ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 5.1 #นิยายวาย

หลี่จวงบอกชื่อแซ่ให้โหยวเหมี่ยวทราบตามลำดับ ตาแก่ชื่อลุงเหลียง คนหนุ่มชื่อจางเอ้อร์ คนผอมชื่อจูถัง

“ลุงเหลียงยังทำนาหรือ” โหยวเหมี่ยวถาม

“ได้ผลผลิตไม่เท่าปีก่อนๆ” ลุงเหลียงเลิกคิ้วพูด “ไม่รู้ว่าจะทำได้อีกกี่ปี”

คนที่เหลือมองสบตากัน แต่ไม่มีใครส่งเสียงพูด โหยวเหมี่ยวตกตะลึงเล็กน้อยก่อนจะทำความเข้าใจ เมื่อก่อนปราสาทเขาปี้อวี่ส่งคนมาเก็บค่าเช่า มาวันนี้โหยวเหมี่ยวมาด้วยตัวเอง และรับดูแลปราสาทเขาเจียงปัวต่อ คนเช่าที่เหล่านี้ย่อมต้องมีความเห็นแก่ตัวกันอยู่บ้าง จึงมาขอคำสัญญาว่าจะไม่ขึ้นค่าเช่า ปีหน้าจะได้ไม่ต้องใช้ชีวิตลำบากมากนัก

“ไม่ขึ้นค่าเช่า” โหยวเหมี่ยวขบคิดเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนเดินทางมาแล้ว “แต่ข้ามีเงื่อนไข”

หลี่จวงเอ่ยแทรกว่า “คุณชาย พวกข้าน้อยตั้งใจมาบอกลาคุณชาย”

โหยวเหมี่ยวตกตะลึงอีกรอบ หลี่จื้อเฟิงกินข้าวเช้าเสร็จก็เดินออกมายืนด้านหลังโหยวเหมี่ยว

พอโหยวเหมี่ยวตั้งสติได้แล้วก็ถามว่า “อะไรนะ บอกลา?”

คนที่ชื่อหลี่จวงดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่ม และคงปรึกษาหารือเรื่องนี้มาก่อนแล้ว เขาบอกว่า “อยู่ต่อไม่ไหวแล้ว คุณชาย ข้าน้อยอยากพาลูกเมียไปหางานทำที่หยางโจว”

“คุณชาย ข้าก็ต้องไปเหมือนกัน” คนหนุ่มที่ชื่อจางเอ้อร์กล่าวต่อ “พ่อแม่ข้าตายหมดแล้ว ตอนนี้ในบ้านเหลือข้าคนเดียว ดูแลที่ดินเหล่านี้ไม่ไหว จะตบแต่งเมียก็ไม่ได้ ดังนั้นข้าตั้งใจว่าย่างเข้าวสันต์ปีหน้าจะเข้าเมืองหลวงไปพึ่งลุงคนโต”

โหยวเหมี่ยวมองคนผอมและพบว่าดวงตาของเจ้าผอมจูถังมีแววลังเลเล็กน้อย “ข้า…ข้าก็ต้องไปเหมือนกัน ที่ดินนี้เพาะปลูกไม่ไหวแล้ว ไปจับปลาหาเลี้ยงชีพดีกว่า”

“ลุงเหลียงอายุมากแล้ว” หลี่จวงกล่าว “ลูกชายของลุงเหลียงเป็นทหารอยู่ที่หลิวโจว กินข้าวหลวงรับเงินจากกองทัพ จึงไม่อยากให้พ่อต้องลำบากทำไร่ไถนาอีกเช่นกัน”

โหยวเหมี่ยวไม่คิดมาก่อนว่าพอมาถึงปราสาทเขาเจียงปัว สิ่งแรกที่พบเจอจะเป็นสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้ นอกจากที่ดินรกร้างห่างไกลผู้คน บ้านเก่าผุพังทรุดโทรม กระทั่งคนเช่าที่ยังไม่คิดจะเช่าต่อ ถ้าคนเช่าที่สี่ครอบครัวนี้หนีไป เช่นนั้นปราสาทเขาเจียงปัวก็เหลือแค่โหยวเหมี่ยวกับหลี่จื้อเฟิงสองคนเท่านั้น

โหยวเหมี่ยวยังมีแรงพูดขำขัน “การเก็บเกี่ยวแย่ขนาดนั้นเลย? แย่จนเลี้ยงปากท้องไม่ไหวเชียวหรือ”

คนเหล่านั้นไม่ตอบ โหยวเหมี่ยวก็ไม่ได้ออกปากเหนี่ยวรั้งพวกเขา แค่บอกว่า “ในเมื่อจะไปแล้ว ถ้าเช่นนั้น…ก็ตามใจ พวกเจ้ารอตรงนี้นะ”

โหยวเหมี่ยวเข้าไปในเรือน หยิบเศษเงินจากรถม้าที่จอดอยู่ด้านหลังเรือนแล้วแบ่งใส่ซอง ซองละหนึ่งตำลึง จากนั้นออกมาแจกจ่ายให้คนเช่าที่ทั้งสี่คนแล้วบอกว่า “ก่อนหน้านี้เคยดูโฉนดที่ดินกับบัญชี ทราบว่าพวกเจ้าสี่ครอบครัวทำไร่ไถนาในที่ดินของปราสาทเขาเจียงปัวมาหลายสิบปี เงินพวกนี้ถือว่าเป็นสินน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ จากข้า ภายภาคหน้าอยากกลับมาก็กลับมาได้ตามสะดวก”

คราวนี้คนเช่าที่สามคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจมาก ส่วนคนหนุ่มรับซองเงินไปแล้วประสานมือคารวะโหยวเหมี่ยว “ขอบคุณ คุณชาย”

โหยวเหมี่ยวโบกมือบอกว่าไม่เป็นไร คนเหล่านั้นจากไปแล้ว โหยวเหมี่ยวมองแผ่นหลังพวกเขาแล้วจู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

หลี่จื้อเฟิงยืนอยู่ด้านหลัง โหยวเหมี่ยวรอคนพวกนี้จากไปไกลแล้วเอ่ยว่า “เจ้าดูออกหรือ”