ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 6 #นิยายวาย

เฟยหมิงวางเหรียญเพนนีนั้นไว้ข้างแจกันดอกไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงมุมห้องแล้วเดินผละออกมา เขารออยู่สักพักก่อนจะเลี่ยงเดินไปทางห้องน้ำ หากร่างโปร่งกลับเดินเลยไปทางด้านหลังร้าน ก่อนถึงประตูครัวมีประตูที่เปิดออกสู่ตรอกเล็กๆ

มือเรียวดึงบุหรี่จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาคาบก่อนจะจุดไฟแช็ก ความจริงเขาไม่ได้ชอบบุหรี่เท่าไร จะสูบบ้างก็เพื่อเข้าสังคม แต่เวลาออกมายืนอยู่คนเดียวนอกงานเลี้ยงแบบนี้ บุหรี่สักมวนก็ดูเป็นข้ออ้างที่ดี

ชายหนุ่มคาบบุหรี่ไว้แล้วซุกมือลงในกระเป๋ากางเกง อากาศภายนอกค่อนข้างเย็น ลมหายใจที่ระบายออกมากลายเป็นไอสีขาว ลอยปะปนกับควันบุหรี่

แกร๊ก!

เสียงประตูเปิดออก เฟยหมิงที่ยืนพิงกำแพงร้านดึงบุหรี่ออกจากปากก่อนจะหันไปดู แล้วก็ต้องชะงัก บุหรี่ในมือร่วงตกลงบนพื้นหิมะเมื่อเห็นคนที่เดินออกมาจากประตูเต็มตา

“แปลกใจหรือที่เป็นผม”

ร่างสูงในชุดเครื่องแบบทหารยืนกอดอก ถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ หากคุณชายรองสกุลหลี่กลับรู้สึกเหมือนใบหน้าเฉยชานั้นมีเค้ากรุ่นโกรธแฝงอยู่

“ผมไม่…”

เฟยหมิงขยับจะอ้าปากปฏิเสธ แต่อีกฝ่ายกลับสวนขึ้นมาก่อน

“คุณคิดว่าผมที่จับตาดูคุณกับสหายของคุณมานานจะไม่รู้เชียวหรือว่าพวกคุณใช้สัญญาณแบบไหนสื่อสารกัน”

เหวินอี้พยายามกดเสียงตัวเองให้นิ่งเรียบทั้งที่ในใจร้อนรุ่มไปด้วยความหงุดหงิด

ให้ตายเถอะ! คนตรงหน้าไม่รู้หรือว่าตนเองอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงแค่ไหน เมื่อครู่ตอนที่เห็นร่างโปร่งวางเหรียญเงินลงบนโต๊ะที่เป็นจุดนัดหมายเก่า เขาแทบจะสบถออกมา ต้องรีบสะกดอารมณ์ ปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้นายพันตรีคนสนิทของท่านปู่ซึ่งนั่งโต๊ะเดียวกันจับสังเกตได้

พวกเขาจ้องกันเงียบๆ อยู่ชั่ววินาที สุดท้ายร่างโปร่งก็เป็นฝ่ายหมุนตัวเดินเลี่ยงออกมาเพื่อกลับเข้าไปในงาน ถ้ารหัสของเขากับหยู้ฝูไม่เป็นความลับอีกต่อไป ก็ไม่ปลอดภัยที่จะเรียกสหายคนอื่นมาติดกับดัก

หากมือแกร่งกลับยื่นมาจับแขนทั้งสองข้าง ยึดไว้เมื่อเห็นว่าเขาจะผละหนี

“ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าสหายของคุณไม่มีทางเชื่อใจคุณอีก เลิกยุ่งเกี่ยวกับกองกำลังใต้ดินได้แล้ว!”

ดื้อ…หัวรั้น…แล้วก็ยึดติดกับอุดมการณ์บ้าๆ นั่นจนน่าหงุดหงิด นี่คิดว่าเขาเอาตำแหน่งตัวเองไปเสี่ยงทำเรื่องยุ่งยากทั้งหมดเพื่ออะไรกัน เพื่อให้เจ้าตัวเดินกลับไปยืนอยู่ในจุดที่เสี่ยงอันตรายเหมือนเดิมหรือไง

คำสั่งที่เจือน้ำเสียงหงุดหงิดราวกับหมดความอดทนและแรงบีบตรงต้นแขนทำให้เฟยหมิงนิ่วหน้า

“คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม”

ยังไม่ทันจบประโยคร่างของเขาก็ถูกดันไปชนกับผนังด้านหลัง นายทหารหนุ่มยื่นหน้าเข้ามา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียดสี “ผมมีสิทธิ์เต็มร้อยเลยล่ะ คุณชายรอง อย่าลืมสิว่าเราเป็นอะไรกัน”

เฟยหมิงเม้มปากเมื่อนิ้วหัวแม่มือของอีกฝ่ายเลื่อนขึ้นมาปาดผ่านริมฝีปากก่อนจะกดลากผ่านข้างแก้มอย่างจาบจ้วง เขาข่มกลืนความโกรธลงไป แค่นยิ้มแล้วบอกเสียงเย็น “เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เรื่องอุบาทว์ที่คุณทำก็แค่ทำให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียน คุณใช้มันขู่ผมไม่ได้”

“แน่ใจหรือ” เหวินอี้เลิกคิ้ว มือเรียวยาวยึดสันกรามและต้นคอขาวเอาไว้ “ท่าทางผมคงต้องเตือนความทรงจำคุณว่าผมทำอะไรได้บ้าง หากคุณไม่ฟังสิ่งที่ผมบอก”

น้ำเสียงข่มขู่นั่นไม่ทำให้เขาหวาดกลัวอีกต่อไป เฟยหมิงเชิดหน้าขึ้น ถามกลับด้วยเสียงท้าทาย