ทดลองอ่าน ปรปักษ์จำนน ตอนที่ 8

รอจนกลับถึงเรือนบูรพาจูซื่อก็ไล่บ่าวออกไป แล้วบอกเจิ้งฉู่อวี้เรื่องที่ตนถูกสวีฮูหยินรั้งให้อยู่สนทนาเมื่อครู่

เจิ้งฉู่อวี้ตะลึงงัน ขอบตาค่อยๆ แดงเรื่อ นางร่ำไห้พลางโน้มกายลงบนตั่ง ก้มคำนับก่อนกล่าว “ความรักจากใจจริงที่ท่านป้ามีต่อฉู่อวี้นั้น ฉู่อวี้ไร้สิ่งใดตอบแทน ท่านควรให้ข้าจากไปโดยเร็วจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องอยู่เช่นนี้ต่อไป ทำให้ท่านป้าที่ถูกกระหนาบอยู่ตรงกลางต้องทุกข์ใจเพิ่มขึ้น”

จูซื่อรักและหวงแหนหลานสาวอยู่แต่เดิม จึงได้เก็บเจิ้งฉู่อวี้ไว้เป็นเพื่อนข้างกายมานานปี มองอีกฝ่ายเสมือนบุตรสาวแท้ๆ ยิ่งไปกว่านั้นนางยังปักใจในคำทำนายจากพิธีกรรมคุณไสย เชื่อมั่นว่าบุตรสาวสกุลเจิ้งคือดาวอุปถัมภ์ของตน เพียงเห็นเจิ้งฉู่อวี้ร่ำไห้ จูซื่อก็รู้สึกปวดใจยิ่ง จึงรีบประคองแขนอีกฝ่ายพร้อมเอ่ยปลอบโยน “อย่าได้เสียใจไปเลย เมื่อครู่ตอนอยู่ที่เรือนฮูหยินผู้เฒ่า ป้าก็แค่รับปากไปอย่างนั้นเอง ในใจป้าเห็นเจ้าเป็นคนของจ้งหลินนานแล้ว ไหนเลยจะจัดการให้เจ้าออกเรือนไปกับผู้อื่นได้อีก”

เจิ้งฉู่อวี้สะอื้นกล่าว “ฉู่อวี้ช่างไร้ประโยชน์นัก รั้งอยู่ในจวนสกุลเว่ยเช่นนี้ ทั้งมีสถานะน่าลำบากใจ ทั้งปล่อยวัยสาวให้ล่วงเลยไปอย่างเสียเปล่า ทว่าเหล่านี้ล้วนไม่เป็นไร ต่อให้ทั้งชีวิตไม่มีผู้ใดต้องการ ข้าก็ยินยอมพร้อมใจอยู่รับใช้ข้างกายท่านป้า เพียงแต่ยามนี้ฮูหยินผู้เฒ่าไม่อาจยอมรับข้าได้เสียแล้ว ข้าไหนเลยจะมีหน้าทำให้ท่านป้าลำบากได้อีก เช่นนั้นแต่งไปกับผู้อื่นเสียดีกว่า แต่งกับบริวารหรือพ่อค้าเร่ข้าก็ไม่เกี่ยงงอน…”

“พูดจาเหลวไหล! ป้าจะหักใจได้อย่างไรกัน!” จูซื่อรีบตัดบทเจิ้งฉู่อวี้ โอบนางไว้ในอ้อมกอดพลางเอ่ยปลอบประโลม “เจ้าวางใจได้ ทางด้านฮูหยินผู้เฒ่า ป้าจะอ้างว่ากำลังหาครอบครัวที่เหมาะสม พอถ่วงเวลาไปก่อนได้ชั่วคราว คาดว่านางคงไม่ถึงกับมาเร่งรัดในทันที ส่วนทางจ้งหลิน ป้าจะช่วยคิดหาวิธีแทนเจ้า รีบจัดการเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด จะไม่แต่งเจ้าออกไปเช่นนั้นเป็นอันขาด”

เจิ้งฉู่อวี้มีชาติกำเนิดไม่สูงส่ง อายุสิบกว่าก็กลายเป็นเด็กกำพร้า ตระกูลฝ่ายบิดาไม่มีใครพึ่งพาได้ เคราะห์ยังดีที่มีท่านป้าเป็นจูซื่อผู้มีฐานะเป็นถึงนายหญิงใหญ่ของสกุลเว่ยคนนี้คอยปกป้อง หลังถูกรับตัวมาที่จวนสกุลเว่ย นางจึงมีทั้งอาภรณ์หรูหราอาหารเลิศรส เดินเข้าออกก็มีข้ารับใช้ล้อมหน้าหลัง ได้ใช้ชีวิตอยู่เหนือผู้คน ไหนเลยจะตัดใจจากไปได้ อีกทั้งเว่ยเซ่าก็เป็นวีรบุรุษแต่วัยหนุ่ม รูปงามสง่าผ่าเผย หัวใจทั้งดวงของนางยังฝากไว้ที่เขาตั้งแต่แรก ยิ่งเมื่อจูซื่อวาดหวังให้นางเป็นคู่ครองของบุตรชายจึงตรงกับใจนางพอดี

