ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 5.1 #นิยายวาย

สามารถอ่านบทก่อนหน้าได้ที่ >> บทที่ 4.2

ภาคที่สอง ภมรหลงบุปผา

บทที่ 5

หลิวโจวเป็นเมืองแห่งความอุดมสมบูรณ์มาตั้งแต่สมัยโบราณ ร้อยปีมานี้ไม่เคยเจอศึกสงคราม นับว่าเป็นเมืองแห่งข้าวปลาอาหารของทางใต้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนินเขานับหมื่นนับแสนในแถบเจียงเป่ยซึ่งเป็นแหล่งปลูกใบชาที่ขึ้นชื่อที่สุดของลุ่มแม่น้ำฉางเจียง

ปราสาทเขาเจียงปัวจะบอกว่าใกล้ก็ไม่ใกล้ จะบอกว่าไกลก็ไม่ไกล อยู่ห่างจากอำเภอเพ่ยเสี้ยนสี่ร้อยลี้ ม้าเร็วเฆี่ยนแส้วิ่งหนึ่งวันหนึ่งคืนก็ถึง แต่โหยวเหมี่ยวนำสัมภาระมาด้วยหนึ่งคันรถ และไม่ได้รีบร้อนเดินทางจึงเดินๆ หยุดๆ หยุดพักที่อำเภอเพ่ยเสี้ยนไม่นานเพื่อแวะเข้าไปขอบคุณท่านหมอสิงก่อน แต่ท่านผู้เฒ่าออกตรวจคนป่วย โหยวเหมี่ยวจึงวางของขวัญขอบคุณทิ้งไว้แล้วออกเดินทางต่อ

เส้นทางเลี้ยวลดคดเคี้ยวมาตลอดทาง ผ่านเมืองเจียงเฉิง มุ่งหน้าสู่เมืองหยางโจว ปราสาทเขาเจียงปัวอยู่ตรงจุดตัดระหว่างเมืองซูโจว หยางโจว และหลิวโจว พื้นที่เจ็ดส่วนอยู่ในเขตเจียงหนาน อีกสามส่วนอยู่ในเขตเจียงเป่ย

เขตแดนของปราสาทเขาแห่งนี้ค่อนข้างมีปัญหายุ่งยากซับซ้อน เดิมทีเป็นพื้นที่ที่เมืองหยางโจวกับหลิวโจวแย่งชิงกัน ทางใต้มีหมู่บ้านกัวจวง ทางเหนือมีหมู่บ้านอันลู่ ชาวบ้านจากสองหมู่บ้านเคยทะเลาะเบาะแว้งกันเรื่องแย่งท่าเรือริมแม่น้ำ ขัดแย้งรุนแรงจนปรองดองกันไม่ได้ สูญเสียชาวไร่คนปลูกชาไปหลายชีวิต ผู้ใหญ่บ้านฟ้องร้องต่อนายอำเภอ นายอำเภอฟ้องร้องต่อข้าหลวงประจำเมือง ข้าหลวงสองเมืองจึงทะเลาะเบาะแว้งกันด้วยเหตุนี้ สุดท้ายก็ต้องปล่อยไว้ไม่สนใจ

ปราสาทเขาเจียงปัวตั้งคร่อมระหว่างเจียงหนานกับเจียงเป่ย โดยมีแม่น้ำฉางเจียงที่เชี่ยวกรากและมีคลื่นลมรุนแรงไหลผ่าตรงกลาง

โหยวเหมี่ยวไม่เคยรู้มาก่อน เดิมคิดว่าแค่กัดฟันอยู่ไปสักพัก แต่เวลานี้เพิ่งค้นพบว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ดีอะไร เรื่องอื่นนั้นช่างเถอะ แต่มีแม่น้ำสายหนึ่งขวางกลาง ทุกวันถ้าตัวเองอยากตรวจตราปราสาทเขาสักครั้งก็ต้องวิ่งจากเจียงเป่ยลงเจียงหนาน นั่งเรือข้ามแม่น้ำอีกหน แล้วค่อยกลับเจียงหนานไปกินข้าว?!

ทำไมท่านแม่ถึงได้เลือกเก็บที่ดินไร้ประโยชน์เช่นนี้เอาไว้ โหยวเหมี่ยวกุมขมับ

โหยวเหมี่ยวค้นหีบหนังสือ หลี่จื้อเฟิงถามมาจากด้านนอกว่า “หาของกินหรือ”

“หาหนังสือมาอ่านสักเล่ม”

โหยวเหมี่ยวค้นหนังสือ ‘บันทึกเมืองหลิวโจว’ มาเทียบกับบันทึกที่บิดาเขียนไว้ พอสังเกตเห็นหลี่จื้อเฟิงเร่งความเร็วรถก็ถามว่า “เหนื่อยหรือยัง เหนื่อยก็เข้ามาพักก่อน”

“คนพัก? จะปล่อยให้ม้าวิ่งเองหรือ” หลี่จื้อเฟิงตอบมาจากด้านนอก

โหยวเหมี่ยวหัวเราะฮ่าๆ คิดไม่ถึงว่าหลี่จื้อเฟิงจะพูดเล่นเป็น “ข้าจะขับเอง”

“ไม่ได้” หลี่จื้อเฟิงตอบโดยไม่หันกลับไปมองสักแวบ “เจ้าจะพาตกหล่มเอา”

โหยวเหมี่ยวเปิดประตูรถออกมา แสงตะวันอบอุ่นในเหมันตฤดูสาดส่องเข้ามาด้านในเป็นลำ เมื่อผ่านพ้นถนนช่วงสุดท้ายของเมืองเจียงเฉิง ท้องฟ้ากระจ่างใส ดวงตะวันอบอุ่นสาดแสงลงมาทั่วทุกแห่งหนบนโลกมนุษย์ทำให้โหยวเหมี่ยวอารมณ์ดีขึ้นทันที

โหยวเหมี่ยวหยิบหนังสือออกไปนั่งตรงที่บังคับม้า ยกสองมือปิดตาหลี่จื้อเฟิงแล้วหัวเราะร่วน “มองไม่เห็นแล้ว ฮ่าๆ!!”