ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 6 #นิยายวาย

เฟยหมิงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่ออีกฝ่ายรู้จักชื่อเขา แต่ก็ตอบกลับไปด้วยสีหน้าราบเรียบ “ครับ เรากำลังตกลงกันอยู่ ผมมีเงินสดมาไม่พอ ก็เลยจะให้พี่ชายท่านนี้ไปรับเงินที่บ้าน แต่ดูเหมือนฐานะผมจะไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไร คุณช่วยเป็นพยานด้วยอีกคนก็แล้วกันนะครับ”

ชื่อคุณชายสกุลหลี่และยศบนบ่าของนายทหารที่มาไกล่เกลี่ยทำให้ฝ่ายเจ้าหนี้ยอมตกลงโดยดี

เฟยหมิงเขียนจดหมายสั้นๆ พร้อมลงลายมือชื่อก่อนจะส่งให้

“ฉันจะกลับไปสั่งความไว้กับพ่อบ้าน พรุ่งนี้คุณเอาจดหมายนี่ไปยื่นได้เลย”

“ขอรับๆ” อันธพาลทั้งสามคนละล่ำละลักรับคำ รับจดหมายไปแล้วก็รีบผละหนีไปโดยเร็ว

ชายชราฉุดหลานชายให้นั่งคุกเข่า โขกศีรษะกับพื้น “ขอบคุณนายท่านที่เมตตา บุญคุณนี้ข้ากับหลานจะจดจำชั่วชีวิต”

“ไม่เป็นไรครับ ผู้เฒ่า ลุกขึ้นเถอะ”

ร่างโปร่งรีบก้มลงไปดึงแขนอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะหันไปเพื่อเอ่ยขอบคุณนายทหารที่เข้ามาช่วยเหลือ แต่ทหารกลุ่มนั้นกลับเดินข้ามถนนกลับไปยังรถสีดำที่จอดรออยู่อีกฝั่ง

ดวงตากลมโตมองกระจกรถที่เพิ่งถูกหมุนขึ้น เห็นเพียงเสี้ยวหน้าคมที่หันกลับไปมองด้านหน้ารถ แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าเคยเห็นนายทหารชั้นสัญญาบัตรคนที่เข้ามาเมื่อครู่ที่ไหน

คนสนิทของ…คนคนนั้น

ใบหน้าขาวเม้มปาก ละสายตาจากรถที่เพิ่งจะแล่นผ่านด้านหลังตนกลับมาที่สองปู่หลานซึ่งยังคงยืนก้มหัวปลกๆ คำนับเขาอยู่

“ขอบคุณนายท่านที่เมตตา! ขอบคุณนายท่านที่เมตตา!”

คุณชายรองสกุลหลี่ยิ้มอ่อนใจ ก้มลงแตะแขนชายชราพลางบอก

“ไม่ต้องขอบคุณแล้วครับผู้เฒ่า นี่ไปทำอย่างไรเข้าถึงได้ติดหนี้ตั้งสามหมื่นหยวน”

เขาสอบถามดู เพราะถึงแม้ยอดเงินรวมดอกเบี้ยจะสูงขึ้นเนื่องจากเจ้าหนี้อ้างปัญหาเงินเฟ้อ แต่เงินต้นก็คงมากโขอยู่เหมือนกัน

“ลูกชายข้า…พ่อของไอ้หนูนี่ป่วยหนักน่ะขอรับ ต้องตามหมอมารักษาไม่ขาด เงินทองพวกเราก็ไม่ค่อยมี สุดท้ายเลยต้องไปกู้เงินจากเจ้านายของไอ้พวกนั้น ข้าพยายามส่งตรงเวลา ไม่คิดว่ามันจะขึ้นค่าดอกเบี้ยจนทบต้นทบดอกขนาดนี้” ชายแก่พูดแล้วก็ยกมือเหี่ยวย่นขึ้นมาปาดน้ำตาอย่างเจ็บใจ

“อ้าว แล้วตอนนี้ลูกชายผู้เฒ่าเป็นอย่างไรบ้าง” เฟยหมิงถาม เขาพอจะรู้จักหมอเก่งๆ ในเมืองหลายคน พอจะออกปากขอร้องให้ไปตรวจอาการคนไข้ได้ ไหนๆ ก็ช่วยแล้ว คุณชายรองก็ตั้งใจว่าจะช่วยให้ถึงที่สุด

“ตายเสียแล้วล่ะขอรับ เมื่อวานซืนนี้เอง”

อีกฝ่ายตอบพลางยิ้มอย่างหมดอาลัยตายอยาก “คิดอีกทีก็ดีเหมือนกัน ป่วยมาหลายปี ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องเจ็บต้องปวดแล้ว นังเมียมันพอผัวป่วยก็หนีตามผู้ชายอื่นไป ทิ้งลูกเอาไว้”

คนฟังเหลือบมองเด็กหนุ่มที่ประคองปู่ของตนอยู่ เจ้าตัวเม้มปากแน่นแต่ไม่พูดอะไรออกมา ราวกับว่าคนที่ถูกพูดถึงนั้นไม่ใช่มารดาของตน

ชายชราพูดต่อ “ตัวข้าเองคนเขาก็ตั้งข้อรังเกียจ เพราะเมื่อก่อนข้าเป็นคนลากรถให้พวกญี่ปุ่น คอยขนศพนักโทษที่ถูกประหารไปทิ้งนอกเมือง สวรรค์คงลงโทษข้าที่ทรยศชาติ ลูกเลยต้องเจ็บป่วย หลานก็พลอยลำบากเป็นกำพร้าทั้งพ่อทั้งแม่”