ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 5.1 #นิยายวาย

ระหว่างพูด โหยวเหมี่ยวรู้สึกได้ว่าหลี่จื้อเฟิงนิ่งเงียบไปชั่วขณะ แผงอกกระเพื่อมขึ้นลง ราวกับกำลังรวบรวมลมหายใจ จากนั้น…

“โฮกกก…” หลี่จื้อเฟิงส่งเสียงคำรามเหมือนสัตว์ป่าออกมาจากลำคอ ตามด้วยเสียงหอนที่ดังก้องกังวานยิ่งกว่าหมาป่าพวกนั้น สะท้านกึกก้องจนแก้วหูโหยวเหมี่ยวสั่น เสียงดังกล่าวเปี่ยมล้นด้วยพลัง ราวกับหมาป่าเดียวดายออกมาหอนท่ามกลางแสงจันทร์

สายลมด้านนอกพัดผ่านยอดหญ้าดังซ่าๆ หมาป่าไม่กล้าหอนอีก ราวกับรับรู้ได้ถึงอันตรายจากเสียงคำรามของหลี่จื้อเฟิง

ดวงตาสีเขียวเรืองๆ ของหมาป่าหายไปแล้ว ลมพัดโชยมาในความมืด ทุกอย่างเงียบสงัดลงทันที

“ร้องแล้วอย่างไรต่อ” โหยวเหมี่ยวถาม

“จ่าฝูงหมาป่าออกมาสู้กับข้า”

หลี่จื้อเฟิงกอดโหยวเหมี่ยวด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวาหมุนลูกศรไม้เล่น ศรยาวหมุนกลับไปกลับมาระหว่างปลายนิ้ว หัวลูกศรส่องประกายแวววาวอยู่ในความมืด

“หลังจากนั้นเล่า”

“ย่อมต้องโดนข้าฆ่าตาย แต่ข้าก็ถูกมันกัดหลายแห่ง นอนแผ่หลาอยู่กลางทะเลทรายคนเดียว”

โหยวเหมี่ยวคิดภาพหลี่จื้อเฟิงที่มีเลือดท่วมตัว นอนอยู่ข้างซากราชาหมาป่ากลางทะเลทรายแล้วเอ่ยว่า “ฝูงหมาป่าไม่ไล่ตามหรือ”

“เปล่า” หลี่จื้อเฟิงตอบเรียบๆ

“เจ้านอนทำอะไรตรงนั้น” โหยวเหมี่ยวถามต่อ

“มองดวงจันทร์” หลี่จื้อเฟิงลดเสียงลงตอบ

ทะเลทราย จันทร์สกาว ฝูงหมาป่า…และหลี่จื้อเฟิงที่นอนอยู่กลางทะเลทรายซึ่งอาบย้อมด้วยลำแสงสีเงินยวง

ลมหิมะเย็นยะเยือกพัดพายผ่าน         ขลุ่ยขับขานเพลงเดินทัพลำเค็ญกาย

ทหารสามแสนบุกฝ่าทะเลทราย          ย้อนมองจันทร์ฉายโฉมทางบูรพา*

โหยวเหมี่ยวคิดภาพความอ้างว้างเดียวดายอยู่ในอ้อมกอดของหลี่จื้อเฟิงจนหลับใหลไปในที่สุด ยามราตรีอันแสนเงียบสงัด คล้ายได้ยินเสียงคนและสุนัขเห่าหอนดังแว่วมาจากสุดปลายถนนที่ไม่คุ้นเคย

ใบหูของหลี่จื้อเฟิงกระดิกเล็กน้อย ลูกศรที่หมุนเล่นอยู่ในมือพลันหยุดนิ่ง คลายวงแขนที่โอบกอดโหยวเหมี่ยวแล้วจัดให้เอนพิงร่างตนเอง จากนั้นคว้าคันธนูที่วางอยู่ข้างกายทั้งคู่ ทาบลูกศรเหนี่ยวสายเล็งตรงไปยังถนนอันมืดมิด

“คงไม่ได้เจอหมาป่ากระมัง…”

“เดินทั้งคืนก็ไม่แน่ว่าจะถึง…”

หลี่จื้อเฟิงหรี่ตาลงนิดๆ เวลานี้กลุ่มเมฆดำครึ้มสลายตัว จันทร์เพ็ญกลมโตแขวนลอยอยู่บนท้องนภา รอบข้างสว่างขึ้นเล็กน้อย

โหยวเหมี่ยวตื่นแล้ว พอลืมตาเห็นหลี่จื้อเฟิงกำลังทำท่าจะเหนี่ยวยิงธนูก็รีบหันไปมองเส้นทางที่ผ่านมา สุนัขตัวหนึ่งเห่าโฮ่งๆ อย่างดุร้าย ชาวบ้านที่ลากจูงมันเอ่ยห้าม

“คุณชาย!”

“คุณชายโหยว!”

* มาจากบทประพันธ์ ‘ยาตราทัพสู่ทิศอุดร’ ของหลี่อี้ กวีสมัยราชวงศ์ถัง