“ขออภัยด้วย สาวใช้ที่บ้านข้าเล่าเรียนมาไม่มาก ไม่รู้ว่าหนังสือพวกนี้ดีเพียงใด ท่านอย่าถือสาเลย” นางยิ้มให้แม่นางที่อยู่หลังโต๊ะคิดเงิน หยิบก้อนเงินสามตำลึงออกมาจ่ายค่าหนังสือ
แม่นางชุดดำมองรอยยิ้มบนหน้านางด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ริมฝีปากยังคงเป็นเส้นตรง ไม่ยกขึ้นแม้แต่น้อย เพียงยื่นมือเล็กขาวเนียนออกมารับเงินสามตำลึงนั้นไว้ แต่นางสังเกตเห็นว่านัยน์ตาที่ดำประหนึ่งก้อนหินอันเยียบเย็นของอีกฝ่ายอ่อนโยนลงเล็กน้อย ไม่คมกริบประหนึ่งมีดอีก
นางยิ้มให้แม่นางผู้นั้น เก็บถุงใส่เงินแล้วหมุนตัวจะเดินออกจากร้าน ก่อนถึงประตูพลันได้ยินแม่นางผู้นั้นเอ่ยปากอย่างหาได้ยากยิ่ง
“เถ้าแก่เวิน”
คำเรียกขานนี้ทำเอานางชะงักไป หันกลับไปเห็นแม่นางผู้นั้นกำลังมองตนและเอ่ยว่า
“เถ้าแก่ฉินบอกว่าหากเถ้าแก่เวินต้องการเปิดสำนักศึกษา เขาสามารถจัดหาสมุดคัดอักษรให้ได้”
นางยืนแข็งทื่ออยู่ข้างประตู ชั่วขณะหนึ่งที่ไม่รู้จะตอบอย่างไร
แม่นางผู้นั้นมองนาง ครู่ใหญ่จึงเหลือกตาขึ้น
“เถ้าแก่ฉินได้ยินว่าเถ้าแก่เวินคิดจะเปิดสำนักศึกษาให้เด็กๆ ลูกคนงานระดับล่างได้เล่าเรียนเขียนอ่าน เจ้าสามารถกลับไปบอกเถ้าแก่เวินว่าเถ้าแก่ฉินร้านหนังสือยินดีมอบสมุดคัดอักษรให้โดยไม่คิดเงิน”
นางกะพริบตาปริบๆ กระแอมไอและพยักหน้า
“ข้าทราบแล้ว ข้าจะไปบอกเถ้าแก่เวิน”
แม่นางชุดดำจ้องนางเขม็ง ก่อนจะดึงสายตากลับมายังหนังสือข้างมือตนและไม่ได้เหลือบมองนางอีก
นางหัวใจเต้นแรงขณะหมุนตัว สวมหมวกม่านแล้วผลักประตูเดินออกไป
หลังจากขึ้นรถม้ามาแล้ว นางอดมองออกไปนอกหน้าต่างไม่ได้ ร้านหนังสือตั้งอยู่ตรงนั้นเงียบๆ แมวดำตัวหนึ่งนอนขดตัวอาบแดดอยู่ข้างประตู มองผ่านลวดลายของช่องหน้าต่างเข้าไป นางเห็นแม่นางชุดดำในร้านกำลังมองออกมาที่นางเช่นกัน
หัวใจสะดุดอย่างไร้สาเหตุ
ฉับพลันนั้นนางรู้ว่าแม่นางผู้นี้รู้
นางปล่อยม่านหน้าต่าง ประสานมือเล็กเย็นเฉียบไว้ตรงหน้า
บางทีเถ้าแก่ฉินก็อาจรู้ด้วย ในเมืองนี้ยังมีคนอีกเท่าไรนะที่รู้
นางไม่ได้ใส่ใจอย่างแท้จริงว่าผู้คนจะรู้มากน้อยแค่ไหน นั่นหาใช่ความลับยิ่งใหญ่อะไร นางรู้ดีว่าถึงอย่างไรก็ต้องมีคนรู้อยู่บ้าง
ร้านหนังสือแห่งนี้ก็เป็นของโจวชิ่งหรือ
นางคิดถึงตำรา ‘พิชัยสงครามหกกลยุทธ์’ ในมือเขาในปีนั้นอย่างไร้สาเหตุ ผู้คนต่างบอกว่า ‘พิชัยสงครามหกกลยุทธ์’ เป็นหนังสือปลอม แต่ภายหลังนางพบว่าไม่ใช่ นางเคยเห็นหนังสือเล่มนั้นในร้านหนังสือ ทั้งยังซื้อกลับมาอ่านที่บ้าน นางรู้สึกว่านั่นไม่ใช่ของปลอม ไม่ใช่งานเขียนลอกเลียนแบบ
คนที่รู้ความลับของนางล้วนเกี่ยวข้องกับโจวชิ่งไม่มากก็น้อย เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นมิตรหรือศัตรู
นางหวังว่าที่คนในร้านหนังสือรู้เรื่องนี้จะเป็นเพราะฟังมาจากที่อื่น ทว่านางก็ต้องทำอะไรอย่างระวังรอบคอบให้มากกว่านี้
แม้ว่าแม่นางผู้นั้นจะดูเหมือนไม่มีเจตนาร้าย นางเองก็ไม่รู้สึกว่าเถ้าแก่ร้านหนังสือมีเจตนาร้ายต่อนาง แต่หลายปีมานี้นางได้เรียนรู้ว่าเรื่องต่างๆ มิอาจมองเพียงเปลือกนอก
