นางแยกแยะได้อย่างรวดเร็วว่าที่นี่เป็นห้องโถงใหญ่ ห้องโถงอัศวิน ที่นี่คือปราสาท
เดี๋ยว เมื่อครู่นี้เขาบอกว่านี่เป็นปราสาทของเขา?
หัวสมองนางสับสนไปหมด แต่เมื่อครู่นี้เขาแบกนางไต่ขึ้นมาบนหอจริงๆ นางเพิ่งตระหนักได้ตอนนี้เองว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคืออัศวิน เป็นท่านลอร์ด ไม่ใช่โจรหรือนักล่าแม่มดที่ไหน
“ท่านมีปราสาททั้งหลัง ยังจะปล้นชิงข้าอีก?” คำพูดนี้ถูกโพล่งออกไปโดยไม่ทันคิด
นางได้สติเมื่อพูดออกไป อยากหยุดตัวเองก็ไม่ทันเสียแล้ว
ผู้ชายตรงหน้าหยุดย่ำเท้า สองมือเท้าเอวยืนอยู่ตรงหน้านาง ถลึงตาจ้องนางอย่างขุ่นเคือง
“ข้าสั่งให้เจ้าพูดแล้วหรือ”
แน่นอนว่ายัง นางหุบปากทันที แต่เขาเอาแต่ยืนจ้องตากับนางอยู่อย่างนั้น นางมองเขาอย่างระแวดระวัง แทบจะได้ยินเสียงหัวสมองเขาทำงาน
ฐานะที่เปลี่ยนไปของเขาไม่ได้แก้ไขสถานการณ์ของนางในตอนนี้ ลอร์ดกับอัศวินที่ศรัทธาในพระเจ้าก็เผานางให้ตายได้อยู่ดี ที่ต่างออกไปคือก่อนหน้านี้เขาบอกแล้วว่าเขาจะไม่ทำอย่างนั้น
นางไม่ได้เชื่อเขามากนัก แต่เป็นคนย่อมต้องมีความหวัง
นางรู้ว่าผู้ชายคนนี้ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไร นางอดทนอยู่นาน ในที่สุดก็อดพูดไม่ได้และพยายามทำเสียงให้นอบน้อมมากที่สุด
“นายท่าน…” พอนางเอ่ยปาก เส้นเลือดบนหน้าผากเขาก็นูนขึ้นมาอีกครั้ง นางรีบจับกระโปรง โค้งเอวงอเข่าพูดอย่างสุขุมว่า “ข้าเชื่อว่าท่านรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงความเข้าใจผิดเท่านั้น ข้าไม่รู้ว่าท่านไปฟังใครพูดอะไรมากันแน่ แต่ข้าเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง รูปโฉมและเสียงของข้าทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่าย ดังนั้นข้าจึงอาศัยอยู่คนเดียวในป่า…”
นางมองชายหนุ่มที่ขมวดคิ้วดกหนาอย่างประหม่า เลียริมฝีปากที่แห้งผากพูดต่อ “ข้าไม่รู้วิชาแม่มดอะไรทั้งนั้นและไม่เคยทำร้ายผู้ใดมาก่อน หากท่านอนุญาต ข้าอยากกลับบ้านของตัวเอง แน่นอนว่าข้าสามารถกลับเองได้ ไม่ต้องรบกวนท่าน…”
เขายกมือขึ้นหยุดคำพูดนางและเอ่ยเสียงเย็น
“ฤดูใบไม้ร่วงปีที่แล้วมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งหลงทางในป่า”
นางได้ยินแล้วหัวใจกระตุก มองเขาอย่างระแวดระวังพลางพูด
“นายท่าน เด็กคนนั้นหลงทาง ตอนนั้นหิมะตก ข้าจำต้องรับตัวเขาไว้ ข้าไม่ได้หลอกล่อหรือลักพาตัวเขา พอพ้นฤดูหนาวเขาก็จากไปและกลับบ้าน ครั้งสุดท้ายที่ข้าเห็นเขา เขายังร่าเริงสดใส”
เขาใช้สองมือเท้าเอวจ้องนางด้วยสีหน้าเย็นชา
“เจ้ารับตัวเด็กผู้ชายคนนั้นไว้?”
นางบ่นในใจ แต่ยังคงพยักหน้าตอบ
“ใช่”
“ก่อนหน้านี้เด็กคนนั้นติดโรคระบาด” เขาชี้ประเด็นเสียงเย็น
นางทำหน้าตกใจ หลุบตาก้มหน้าและเอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อมระมัดระวังกว่าเดิม
“เขาเป็นไข้ แต่ข้าไม่ได้สนใจเขามากนัก แค่ให้เขาดื่มซุปร้อนๆ เท่านั้น เดิมทีข้าคิดว่าเขาจะตาย แต่ภายหลังเขากลับหายเอง…”
