กว่าจะรู้ตัวนางก็ยื่นมือออกไป เหมือนในอดีตที่ชายผู้นั้นยื่นมือให้นางและเอ่ยถาม
“เจ้าชื่ออะไร”
เด็กหญิงลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือเล็กขึ้นยื่นไปหานาง สูดจมูกและอ้าปากตอบว่า “เคล”
นางกุมมือของเด็กน้อย ความเจ็บปวดคืบคลานเข้ามาในใจอีกครั้ง ทำให้นางรู้สึกไปด้วย นางเกือบจะปล่อยมือและโยนเด็กคนนี้กลับไปยังกองเถ้าถ่านนั้นแล้ว แต่ราวกับชายผู้นั้นสิงอยู่ในร่างนาง นางโน้มตัวอุ้มเด็กหญิงขึ้นมา และได้ยินเสียงตัวเองพูดว่า “ข้าชื่อหลิง”
เด็กหญิงยื่นมือทั้งสองออกไปโอบคอนางและวางศีรษะบนบ่านาง
ความเจ็บปวดไม่สิ้นสุดยังคงอยู่ แต่นางเริ่มทนได้แล้ว นางพยายามไม่ทำให้ตัวเองได้รับผลกระทบ นางเกลียดความสามารถนี้ของตัวเองเหลือเกิน อยากลบความทรงจำของเด็กคนนี้ยิ่งนัก
เมื่อจำไม่ได้ย่อมไม่เจ็บปวด
ใช่ว่าแต่ก่อนนางไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ นางเกือบจะทำแบบนั้นแล้ว สะกดจิตเด็กคนนี้และลบความเจ็บปวดเหล่านั้นออกไปซะ แต่เสียงของเขาดังขึ้นอีกครั้ง
‘เกิดเป็นมนุษย์ พวกเราจะเรียนรู้จากความเจ็บปวด’
เสียงของชายหนุ่มผุดขึ้นมาจากความทรงจำอันห่างไกล
‘ฟังเจ้าก็บ้าแล้ว’
นางได้ยินเสียงตัวเองตอบกลับไปอย่างเย็นชาและไม่เห็นด้วยในตอนนั้น เขาเพียงแต่ยิ้ม ยิ้มพลางกุมกระชับมือนาง
ใบหน้าเขาเลือนรางเสียแล้ว แต่เสียงหัวเราะของเขากลับชัดเจนยิ่ง เสียงหัวเราะนั้นนำมาซึ่งความอบอุ่น ทำให้หัวใจนางทั้งอบอุ่นและเจ็บปวด
เดิมทีนางคิดว่าตัวเองหัวใจด้านชาไปตั้งแต่เมื่อพันปีก่อนแล้ว เหลือไว้เพียงความโกรธและความแค้น คิดไม่ถึงว่าจะได้พบเขา
นางควรลบความทรงจำของเด็กคนนี้เสีย เมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าเด็กหรือนางย่อมไม่เจ็บปวดอีก ทว่านางตระหนักดีกว่าใครว่าวิธีนั้นใช้ไม่ได้ผล เด็กคนนี้ต้องจดจำทุกอย่างเอาไว้ จึงจะไม่ผิดพลาดในเรื่องเดิมอีก
ดังนั้นนางจึงไม่ทำอะไรทั้งสิ้น เพียงแต่อุ้มเด็กคนนั้นแล้วหันหลัง
ป่าตรงหน้าไม่ได้เขียวขจีเหมือนเมื่อวานตอนนางผ่านมาแล้ว ราวกับแค่ชั่วข้ามคืนป่าทั้งผืนก็เปลี่ยนจากฤดูร้อนเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง ก่อนจะเป็นฤดูหนาว ทั้งที่เป็นฤดูร้อนที่อากาศร้อนที่สุด แต่ต้นไม้ส่วนใหญ่ในป่ากลับผลัดใบจนไม่เหลือใบ แม้จะมีบางต้นที่เหลือใบอยู่ แต่ก็ห้อยอยู่บนกิ่งไม้ในสภาพใกล้ร่วงเต็มที ทั้งเหลืองกรอบและเหี่ยวแห้ง
เด็กคนนี้ควบคุมตัวเองไม่ได้ นางดูดพลังเข้าไปมากเกินไปและปล่อยออกมา
ป่าผืนนี้ไม่มีแม่มดพิทักษ์ผืนดินแล้ว ทั้งยังสูญเสียภูตไปนาน การจะฟื้นฟูให้กลับเป็นเหมือนเดิมอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลานับร้อยปี
ยามนางอุ้มเด็กน้อยจากไป ทุกย่างก้าวล้วนก่อให้เกิดสายลมบางๆ ที่พัดพาใบไม้ให้หลุดร่วงมากกว่าเก่า กวาดเอาสีสันในป่าไปมากยิ่งขึ้น
นางไม่เหลือบแลป่าแห่งนั้น อุ้มเคลหมุนตัวจากไปโดยไม่เหลียวหลัง
