ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 5.1 #นิยายวาย

“หาเจอแล้ว…”

หลี่จื้อเฟิงวางธนูลง โหยวเหมี่ยวตื่นเต็มตาแล้ว รู้ได้ทันทีว่าคนพวกนี้มารับตนเอง

ชาวบ้านล้อมวงเข้ามาซักถามเป็นการใหญ่ ที่แท้ที่นี่ก็อยู่ห่างจากปราสาทเขาเจียงปัวไม่ถึงห้าลี้ โหยวเหมี่ยวทนทรมานมาครึ่งค่อนคืนจึงรู้สึกเหนื่อยล้ามาก คนเช่าที่พวกนั้นช่วยกันดันรถม้าขึ้นจากหล่ม คนหนึ่งเดินนำทางอยู่ข้างหน้า อาศัยแสงจันทร์กระจ่างนำทางทั้งคู่เข้าไปในปราสาทเขา

คืนนั้นโหยวเหมี่ยวผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน เช้าวันถัดมาพอตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงเก่าทรุดโทรม ห่มผ้านวมที่นำติดตัวมาจากบ้าน และรู้สึกคันคะเยอไปทั้งตัว หลังจากเกาไม่กี่ทีก็ลุกขึ้นมานั่งหาว

หลี่จื้อเฟิงลุกขึ้นมาจากพื้นในสภาพที่ผมสยายยุ่งเหยิง ทำให้โหยวเหมี่ยวสะดุ้งตกใจ

“ที่นี่ที่ไหน” โหยวเหมี่ยวถาม

“ปราสาทเขาเจียงปัว” หลี่จื้อเฟิงตอบ ระหว่างพูดก็รวบผมแล้วลุกออกไปตักน้ำให้โหยวเหมี่ยวล้างหน้า

โหยวเหมี่ยวเอาผ้านวมห่อตัวนั่งอยู่บนเตียง กวาดตามองรอบกาย จำได้รางๆ ว่าเมื่อคืนเข้ามาได้อย่างไร…กลางดึกง่วงงุนจนสติเลอะเลือนจึงนั่งรถม้าเข้ามาในปราสาทเขาอย่างสะลึมสะลือ หลี่จื้อเฟิงขับรถม้าอยู่ด้านหน้า ส่วนเขานอนหลับอยู่ในรถ พอถึงจุดหมายปลายทาง พวกคนเช่าที่ก็พาพวกเขาเข้ามาข้างในโดยไม่ได้พูดอธิบายอะไรมาก หลี่จื้อเฟิงขึ้นรถมาบอกอะไรสักอย่าง แต่โหยวเหมี่ยวจำไม่ได้

“เมื่อคืนเจ้าพูดอะไรกับข้า”

เสียงน้ำดังมาจากข้างนอก หลี่จื้อเฟิงตอบว่า “ข้าบอกว่าข้าจะเก็บกวาดห้องปีกข้างเพื่อใช้นอนพักชั่วคราวก่อน วันนี้ค่อยทำความสะอาดเรือนใหญ่”

โหยวเหมี่ยวพยักหน้า มองผ่านหน้าต่างออกไปเห็นหลี่จื้อเฟิงกำลังเทน้ำจากถังไม้ลงในอ่างทองแดงแล้วยกอ่างมาตั้งบนเตาถ่าน

“ข้าจัดการเอง” โหยวเหมี่ยวเอ่ย เขาทราบดีว่าเวลานี้จะรอคนมาปรนนิบัติไม่ได้แล้ว หลายเรื่องคงต้องลงมือจัดการเอง หนึ่งเพราะไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมใหม่ สองยังจ้างคนมาทำงานให้ไม่ได้ มีแค่หลี่จื้อเฟิงคนเดียวที่ดีกับตัวเองจริงๆ เหล็กดีต้องเอามาตีดาบ จะปล่อยให้อีกฝ่ายทำทุกอย่างคนเดียวหมดไม่ได้ มิฉะนั้นเหนื่อยล้าล้มพับไปจะไม่คุ้ม

“เจ้าพักเถอะ” หลี่จื้อเฟิงเอ่ย

โหยวเหมี่ยวลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้าเองแล้วบอกว่า “ข้าคิดว่าในเมื่อมาแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างคงต้องเริ่มกันใหม่” ระหว่างพูดก็ผลักหน้าต่างเปิด ดวงตะวันด้านนอกสาดแสงลงมาบนทุ่งกว้างสุดลูกหูลูกตา อากาศสดชื่นแจ่มใสมาก

เมื่อโหยวเหมี่ยวสูดได้กลิ่นทุ่งกว้างก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นโข

“ข้างนอกปลูกอะไร” แต่ไหนแต่ไรมาโหยวเหมี่ยวไม่ค่อยสนใจเรื่องสัพเพเหระ เขาพาดตัวกับขอบหน้าต่างมองออกไปข้างนอก รู้สึกว่าที่ดินแห่งนี้เป็นของเขา บ้านก็ของเขา ไก่เป็ดปลา ลำธาร ขุนเขา ป่าไม้…ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นของเขา

“ไม่ทราบ” หลี่จื้อเฟิงตอบ

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าเดินเข้ามาข้างกายโหยวเหมี่ยวแล้วเช็ดหน้าเช็ดหูให้ หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว โหยวเหมี่ยวก็ลงมาสวมรองเท้า “วันนี้ออกไปดูข้างนอกกันเถอะ”

“อื้ม”

“อาหารเช้าจะกินอย่างไร” โหยวเหมี่ยวถามต่อ