อันที่จริงคราแรกนั้นใช่ว่านางจะไม่เคยคิดอยากแต่งเป็นภรรยาเอกของเว่ยเซ่า แต่นางรู้ตัวว่าฐานะไม่ถึง เพื่อเพิ่มน้ำหนักความสำคัญให้ตนเอง พอเห็นว่าจูซื่องมงายในเรื่องคุณไสย เชื่อฟังตามคำของแม่หมอบนเขาอวี๋ซานทุกประการ นางจึงลอบเตรียมเงินสินบนจำนวนมากวิงวอนให้แม่หมอพูดจาแทนตนยามที่อยู่ต่อหน้าจูซื่อ แม่หมอรับเงินไปแล้วย่อมช่วยงาน นางจึงได้กลายเป็นดาวอุปถัมภ์ของจูซื่อ นับแต่นั้นจูซื่อก็ให้ความสำคัญกับนางยิ่งขึ้นไปอีก

แต่น่าเสียดาย อย่างไรเสียในสกุลเว่ยนี้จูซื่อก็มิใช่ผู้ที่พูดแล้วมีสิทธิ์ขาด เบื้องบนไม่เพียงมีสวีฮูหยินกดศีรษะอยู่ กระทั่งเว่ยเซ่าก็ไม่ได้คล้อยตามเชื่อฟังมารดาอย่างว่าง่ายแต่อย่างใด เจิ้งฉู่อวี้รู้ว่าการแต่งเป็นภรรยาของเว่ยเซ่า เกรงว่าคงเป็นเรื่องที่เลือนรางไม่อาจจับต้องได้ ภายหลังนางจึงต้องถอยมาตั้งเป้าหมายที่รองลงมา ยอมลดตัวเป็นอนุใช่ว่าจะไม่อาจทำได้ ทว่าพริบตาเดียวหลายปีก็ผ่านพ้น นางได้ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมาจนอายุสิบแปดปีแล้ว อย่าว่าแต่บรรลุเป้าหมายเลย สองปีมานี้ยามที่เว่ยเซ่ากลับมาก็ไม่เคยกระทั่งชายตาแลนางซ้ำสอง ในใจนางแม้ประหวั่นลนลานเพียงใด แต่ยังดีที่ตลอดมาเว่ยเซ่ายังไม่ได้แต่งภรรยา ข้างกายก็ไม่มีหญิงอื่น นางจึงมีเครื่องปลอบใจให้รอคอยผ่านแต่ละวันมาได้ กระทั่งรอถึงปลายปีที่แล้ว นางก็ได้ข่าวว่าเว่ยเซ่าแต่งหญิงสกุลเฉียวแห่งเหยี่ยนโจวเป็นภรรยาที่เมืองซิ่นตู ซ้ำสวีฮูหยินยังส่งจงเอ่าคนสนิทไปเป็นผู้จัดเตรียมพิธีด้วย

ตอนที่เพิ่งได้ยินข่าวนี้เจิ้งฉู่อวี้คล้ายถูกแมวข่วนเกาหัวใจจนหาความสงบไม่ได้ แต่เมื่อตรองดูอีกครั้งนางก็พบว่าสกุลเว่ยมีความแค้นต่อสกุลเฉียว การที่เว่ยเซ่าแต่งหญิงสกุลเฉียวมาก็น่าจะมีจุดประสงค์อื่น ต่อให้แต่งหญิงสกุลเฉียวเข้ามาแล้ว ชีวิตวันหน้าของคนผู้นั้นก็คงไม่มีทางได้เป็นสุข เว่ยเซ่ายิ่งไม่มีวันปฏิบัติต่ออีกฝ่ายในฐานะภรรยาด้วยความจริงใจ อีกทั้งช้าเร็วเขาก็ต้องแต่งภรรยาอยู่วันยังค่ำ เดิมทีนางก็สิ้นหวังที่จะได้เป็นภรรยาเอกของเขาอยู่แล้ว เขาแต่งได้ภรรยาที่เป็นเช่นนี้ อันที่จริงกลับเป็นเรื่องดีสำหรับตนเองมากกว่า

