเอง