ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 4 #นิยายวาย

ข้อนี้นายทหารหนุ่มไม่ได้โกหก เสียงเล่าลือเรื่องความโหดร้ายเลือดเย็นของเขา ทำให้เพียงเขาจับขาทารกน้อยขึ้นมาหิ้วไว้ด้วยมือข้างเดียว เสียงร้องไห้จ้านั้นก็ส่งผลเสียยิ่งกว่าเครื่องทรมานใดๆ

สายลับในคราบนักหนังสือพิมพ์คุกเข่าแทบเท้า โขกหัวขอความกรุณาพลางสารภาพทุกสิ่ง อ้อนวอนขอให้เขาไว้ชีวิตลูกน้อยของตน

“ไอ้…!”

คุณชายรองสบถออกมา อยากจะถลันเข้าไปต่อยหน้าของคนที่เอ่ยถ้อยคำอำมหิตนั้นออกมาได้ง่ายๆ แต่ประสบการณ์เมื่อวานสอนให้รู้ว่าการต่อกรกับอีกฝ่ายด้วยแรงไม่เกิดผลดี เขาจึงได้แต่กำหมัด กัดฟันสะกดอารมณ์

“แล้วคุณจะทำอะไรกับรายชื่อพวกนั้น จับมาทรมานให้สารภาพงั้นเหรอ”

“ไม่จำเป็นหรอก คุณชาย” คนถูกถามสาวเท้าเข้ามาใกล้ วางมือลงบนประตูที่อยู่ด้านหลังเขา ก่อนจะก้มหน้าลงกระซิบ “รายชื่อของเพื่อนคุณมีแต่พวกมดปลวกระดับล่าง พวกโฆษณาชวนเชื่อกับชักจูงผู้คนให้เข้าร่วมกับพวกกบฏคอมมิวนิสต์ ผมไม่คิดว่าจะได้ข้อมูลอะไรที่เป็นประโยชน์จากพวกนั้นอยู่แล้ว”

ใบหน้าหล่อเหลาเปลี่ยนเป็นเย็นชาราวกับฉาบด้วยน้ำแข็ง

“มดปลวกน่ะ ไม่ต้องเสียแรงกับพวกมันมากนักหรอก แค่ล่อเข้าไปในกับดัก แล้วเผาให้เรียบในคราวเดียวก็พอ”

“นี่คุณจะ…”

เฟยหมิงคิดตามคำพูดอีกฝ่ายแล้วก็ตัวสั่น ความหวาดกลัวไต่ไปตามสันหลัง เขาแทบจะตะโกนออกไป

“ไม่ได้นะ! พวกนั้นส่วนใหญ่เป็นแค่เด็กนักเรียนมัธยมไม่ก็นักศึกษามหาวิทยาลัยทั้งนั้น!”

สหายที่ทำหน้าที่โน้มน้าวใจผู้คนส่วนใหญ่ล้วนเป็นนักศึกษาจากสโมสรนักศึกษาของจิ่นโจว นอกจากคนในมหาวิทยาลัยพลัดถิ่นแล้ว ยังรวมโรงเรียนมัธยมและโรงเรียนเทคนิคทั้งเจ็ดแห่งด้วย แทบทั้งหมดล้วนเป็นเด็กวัยรุ่นอายุไม่เกินยี่สิบปีที่เบื่อหน่ายการคอร์รัปชันของรัฐบาลก๊กมินตั๋ง และอยากสร้างความเปลี่ยนแปลงในสังคมจีน

“ขอร้องล่ะ ผู้กองหยาง! พวกเขาเป็นแค่เด็ก จับมาลงโทษให้เข็ดหลาบก็พอ”

เฟยหมิงจับแขนอีกฝ่ายไว้ ละล่ำละลักบอกเสียงสั่น เขารู้ดีว่าตนไม่มีอำนาจหรือเรี่ยวแรงพอจะขัดขวางอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเหล่าสหายได้ แต่อีกฝ่ายทำได้แน่

นายทหารฝ่ายสอบสวนพิเศษมองใบหน้าที่จ้องมองเขาอย่างเว้าวอนนั้น ก่อนจะส่ายหน้าด้วยสีหน้าราบเรียบ

“มันเป็นไปไม่ได้ แผนการจู่โจมผ่านการอนุมัติแล้ว ผมต้องมีคำตอบให้เบื้องบนเกี่ยวกับคลังแสงที่ถูกวางระเบิด เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ นี่คือการตอบโต้จากฝ่ายรัฐบาล คุณควรรู้ตั้งแต่ก่อนจะช่วยเมิ่งอี้หรานแล้วนะ คุณชาย ว่าราคาที่พรรคของพวกคุณต้องจ่ายมันไม่ใช่ถูกๆ”

ร่างในชุดเครื่องแบบปัดมือของเขาออก ก่อนจะดันให้พ้นจากประตู เอ่ยต่อโดยไม่เกี่ยวข้องกับบทสนทนาเมื่อครู่

“คุณอยู่ที่นี่ไปก่อน เดี๋ยวผมจะให้คนไปรายงานท่านอาหลี่ว่าคุณจะช่วยงานที่กรมสักสองสามวัน แล้ววันนี้จะให้คนเอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้”

“ผู้กองหยาง!” เฟยหมิงคว้าแขนของอีกฝ่ายไว้แน่น กัดริมฝีปากก่อนจะเปลี่ยนน้ำเสียง “เหวินอี้ ผมขอร้อง…อย่าฆ่าเด็กๆ พวกนั้น เรื่องคลังแสงนั่นผมจะรับผิดชอบเอง”

เสียงหวานที่เอ่ยเรียกชื่อ กับสีหน้าเว้าวอนนั้นไม่ทำให้ความเย็นชาบนใบหน้าคมจางลงแม้แต่น้อย

“ต่อให้แลกด้วยชีวิต คุณก็รับผิดชอบไม่ไหวหรอก หลี่เฟยหมิง”

พูดจบเขาก็ออกแรงผลักจนร่างโปร่งเซถอยไปด้านหลังจนล้มลงกับพื้น ชายหนุ่มไขกุญแจเปิดประตูก้าวออกจากห้อง แล้วประตูเหล็กหนาหนักก็ปิดปัง มือเรียวยาวสอดโซ่คล้องกุญแจด้านหน้า ได้ยินเสียงคนที่ล้มลงลุกขึ้นทุบประตูเสียงดังลั่น

“เหวินอี้! อย่าฆ่าพวกเขา! ขอร้องล่ะ ได้โปรดเถอะ!”

นายทหารหนุ่มก้าวออกจากตึกนั้นโดยไม่สนใจเสียงร้องตะโกนอ้อนวอนอย่างสิ้นหวังนั้นอีก

โปรดติดตามตอนต่อไป…