ที่ผ่านมาแม้จูซื่อจะรักใคร่เจิ้งฉู่อวี้ยิ่งนัก ทว่าเมื่อก้าวพ้นออกจากเรือนบูรพาแล้ว คนอื่นในจวนสกุลเว่ยล้วนไม่มีใครเห็นนางเป็นนายอย่างแท้จริง แม้แต่พวกบ่าวชั้นต่ำ บางครั้งก็ยังกล้าวิจารณ์ลับหลังว่านางเกาะท่านโหวไม่สำเร็จ เสียเวลาเปล่าจนกลายเป็นหญิงเทื้อคาเรือน ในใจของเจิ้งฉู่อวี้มิใช่ไม่คับแค้น แต่พอนึกว่าหญิงสกุลเฉียวมาถึงเมื่อใด ต่อไปก็ต้องถูกปฏิบัติอย่างเย็นชาเช่นกัน เปรียบกันแล้วนางก็จะไม่ใช่ตัวตลกอันใดอีก เมื่อคิดได้ดังนี้ ในใจไม่เพียงเปลี่ยนเป็นปลอดโปร่งโล่งสบาย ทั้งยังแอบหวังให้อีกฝ่ายมาถึงเร็วหน่อยเสียด้วยซ้ำ

วันนั้นพอเจิ้งฉู่อวี้รู้ว่าเว่ยเซ่ากับหญิงสกุลเฉียวกลับถึงจวนแล้ว นางก็ติดตามจูซื่อกลับจากเขาอวี๋ซาน ในใจรู้ดีว่าท่านป้าผู้นี้ของนางไม่มีทางญาติดีกับหญิงสกุลเฉียวเป็นอันขาด เดิมทีนางกลับมาพร้อมความคิดที่จะรอชมเรื่องขบขัน กลับนึกไม่ถึงว่าหญิงสกุลเฉียวจะเลอโฉมปานเทพธิดา บุคลิกงามพิสุทธิ์ดุจกล้วยไม้ในแดนเซียนถึงเพียงนั้น แต่เดิมเจิ้งฉู่อวี้ทะนงว่าตนสะสวย ทว่าเมื่อเทียบกับอีกฝ่ายแล้ว นางกลับหมองไร้ประกายไปโดยสิ้นเชิง ยิ่งตอนที่ได้เห็นหญิงสกุลเฉียวยืนเคียงไหล่กับเว่ยเซ่า คุกเข่าลงคำนับจูซื่อ ทั้งสองยิ่งดูเป็นคู่ที่สวรรค์สร้างมา สมกันดั่งกิ่งทองใบหยก

ตอนนั้นเจิ้งฉู่อวี้ได้รับความสะเทือนทางจิตใจอย่างมาก พอตกค่ำเว่ยเซ่าก็ไม่ได้ให้นางเข้าห้องตามความประสงค์ของจูซื่อ มิหนำซ้ำหญิงรับใช้อาวุโสที่ถูกจูซื่อใช้ไปแอบสืบข่าวให้ก็ยังถูกเว่ยเซ่าพบเห็นเข้าอีก ตอนนั้นหญิงรับใช้แม้เสียขวัญอยู่ไม่น้อย แต่จากที่กลับมาเล่าให้ฟัง เว่ยเซ่ากับหญิงสกุลเฉียวนั่นน่าจะร่วมเรียงเคียงหมอนกันไปแล้ว

เจิ้งฉู่อวี้ผิดหวังอย่างรุนแรง หลายวันมานี้นางจึงยังกลัดกลุ้มใจไม่คลาย ลอบจับตาดูความเคลื่อนไหวในเรือนประจิมมาตลอด เฝ้ารอข่าวแพร่มาจากทางนั้นว่าเว่ยเซ่าเพิกเฉยหรือละเลยหญิงสกุลเฉียว ทว่าจวบจนเช้านี้คนทั้งสองกลับชักช้ามาสาย ท่าทางส่อนัยคลุมเครือ กระทั่งสวีฮูหยินที่มีท่าทีเรียบเฉยกับตนเสมอมาก็ดูจะผ่อนปรนต่อหญิงสกุลเฉียวมากขึ้นทีเดียว เจิ้งฉู่อวี้ทั้งริษยาทั้งเจ็บแค้น หัวใจยุ่งเหยิงดุจใยปอ

เมื่อครู่จูซื่อกลับจากเรือนอุดรยังพูดเรื่องแต่งงานนี้ขึ้นมาอีก นางร่ำไห้เศร้าเสียใจจึงมิใช่กำลังเสแสร้งแกล้งทำ ยังดีที่ท่านป้ามีท่าทีแน่วแน่ เจิ้งฉู่อวี้พิงกายอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่าย รับฟังคำปลอบประโลมจากนางแล้วจิตใจถึงค่อยสงบลงเล็กน้อย นางหลั่งน้ำตากล่าว “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ท่านป้ายังมีวิธีใดเก็บข้าไว้ข้างกายได้อีกหรือ”

จูซื่อลังเลก่อนตอบ “ไว้หาจังหวะเหมาะๆ ป้าจะไปที่เขาอวี๋ซาน ให้แม่หมอทำนายก่อนแล้วค่อยวางแผน”