ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 6 #นิยายวาย

“คุณชาย สูทที่จะใส่วันนี้คุณชายจะใส่ตัวลายทางสีขาวดำหรือสีเทาครับ ผมจะได้หยิบผ้าเช็ดหน้ากับถุงเท้าให้ถูก”

“คุณชาย…”

เฟยหมิงถอนใจพรืด โบกมือให้เด็กหนุ่มที่ถือสูทของเขาไว้ทั้งสองมือ

“ตัวไหนก็ได้ นายเลือกแล้วจัดชุดวางไว้ก็แล้วกัน”

เขาส่ายหน้าแบบขำปนอ่อนใจ ก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารตรงหน้าต่อ เจ้าเด็กนี่อะไรก็ดี ใช้งานได้คล่องแคล่ว เสียอย่างเดียวตรงพูดไม่หยุด เรียกคุณชายๆ ทั้งวันเหมือนนกขุนทองช่างเจรจา

ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญ นึกดีใจด้วยซ้ำที่บ้านหลังใหญ่ซึ่งเงียบเหงามานานมีเสียงหัวเราะและบรรยากาศสดใสขึ้นบ้าง อาหลิวเป็นเด็กหน้าตาผิวพรรณดี ซ้ำยังมีนิสัยสนุกสนานร่าเริง ทำให้พวกคนรับใช้เก่าต่างนึกเอ็นดู เดี๋ยวก็เอาขนมมาฝาก เดี๋ยวก็เรียกไปชิมกับข้าว ใบหน้าเล็กที่ผอมซูบจึงค่อยมีเนื้อมีหนังสดใสสมวัยขึ้นมาอีกหน่อย

“คุณชายครับ ซองที่อยู่บนโต๊ะ บัตรเชิญงานเลี้ยงวันนี้นี่นา”

อาหลิวที่ช่วยจัดโต๊ะทำงานเอ่ยทัก เฟยหมิงเงยหน้าขึ้นจากรายงานสินค้าที่จะส่งลงเรือเที่ยวล่าสุด ออกปากเมื่อนึกขึ้นมาได้ “งานเลี้ยงส่งท้ายปีของท่านเศรษฐีหวาง ฉันลืมไปเลย อาหลิว นายไปจัดชุดออกงานให้หน่อย ทักซิโดสีดำที่มีหูกระต่ายน่ะ รู้จักใช่ไหม”

เด็กหนุ่มพยักหน้าท่าทางขึงขัง “รู้จักครับ พ่อบ้านเซี่ยเคยสอนผมแล้ว”

“อืม นั่นแหละ วางไว้บนเตียง จัดถุงเท้ารองเท้าไว้ให้ด้วยนะ” ร่างโปร่งลุกขึ้นจากโต๊ะ เก็บรวบรวมเอกสารที่อ่านเสร็จแล้วใส่กล่องพลางเอ่ยอนุญาต “เสร็จแล้ววันนี้นายก็กลับบ้านไปได้เลย”

“คุณชายไม่ให้ผมตามไปรับใช้เหรอครับ”

เด็กหนุ่มเอ่ยถามหน้าตาเหลอหลา หากผู้เป็นนายส่ายหน้า “งานเลี้ยงกลางคืน ไม่เหมาะกับเด็ก นายกลับบ้านไปเถอะ ฉันไปเองได้”

“แต่พ่อบ้านเซี่ยบอกว่า…”

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เมื่อก่อนไม่มีนาย ฉันก็ไปของฉันคนเดียวทุกที”

เฟยหมิงแกล้งทำหน้าเบื่อ เมื่อก่อนเขาเที่ยวตระเวนราตรีจนเช้าอยู่บ่อยๆ ด้วยซ้ำ พอมีคนสนิทเข้าหน่อยดันกลายเป็นพ่อเรือพ่วง ไปไหนก็ต้องมีเจ้าเด็กนี่ตามติดไปตลอด

อาหลิวทำแก้มพองเหมือนจะงอนที่ถูกไล่ คนเป็นเจ้านายเห็นแล้วอดมันเขี้ยวไม่ได้ก็เลยเอื้อมมือไปดึงแก้มของเจ้าปลาทองน้อยเข้าทีหนึ่ง “กลับบ้านไปเถอะไป๊ ปู่นายรอกินข้าวไม่ใช่เหรอ แล้วอย่าลืมทบทวนวิชาบัญชีที่สอนเมื่อวันก่อนด้วยล่ะ”

เขาสั่งทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องทำงาน

…………………………………………………………..

เย็นวันนั้นเฟยหมิงจึงขับรถไปงานเลี้ยงคนเดียว เขาไม่ได้ใช้ใครขับรถมาให้เพราะไม่รู้ว่าตนจะโอ้เอ้อยู่ในงานนานแค่ไหน ไม่อยากให้คนรับใช้ต้องมาทนหนาวนั่งรอ

คุณชายรองสกุลหลี่จอดรถตรงลานหน้าร้านอาหารซึ่งใช้เป็นสถานที่จัดงาน ร่างโปร่งก้าวลงจากรถเดินย่ำหิมะเข้าไปในตัวร้าน แวะฝากโค้ตตัวหนาที่สวมอยู่กับพนักงานทางด้านหน้าแล้วเดินเข้าไป