ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 5.2 #นิยายวาย

โหยวเหมี่ยวหิวมาทั้งวันจึงไม่เลือกมากอะไรอีก ถ้าเป็นเวลาปกติไม่ว่าจะอยู่ในเมืองหลวงหรือที่บ้าน ถ้าพ่อครัวทำอาหารอย่างนี้ออกมา โหยวเหมี่ยวคงเรียกมาหาแล้วเอาอาหารสาดใส่หน้าไปแล้ว แต่หลี่จื้อเฟิงทำออกมาเช่นนี้ โหยวเหมี่ยวกลับรู้สึกซึ้งใจ เพราะทราบดีว่าตอนอยู่นอกด่านนอกจากย่างเนื้อแล้ว อีกฝ่ายคงไม่เคยทำอะไรพวกนี้มาก่อน

“น้ำแกงนี่จืดไป” โหยวเหมี่ยววิจารณ์ “คราวหน้าตอนเจ้าผัดผัก ใส่เกลือซีอิ๊วน้ำมัน ใส่ไปชิมไป ให้รสชาติกำลังดีก็พอ”

หลี่จื้อเฟิงรับคำแล้วทำท่าอยากพูดอะไรบางอย่าง โหยวเหมี่ยวจึงเอ่ยว่า “ไม่ต้องห่วงเรื่องกฎระเบียบนักหรอก เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเราสองคนเคยทำอะไรกัน น้ำลายยังกินมาแล้ว จะมากลัวอะไรกับผักนี่”

หลี่จื้อเฟิงอดหัวเราะไม่ได้ เขาหัวเราะพลางโคลงศีรษะแล้วก็พยักหน้ายิ้ม

โหยวเหมี่ยวค่อยๆ รู้สึกว่าหลี่จื้อเฟิงเริ่มดูเป็นมนุษย์มากขึ้น ตอนรู้จักกันใหม่ๆ เหมือนท่อนไม้ก็ไม่ปาน ต่อมาเริ่มมีอารมณ์สุขทุกข์ดีใจเสียใจ เริ่มเปิดปากพูดกับเขา คิดว่าชีวิตความเป็นอยู่ดี อารมณ์จึงดีตามไปด้วย

“ข้าอยากทำกังหันน้ำ”

“ได้ ข้าจะไปทำ พรุ่งนี้จะลงมือเลย”

“ไม่รีบ ข้าสั่งให้หลี่จวงไปสอบถามราคาแล้ว ข้าว่าด้านหลังภูเขาน่าจะมีต้นไม้อยู่บ้าง ไม่รู้ว่าพอใช้ได้บ้างหรือไม่”

หลี่จื้อเฟิงพยักหน้า โหยวเหมี่ยวกล่าวต่อ “คงต้องถางพื้นที่รอบๆ ก่อนสักแปลง ไถดินเสร็จแล้วจะได้ปลูกอะไรบ้าง นับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเจ้าดูแลนอกบ้าน ส่วนในบ้านข้าจัดการเอง”

หลี่จื้อเฟิงรับคำ

พอกินข้าวเสร็จหลี่จื้อเฟิงก็เก็บจานชามไปล้างแล้วต้มน้ำให้โหยวเหมี่ยวอาบ หลังจากวุ่นวายมาทั้งวัน โหยวเหมี่ยวรู้สึกเหนื่อยล้ามาก อาบน้ำเสร็จก็ล้มตัวนอนบนเตียง ถึงจะเหนื่อยแต่ก็รู้สึกเต็มอิ่ม

ภายในห้องนอนส่วนใหญ่เก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว สวนเสิ่นกว้างใหญ่มาก มีสี่ปีกสิบแปดห้อง ถ้าจะเก็บกวาดทั้งหมดอย่างน้อยคงต้องใช้เวลาครึ่งปี ที่จริงโหยวเหมี่ยวก็ไม่ได้ทำอะไรมาก แต่ก็รู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก คงเพราะต่างจากชีวิตเมื่อก่อนที่วันๆ เอาแต่กินเล่นเที่ยวเตร่มากนัก

แต่เขาก็เจริญอาหารดี กินข้าวไปสองชามกับไช้เท้าดองอีกเล็กน้อย

หลี่จื้อเฟิงยุ่งวุ่นวายจนถึงยามสองกว่าจะหยุดมือ โหยวเหมี่ยวสะลึมสะลือทำท่าจะหลับ จู่ๆ ได้ยินเสียงน้ำดังมาจากในสวนก็ผุดลุกขึ้นมานั่ง มองออกไปเห็นหลี่จื้อเฟิงเปลือยกายอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวของเดือนสิบสอง กล้ามเนื้อแน่นกระชับสวยเหมือนม้างามตัวหนึ่ง ยืนสาดน้ำเย็นเฉียบเสียดกระดูกใส่ตัวเองอยู่ใต้แสงจันทร์

“เอ้ย!” โหยวเหมี่ยวตะโกน “เจ้าอย่าแข็งตายล่ะ”

“ไม่เป็นไร” หลี่จื้อเฟิงตอบเรียบๆ “เจ้านอนเถอะ”

“เจ้ามานอนในห้องข้าสิ”

หลี่จื้อเฟิงรับคำ โหยวเหมี่ยวตื่นมาหนหนึ่งก็รู้สึกเหมือนนอนต่อไม่หลับ พลิกตัวไปมาจนกระทั่งได้ยินหลี่จื้อเฟิงเดินเข้ามา ปิดประตูแล้วหยิบผ้านวมมาคลี่ปูบนพื้น

โหยวเหมี่ยวชะโงกหน้าดู ผ้านวมที่หลี่จื้อเฟิงใช้ห่มนอนยังคงเป็นผืนที่โหยวเหมี่ยวยกให้ตั้งแต่หลายเดือนก่อน ผ้านวมตอนอยู่ในเมืองหลวง

เสียงสายลมที่พัดเข้ามาจากข้างนอกดังเหมือนผีสาวร้องคร่ำครวญ โหยวเหมี่ยวนึกถึงเรื่องที่จางเอ้อร์เล่าให้ฟังตอนกลางวันว่าบ้านหลังนี้มีผีอาละวาด ทันใดนั้นก็ขนลุกชันขึ้นมา