ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 5.2 #นิยายวาย

โหยวเหมี่ยวเก็บกวาดห้องเสร็จก็เดินออกมา หีบหลายใบตั้งวางเรียบร้อย หลี่จวงกำลังปัดกวาดเช็ดถูอยู่ในห้อง โหยวเหมี่ยวจึงพาจางเอ้อร์ไปที่ห้องหนังสือ

ชั้นวางหนังสือกับโต๊ะเขียนหนังสือก็ทำจากไม้ฮวาหลิวเช่นกัน แค่เครื่องเรือนทั้งบ้านก็ขายได้เงินหลายร้อยตำลึงแล้ว ทิ้งไว้เกือบร้อยปีกลับไม่มีใครเข้ามาขโมย ช่างน่าแปลกเสียจริงๆ หรือจะเป็นเพราะโจรไม่รู้จักคุณค่าของ?

“แปลกจริง” โหยวเหมี่ยวส่งยิ้มให้จางเอ้อร์ “นับร้อยปีไม่เคยมีโจรเข้ามา”

จางเอ้อร์ช่วยเปิดหีบ หีบใหญ่สิบใบ ข้างในอัดแน่นไปด้วยหนังสือตำรา…กองพะเนิน

“ทั้งหมดนี้เป็นของเจ้าหรือ” จางเอ้อร์ถาม แต่แล้วรู้ตัวว่าเผลอเรียกผิดก็รีบเอ่ยว่า “หนังสือของคุณชายเยอะมากจริงๆ”

โหยวเหมี่ยวรับคำว่าอืม ปัดฝุ่นบนชั้นหนังสือแล้วจามหลายที “บ้างก็เป็นของท่านแม่ข้า บ้างก็เป็นของน้าเล็กข้า”

“ล้วนแต่เป็นบัณฑิตสินะ” จางเอ้อร์หยิบหนังสือวางบนชั้น โหยวเหมี่ยวเดินไปเปิดหน้าต่าง หน้าต่างด้านหลังห้องหนังสือหันหน้าเข้าหาสวนดอกไม้พอดี ในภูเขาจำลองมีต้นหญ้างอกสูง ผิวน้ำในสวนมีจอกแหนลอยเป็นแพ จะว่าไปแล้วก็เป็นทัศนียภาพที่สวยงามไม่น้อย คงต้องเชิญคนทำสวนมาจัดการสักที ขณะนั้นจางเอ้อร์ที่กำลังรื้อหนังสือออกมาก็เอ่ยว่า “หนังสือเยอะขนาดนี้ อย่าชื้นจนเสียหายเลย”

โหยวเหมี่ยวทรุดนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่แล้วดึงลิ้นชักออกมา ข้างในยังมีสี่สิ่งล้ำค่าในห้องหนังสือ* แท่นวางพู่กันที่ทำจากเครื่องกระเบื้องเคลือบสีขาวขาบ แท่นฝนหมึกลายเมฆมงคลแดง และหมึกตราประทับสีแดงโบตั๋น

หมึกตราประทับแห้งหมดแล้ว โหยวเหมี่ยวเช็ดโต๊ะจนสะอาดแล้วหยิบข้าวของออกมาทีละชิ้น “ชื้นไม่ว่า กลัวแต่จะมีคนขโมยเท่านั้น”

“ไม่มีใครมาขโมยของที่นี่หรอก” จางเอ้อร์เอ่ย

โหยวเหมี่ยวเจอกำไลหยกที่หักเป็นสองท่อนในลิ้นชักจึงลองหยิบมาประกบกัน “ปราสาทเขาเจียงปัวไม่มีคนเฝ้ายามสักคน ในสวนเสิ่นก็ไม่มีใครทำความสะอาด ทำไมถึง…”

“เพราะที่นี่มีผีอาละวาด” จางเอ้อร์ลุกขึ้นตอบ

“…”

“มีสตรีนางหนึ่งล้มป่วยตายในสวนเสิ่น”

สีหน้าของโหยวเหมี่ยวดูไม่ค่อยดี จางเอ้อร์เล่าต่อว่า “ต่อมาได้ยินว่าคนที่ซื้อสวนแห่งนี้ล้วนตายหมด…”

“นั่นมันท่านแม่ข้า…”

“…พลั้งปากแล้วๆ” จางเอ้อร์เพิ่งรู้ตัวว่าพูดผิดก็รีบแก้ตัว

“สาเหตุที่ปราสาทเขาเจียงปัวไม่ค่อยมีคนเช่าที่ก็เพราะพวกเจ้ากลัวผีอย่างนั้นหรือ”

“เปล่า ไม่ใช่เพราะเหตุนี้ ต่อมามีหลายคนที่ใจกล้าเข้ามาหยิบข้าวของในสวนเสิ่นกลับไปใช้ที่บ้าน ผลคือมีคนตายในบ้านคนแล้วคนเล่า…”

“เจ้าล้อเล่นสินะ” มุมปากโหยวเหมี่ยวกระตุกอย่างห้ามไม่อยู่

* สี่สิ่งล้ำค่าในห้องหนังสือ ได้แก่ พู่กัน หมึก แท่นฝนหมึก และกระดาษ