ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 6 #นิยายวาย

เฟยหมิงฟังแล้วก็ถอนใจ เมื่อได้ยินชายชราบอกว่าสวรรค์ลงโทษตัวแก เพราะเขารู้ดีว่าความจริงไม่ได้เป็นอย่างนั้น

ภายใต้การปกครองที่บีบบังคับของพวกญี่ปุ่น คนในแคว้นแมนจูเรียล้วนไม่มีสิทธิ์เลือก ยิ่งคนจนที่ไม่มีอำนาจหรือเงินทองรองรับยิ่งถูกกดหัวให้ไม่มีปากมีเสียง ถึงแม้ตอนนี้ผู้ปกครองต่างชาติจะพ่ายแพ้ถอนกำลังไปแล้ว แต่คนชั้นล่างอย่างผู้เฒ่าและหลานชายก็ยังต้องผจญความลำบากกันต่อไป

“นายท่านครับ”

เด็กหนุ่มที่นิ่งเงียบมานานเอ่ยปากเรียก ทำให้คนที่กำลังครุ่นคิดดึงสติกลับมา “หือ? ว่าไงเจ้าหนู”

“หนี้ที่ท่านเมตตาชดใช้แทนให้ ผมจะหาเงินมาใช้คืนนะครับ” เจ้าตัวเอ่ยเสียงหนักแน่น “ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน แต่ผมจะหามาใช้คืนให้ครบให้ได้”

ใบหน้าขาวที่ยังเยาว์นั้นมีเค้าเด็ดเดี่ยว ดวงตาคมวาวที่มองมานั้นก็ใสซื่อตรงไปตรงมาจนคนที่มองอยู่นึกชม

ดวงตาฉลาด ท่าทางใช้ได้แฮะ

เขาคิดแล้วก็ลองถามดู “นายอ่านออกเขียนได้รึเปล่า”

“ได้ครับ” เด็กหนุ่มรีบพยักหน้าหงึกๆ “ผมเรียนที่โรงเรียนจนจบมัธยมสาม ไม่ได้เรียนต่อเพราะพ่อป่วยเสียก่อน แต่ผมอ่านเขียนได้คล่อง เลขก็พอทำได้ครับ จะให้วิ่งส่งเอกสารหรือติดต่ออะไรก็ได้ ผมวิ่งเร็วนะ นายท่านมีงานให้ผมทำเหรอ”

พอหายกลัวแล้วเจ้าตัวก็เริ่มร่ายยาวด้วยท่าทางกระตือรือร้น น่าจะเป็นเด็กพูดเก่งทีเดียว

คุณชายรองหัวเราะออกมาเบาๆ รีบยกมือห้าม “เข้าใจแล้วๆ นายท่าจะใช้งานได้จริงๆ พรุ่งนี้เช้าไปที่คฤหาสน์สกุลหลี่นะ ฉันจะฝากพ่อบ้านให้ช่วยดูว่าพอมีงานอะไรให้นายทำบ้าง จริงสิ นายชื่ออะไร”

ใบหน้าอ่อนเยาว์คลี่ยิ้มกว้าง

“หวังหลิวครับ นายท่านเรียกว่าอาหลิวก็ได้”

…………………………………………………………..

เฟยหมิงกลับมาสอบถามพ่อบ้านตามที่รับปากกับเด็กหนุ่มเอาไว้ แต่คนงานในบ้านเขาตอนนี้มีพอแล้ว ไม่มีใครคิดจะลาออก การอยู่รับใช้ในบ้านสกุลหลี่ย่อมหมายถึงหลักประกันว่าจะได้กินอิ่มนอนหลับใต้หลังคาคุ้มหัว ดีกว่าออกไปผจญความอดอยากภายนอกมากนัก

ส่วนที่โรงงานทอผ้าก็มีแต่งานกรรมกรแบกหามต้องใช้แรงกาย เด็กน้อยตัวผอมบางอย่างนั้นคงทำไม่ไหว

สุดท้ายพ่อบ้านของสกุลหลี่ก็แนะนำให้คุณชายรองรับอาหลิวเป็นเด็กรับใช้ส่วนตัวเสียเอง ยามบ้านเมืองตึงเครียดแบบนี้ เวลาไปไหนมาไหนจะได้มีคนคอยช่วยระวังหลังให้บ้าง

ความจริงเฟยหมิงไม่ชอบมีผู้ติดตามวุ่นวาย แต่มาคิดอีกที ตอนนี้เขาเริ่มเข้ามาสานต่อกิจการของบิดา มีคนรับใช้ไว้คอยช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ สักคนก็ดีเหมือนกัน โชคดีที่อาหลิวเป็นเด็กหัวไว สอนอะไรไปก็จำได้หมด จะเสียอย่างเดียวก็ตรงที่…

“คุณชายครับ แฟ้มนี้เก็บไว้ตรงนี้ใช่ไหม แต่เอ…แฟ้มสินค้าขาออกไม่ได้อยู่ตู้ข้างล่างเหรอครับ”

“คุณชาย น้ำชาเย็นหมดแล้ว ผมไปรินมาให้ใหม่นะ”

“วันนี้แม่ครัวทำขนมเปี๊ยะไส้ลูกบัวอร่อยมากเลย คุณชายจะรับไหมครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้”