ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 6 #นิยายวาย

“ไอ้หนู ปู่เอ็งติดหนี้พวกข้าอยู่ก็ต้องใช้คืน”

คนถูกขู่หัวเราะกร้าว ก้มลงมองใบหน้าขาวที่เงยขึ้นจ้องขู่นั้นชัดๆ มือหยาบเอื้อมมาจับคางเรียว บิดซ้ายขวาพิจารณาอย่างพอใจ “ตาแก่หวัง หลานแกก็หน้าตาใช้ได้นี่หว่า เสียดายเป็นเด็กผู้ชาย ไม่งั้นฝากพวกข้าเอาไปขายซ่อง นอกจากจะใช้หนี้ได้แล้วอาจจะเหลือกำไรอีกก้อน”

พูดจบก็กระชากแขน ทำท่าจะดึงร่างเล็กให้เข้าไปหา

“ไปไอ้หนู งั้นเอ็งไปกับพวกข้า คงมีเศรษฐีตัณหากลับบางคนยอมจ่ายเงินซื้อเด็กผู้ชายบ้างล่ะวะ”

“ยะ…อย่าเอาหลานข้าไป เงินทองเดี๋ยวข้าจะหามาใช้ให้”

ชายชรางกเงิ่นเข้าไปห้าม อ้อนวอนเสียงสั่น แต่กลับถูกผลักจนล้มลง เด็กหนุ่มที่ถูกจับไว้ร้องเรียกปู่ของตนดังลั่น ร่างบางดิ้นรนทั้งสะบัดแขนถีบขาจะให้หลุดจากการเกาะกุม สุดท้ายจึงถูกตบสั่งสอนไปครั้งหนึ่ง

เฟยหมิงทนดูต่อไปไม่ไหว ร่างโปร่งเดินข้ามถนนตรงดิ่งไปพร้อมกับส่งเสียงห้าม “พอได้แล้ว!”

เขาเข้าไปประคองชายชราที่ล้มลงให้ลุกขึ้น ก่อนจะถามกลุ่มชายฉกรรจ์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “พวกเขาเป็นหนี้คุณอยู่เท่าไร ฉันจะใช้แทนให้”

เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายและท่าทางของเขาเรียกความเกรงใจจากคนกลุ่มนั้นได้บ้าง หนึ่งในสามคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าเอ่ยด้วยวาจาสุภาพขึ้นเล็กน้อย

“สามหมื่นหยวนทองคำขอรับคุณชาย”

ใบหน้าขาวยิ้มเหยียดกับจำนวนที่มากมายนั้น เชื่อได้ว่าตอนชายชราไปขอกู้ เงินต้นต้องน้อยกว่านี้หลายเท่าตัว แต่บรรดาพ่อค้าและผู้ปล่อยกู้หน้าเลือดทั้งหลายต่างอาศัย ‘ภาวะเงินเฟ้อ’ ซึ่งเกิดขึ้นเพราะสงครามเป็นข้ออ้างในการขึ้นดอกเบี้ยจนสูงลิบ

“ฉันไม่ได้พกเงินมามากขนาดนั้น แต่เดี๋ยวจะเขียนจดหมายลงชื่อรับรองให้ พวกคุณนำไปที่บ้านสกุลหลี่ พ่อบ้านของฉันจะจัดการให้เอง”

เขาบอกด้วยสีหน้านิ่งๆ หากคนฟังกลับส่ายหน้า

“ไม่ได้หรอกครับคุณชาย”

อีกฝ่ายแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าเป็นต่อ

“พวกข้าทำการค้า ต้องขอรับเงินสดเท่านั้น ซื้อเชื่อแบบนี้จะไว้ใจได้ที่ไหน ถ้ายังไม่มีเงินก็คงต้องขอตัวไอ้หนูนี่ไปก่อน ถ้ามีเงินสดมาเมื่อไหร่ก็มาไถ่ตัวเอาไปก็แล้วกัน”

มือหยาบกระชากแขนผอมบางจนเกือบตัวปลิว เฟยหมิงถลันไปดึงร่างเด็กหนุ่มกลับมาจนกลายเป็นการยื้อยุด ดวงตากลมโตเหลือบมองลูกน้องอันธพาลอีกสองคนที่ล้อมกรอบเข้ามา ใบหน้าขาวลอบกลืนน้ำลาย รู้สึกตัวว่าพลาดที่ไม่พาคนสนิทหรือคนของที่บ้านมาด้วย แค่คนเดียวก็สู้ไม่ไหว แล้วนี่สามรุมหนึ่ง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

เสียงห้ามจากทางด้านหลังดังขึ้นพร้อมกับนายทหารชั้นสัญญาบัตรคนหนึ่งกับพลตระเวนสองนายเดินเข้ามา ผู้ที่มียศสูงที่สุดกวาดสายตามองกลุ่มคนทั้งหมดก่อนจะถามเสียงขึงขัง

“นี่เกิดอะไรขึ้น”

หัวหน้าอันธพาลเป็นฝ่ายปรับสีหน้าได้ก่อน เจ้าตัวรีบยิ้มประจบ เอ่ยเสียงเอาใจว่า “ไม่มีอะไรหรอกครับ เจ้านาย พวกข้าเพียงแต่มาทวงหนี้ที่ตาแก่หวังติดไว้ คุณชายท่านนี้อาสาจะใช้หนี้แทน แต่ยังตกลงกันไม่ได้ก็เลยโต้เถียงกันนิดหน่อย”

นายทหารที่มาใหม่หันกลับมาถามเขา “เป็นเช่นนั้นหรือครับ คุณชายหลี่”