ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 5.2 #นิยายวาย

“ขึ้นมานอนกับข้า”

หลี่จื้อเฟิงนอนเฉย ไม่ขยับ ลมหายใจสม่ำเสมอ คงเพราะตอนกลางวันทำงานเหนื่อยมาก

“หลี่จื้อเฟิง?”

คราวนี้หลี่จื้อเฟิงขยับแล้ว โหยวเหมี่ยวถามต่อว่า “หลับแล้วหรือ ขึ้นมานอนบนเตียงกับข้าสิ”

หลี่จื้อเฟิงขึ้นมานอนบนเตียง เนื่องจากเพิ่งอาบน้ำเย็นมา ผิวกายจึงร้อนผ่าว พอโหยวเหมี่ยวดึงแขนอีกฝ่าย หลี่จื้อเฟิงก็ยื่นท่อนแขนแกร่งให้โหยวเหมี่ยวนอนหนุนแล้วโอบกอดไว้ข้างกาย

ตอนแรกโหยวเหมี่ยวยังรู้สึกกลัวนิดหน่อย แต่พอกอดหลี่จื้อเฟิงกลับไม่ได้คิดถึงเรื่องผีอีกต่อไป ลมหายใจของเขาเริ่มกระชั้น ต้นขาเสียดสีกับท่อนขาแกร่ง เขายื่นมือไปลูบส่วนนั้นของหลี่จื้อเฟิง

ลมหายใจของหลี่จื้อเฟิงสะดุดเล็กน้อย ตอนแรกส่วนที่อยู่ตรงหว่างขายังอ่อนตัว แต่พอโหยวเหมี่ยวเกาะกุมลูบคลำไม่นานก็เริ่มแข็งขึงขึ้นมา

โหยวเหมี่ยวเงยหน้ามองก็เห็นอีกฝ่ายลืมตามองมาที่ตนเช่นกัน

“ต้องการหรือ” หลี่จื้อเฟิงถามเสียงต่ำ

โหยวเหมี่ยวรับคำว่าอืม หลี่จื้อเฟิงจึงปลดผ้าคาดเอว โอบกอดโหยวเหมี่ยวแล้วดันตัวเขาลงไปอยู่ใต้ร่าง มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปลูบคลำใต้เสื้อ ส่วนมืออีกข้างกอดเอวบางไว้ พร้อมก้มหน้าลงไปจุมพิตกลีบปากของโหยวเหมี่ยว

“อืม…” โหยวเหมี่ยวหลับตาลง เขารู้สึกสบายมาก คราวนี้สิ่งที่อีกฝ่ายทำกับเขาไม่เหมือนครั้งก่อน ระหว่างทั้งคู่ดูเหมือนจะมีอะไรมากกว่าเดิม

หลี่จื้อเฟิงถอดเสื้อผ้าโหยวเหมี่ยวจนเปลือยเปล่า มือข้างหนึ่งค้นห่อผ้าที่วางอยู่ตรงหัวเตียง หยิบเอาน้ำมันแพะป้องกันผิวแตกมานวดคลึงอย่างช้าๆ โหยวเหมี่ยวร้องด้วยความทรมานเมื่อหลี่จื้อเฟิงแทรกกายเข้ามาจนช่องทางแทบปริ แต่พออีกฝ่ายขยับตัวเข้าออกหลายครั้งเข้าก็เริ่มอาลัยอาวรณ์ไม่อยากให้ผละออกจากตัวเอง ทั้งสองคนกอดรัดกันแนบแน่น ขยับตัวขึ้นลงอยู่ใต้ผ้านวม โหยวเหมี่ยวร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “ลึกอีกหน่อย เข้ามาลึกอีกนิด…”

หลี่จื้อเฟิงกระทั้นกายเข้าไปจนกระทบกับส่วนลึกในตัวโหยวเหมี่ยว เมื่อจุดกระสันถูกกระทบเข้าอย่างจัง ร่างของโหยวเหมี่ยวพลันหดเกร็ง กอดหลี่จื้อเฟิงแน่น ทั้งขบทั้งกัดไหล่อีกฝ่าย แต่หลี่จื้อเฟิงกลับจับท้ายทอยเขาหันมาประกบริมฝีปาก จุมพิตดูดดื่มลึกล้ำจนโหยวเหมี่ยวแทบหายใจไม่ออก

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน โหยวเหมี่ยวเริ่มทนไม่ไหว หลี่จื้อเฟิงหอบหายใจอย่างหนักหน่วงเหมือนสัตว์ป่าอยู่เหนือร่างเขา ฝ่ามือลูบไล้ใบหน้าโหยวเหมี่ยวและพรมจุมพิตลงมาตรงติ่งหู ร่างกายท่อนล่างขยับผละออกห่างจนส่วนนั้นถอนออกจากกาย

โหยวเหมี่ยวยังรู้สึกไม่เพียงพอแต่ก็โอบกอดอีกฝ่ายแล้วนอนเงียบๆ อยู่เช่นนั้น หลี่จื้อเฟิงอุ้มเขาขึ้นมานอนกอดซบบนอกแล้วพูดว่า “วันนี้เร็วจริง”

“พวกเขาบอกว่าที่นี่มีผี” โหยวเหมี่ยวหัวเราะตอบ

“ไม่ต้องกลัว ข้ากอดเจ้าไว้แล้ว”

“อื้ม” โหยวเหมี่ยวฝังใบหน้ากับแผงอกของหลี่จื้อเฟิง ความง่วงงุนเริ่มเข้ามาแทนที่จึงผล็อยหลับไป

โปรดติดตามตอนต่อไป…

สามารถอ่านบทอื่นๆได้ที่ >> บทที่ 1.1 | บทที่ 1.2 | บทที่ 2.1 | บทที่ 2.2 | บทที่ 3.1 | บทที่ 3.2 | บทที่ 4.1 | บทที่ 4.2 | บทที่ 5.1 | บทที่ 5.2