ทดลองอ่าน จอมอหังการผู้นี้คือสามีข้า บทที่ 1-บทที่ 2 – Jamsai
Connect with us

Jamsai

จอมอหังการผู้นี้คือสามีข้า

ทดลองอ่าน จอมอหังการผู้นี้คือสามีข้า บทที่ 1-บทที่ 2

หน้าที่แล้ว1 of 6

บทที่ 1

จ่างซุนเสินหรงฝันว่านางกลิ้งตลบไปพร้อมกับคนผู้หนึ่ง…

‘แควก’ เกิดเสียงดังขึ้น เสื้อผ้าร่วงลงสู่พื้น แขนของคนผู้นั้นยื่นเข้ามาโอบรัดเอวของนางเอาไว้อย่างแข็งแกร่งทรงพลัง ท่ามกลางแสงเทียนที่หรุบหรู่ ไหล่บ่ากว้างหนาของบุรุษเหยียดขยายออกต่อหน้าต่อตา หัวไหล่ขยับยก เหงื่อบางๆ ถูกเขย่าโยกจนไหลหยดท่ามกลางรัศมีอันเรืองรอง

นางยากจะทนไหว จึงคิดจะคว้าอะไรก็ได้ตามสัญชาตญาณ พอยื่นมือออกไปก็คว้าได้เสื้อผ้าที่เพิ่งถูกฉีกร่วงลงพื้นตัวนั้น นางเพ่งมองไป นั่นคือชุดเจ้าสาว ชุดเจ้าสาวที่นางสวมใส่ตอนแต่งงาน นางพลันหันกลับไปมองใบหน้าของบุรุษผู้นั้น…ทันใดนั้นก็ตกใจจนลุกขึ้นนั่ง

แสงเรื่อเรืองจากท้องฟ้าสาดกระทบกรอบหน้าต่างทอดเป็นเงายาวเฉียงๆ สายหนึ่ง ยืดยาวมาจนถึงที่เตียง จ่างซุนเสินหรงกอดผ้าห่มผืนบางที่ห่มอยู่บนร่างเอาไว้แน่น แผ่นหลังเปียกชื้นเหงื่อจนเสื้อผ้าหนักอึ้ง นางหอบหายใจอย่างเร่งร้อน สูดลมหายใจเข้าไปทีละเฮือก ยังคงไม่ออกมาจากภาพในห้วงฝันนั้น

“ประมุขน้อย?” จื่อรุ่ยสาวใช้ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเล็กน้อยจึงเอ่ยถาม “ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ พอดีเลย คุณชายมีคำสั่งให้เตรียมตัวออกเดินทางแล้วเจ้าค่ะ”

“อืม” จ่างซุนเสินหรงขานตอบอย่างแช่มช้าคำหนึ่ง ลำคอรู้สึกแห้งผากอย่างน่าประหลาดอยู่บ้าง

จื่อรุ่ยผลักประตูเข้ามาปรนนิบัตินางลุกจากเตียง พอยื่นมือมาแตะโดนร่างของนางก็ต้องตกใจ “เหตุใดประมุขน้อยถึงเหงื่อออกมากถึงเพียงนี้ล่ะเจ้าคะ”

ดวงตาจ่างซุนเสินหรงครึ่งหลับครึ่งลืม พูดอย่างขอไปทีว่า “เพียงฝันไปเท่านั้น”

จื่อรุ่ยรู้สึกประหลาดใจยิ่งขึ้น “เช่นนั้นก็ประหลาดแล้ว ประมุขน้อยไม่เคยฝันร้ายมาก่อนเลยนะเจ้าคะ”

ที่พูดก็ไม่ผิด จ่างซุนเสินหรงลูบๆ ใบหน้าที่ร้อนจัด

“ต้องเป็นเพราะที่นี่เป็นภูเขาสูงหนทางห่างไกล เลยทำให้ท่านที่มาจากแถบที่ราบลุ่มอึดอัดไม่ค่อยสบายตัวเป็นแน่” จื่อรุ่ยพึมพำพลางหันหน้าไปยกน้ำสะอาด

ที่นี่เป็นอารามเต๋าแห่งหนึ่ง อยู่ห่างไกลความเจริญจริงๆ คณะของพวกนางที่เดินทางมาจากฉางอันต้องเดินทางเกินกว่าครึ่งเดือนถึงได้มาถึง หนำซ้ำระหว่างทางยังไม่มีการหยุดแวะพักใดๆ สักครั้ง

