ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 5.1 #นิยายวาย

ตอนโหยวเหมี่ยวถามเรื่องนี้ก็นึกปัญหาใหญ่ขึ้นมาได้ ที่นี่ไม่เหมือนปราสาทเขาปี้อวี่ ไม่มีคนครัว ไม่มีบ่าวรับใช้ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องลงมือทำเอง ดีที่ก่อนออกเดินทางจากเมืองเจียงเฉิงได้แวะซื้อของกินตุนไว้บ้าง เติมน้ำในบะหมี่ผัดสักนิดแล้วอุ่นให้ร้อนก็แก้ปัญหาเรื่องกินได้แล้ว

“เมียคนเช่าที่เอาอาหารเช้ามาให้แล้ว”

โหยวเหมี่ยวออกจากห้องอย่างร่าเริง แต่พอก้าวออกจากห้องปีกข้างก็ตกตะลึงตาค้าง

ดวงตะวันยังคงสว่างสดใส แต่ตัวบ้านเก่าทรุดโทรม ต้นหญ้าขึ้นรกรุงรัง ตะไคร่น้ำเกาะมุมผนังเป็นแนวยาว กระเบื้องปูหลังคาแตกหักเสียหาย ต้นหญ้างอกแทรกขึ้นมาตามร่องพื้นหิน ผนังฉากกั้นปกคลุมไปด้วยต้นตีนตุ๊กแก กว้านที่ใช้ตักน้ำจากบ่อก็ผุพังขาดเอียงกระเท่เร่

เมื่อคืนหลี่จื้อเฟิงเป็นคนอุ้มเขาเข้าบ้าน โหยวเหมี่ยวจึงไม่ได้สังเกตสังกาอะไร วันนี้พอมาดูตอนกลางวันก็พบว่าแตกต่างจากตอนกลางคืนลิบลับ

“น่าสนใจ” โหยวเหมี่ยวหันไปบอกหลี่จื้อเฟิง

เขาพาหลี่จื้อเฟิงเดินทะลุระเบียงทางเดินตรงไปที่เรือนด้านหน้า กระเบื้องปูหลังคาระเบียงแตกหักไปกว่าครึ่ง กำแพงที่ล้อมด้านหลังตัวบ้านถล่มหมดแล้ว เมื่อทอดสายตามองไปก็เห็นท้องฟ้ากว้างกระจ่างสดใส

บ้านเก่าทรุดโทรมมาก…โหยวเหมี่ยวเห็นแล้วหัวเราะไม่ออกร่ำไห้ไม่ได้ แต่ไม่รู้ทำไมภาพที่เห็นกลับชวนให้รู้สึกว่าช่างสุขสงบดุจดังเมืองลับแล และอาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ ตอนนั้นท่านแม่ถึงได้ชื่นชอบปราสาทเขาเจียงปัวและซื้อที่แห่งนี้เอาไว้

ไม่มีภูเขาบดบังทำให้กวาดตามองเห็นกว้างทั่วขอบเขต ท้องฟ้ามีเมฆขาวลอยประปราย ขอเพียงซ่อมแซมให้ดีๆ ทุ่มเทแรงกายแรงใจสักนิด วันหน้าสถานที่แห่งนี้ต้องสวยงามขึ้นมากแน่นอน

โหยวเหมี่ยวหัวเราะแล้วเอ่ยว่า “ข้าเพิ่งเคยอยู่บ้านเช่นนี้เป็นครั้งแรก”

หลี่จื้อเฟิงพยักหน้า โหยวเหมี่ยวเดินออกไปที่เรือนด้านหน้าแล้วชักหัวเราะไม่ออก

ที่นี่ใช่ปราสาทเขาที่ไหนกัน! นี่มันศาลร้างชัดๆ

ประตูหน้าต่างโต๊ะเก้าอี้ผุพังทรุดโทรมหมดแล้ว ไม่เหลือสภาพดีสักชิ้น ทุกหนแห่งเต็มไปด้วยหยากไย่ สตรีหลายนางที่นั่งอยู่ใต้เฉลียงกำลังสนทนากันเบาๆ แต่พอเห็นโหยวเหมี่ยวกับหลี่จื้อเฟิงเดินมาก็รีบหลบทันที

“เดี๋ยว! จะไปไหน” โหยวเหมี่ยวโพล่ง

สตรีพวกนั้นสวมเสื้อผ้าสกปรกมอมแมม รีบร้อนหลบไปทางหลังเรือน โหยวเหมี่ยวคิดว่าพวกนางคงไม่ค่อยได้เจอคนเลยหวาดกลัวคนแปลกหน้า จึงไม่ได้พูดอะไรอีก เขาก้าวเข้าไปในเรือนใหญ่ ข้างในไม่มีที่ว่างให้วางเท้าเลย ด้านหน้าผนังมืดๆ มีบะหมี่ที่ต้มเสร็จแล้วตั้งอยู่หม้อหนึ่ง ชามแตกๆ สองใบ และผักดองอีกหนึ่งจาน

“…”

“เอาชามมาด้วยหรือไม่” โหยวเหมี่ยวถาม

“ไม่” หลี่จื้อเฟิงหยิบตะเกียบบนชั้นแล้วเดินออกไปข้างนอก ในบ่อน้ำเต็มไปด้วยใบไม้ร่วงกับตะไคร่น้ำ เสียงบุรุษคนหนึ่งดังมาจากข้างนอก “ตรงนี้มีน้ำ”

หลี่จื้อเฟิงเอาน้ำครึ่งถังของคนเช่าที่มาล้างตะเกียบจนสะอาด คนเช่าที่ที่อยู่ข้างนอกถามอีกว่า “คุณชายตื่นหรือยัง”

“ไปรอกันตรงหน้าประตูรอง กินเสร็จแล้วจะไปหาพวกเจ้า” หลี่จื้อเฟิงตอบ