จ่างซุนเสินหรงไม่พูดอะไร ในที่สุดดวงตาก็ลืมขึ้นอย่างเต็มตาแล้ว ทว่าคนกลับดูเหมือนยังไม่ตื่น นางยกมือขึ้นไปลูบลำคอของตนเอง เหงื่อเหนียวเต็มไปทั้งฝ่ามือ ยิ่งไปกว่านั้นทั้งร่างก็เหมือนกับเพิ่งถูกช้อนขึ้นมาจากน้ำ นางถูๆ ฝ่ามือ ยังคงคิดถึงฝันนั่นอยู่…

เวลาที่เสียงระฆังบอกในอารามดังมาแว่วๆ ดวงอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้นพวกนักพรตก็เคลื่อนไหวกันหมดแล้ว ต่างพากันมารอคอยอยู่ที่หน้าประตูใหญ่ของอารามอย่างเคารพนบนอบ แม้แต่เด็กน้อยสองคนที่กวาดพื้นก็มาด้วยไม่มีตกหล่น กอดไม้กวาดที่สูงกว่าตนเองเอาไว้ยืนอยู่ที่ปลายแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

คนของสกุลจ่างซุนซึ่งเป็นตระกูลขุนนางสูงศักดิ์ในเมืองหลวงฉางอันมาทุกยุคสมัย และเป็นทายาทของผู้มีคุณูปการในการก่อตั้งบ้านเมือง…อยู่ๆ ก็พลันดั้นด้นเดินทางไกลมาอย่างกะทันหัน เหยียบย่างเท้าอันสูงศักดิ์ลงบนอารามเล็กๆ บนภูเขาเปลี่ยวร้างแห่งนี้ นี่ก็เป็นเรื่องใหญ่ที่ทำให้ทุกคนรับมือกันไม่ทันเลยทีเดียว

เมื่อวานตอนที่คณะเดินทางมาถึง แม้แต่เจ้าอารามที่กักตัวบำเพ็ญเพียรอดอาหารอยู่ ก็ยังต้องละเมิดกฎออกมาต้อนรับอย่างนอบน้อม วันนี้บรรดาแขกผู้สูงศักดิ์จะไปแล้ว ทุกคนย่อมต้องน้อมส่งอย่างระมัดระวัง

คณะเดินทางของสกุลจ่างซุนกลุ่มนี้แต่งกายเรียบง่ายธรรมดา แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ก็มีคนมากถึงสิบกว่าคน แทบจะทำให้อารามเต๋าแห่งนี้เบียดเสียดแออัด ซึ่งคนในสถานที่เล็กๆ แห่งนี้ไม่เคยพบเห็นการดำเนินชีวิตของคนในตระกูลใหญ่มาก่อน

เหล่านักพรตทั้งหมดวางมือข้างตัวยืนนิ่ง ลอบเหลือบมองอย่างเลื่อมใสไปยังบรรดาองครักษ์ผู้ติดตามที่เข้าๆ ออกๆ จัดการสัมภาระให้เรียบร้อย เทียมม้าเข้ากับตัวรถ แล้วก็ได้แต่ใช้สายตามองตามพลางทอดถอนใจในความรุ่งเรืองของตระกูลเก่าแก่ในใต้หล้าที่เปี่ยมด้วยธุลีแดง* นี้

เบื้องหน้ารถม้ามีชายหนุ่มผู้หนึ่งยืนอยู่ สวมชุดตัวยาวคอกลม รูปโฉมหล่อเหลาสะอาดสะอ้าน ยามยกมือวาดเท้าทั่วทั้งร่างล้วนเปี่ยมกลิ่นอายผู้สูงศักดิ์ เขาก็คือจ่างซุนซิ่นผู้นำของขบวนนี้

เจ้าอารามซึ่งพาดแส้ปัดเอาไว้ที่แขนยืนอยู่ด้านข้าง กำลังโค้งกายคำนับเขาอยู่ “คุณชายโปรดอภัยด้วย อารามเล็กๆ เปลี่ยววิเวกห่างไกลความเจริญ ถือว่าดูแลต้อนรับได้ไม่ทั่วถึงจริงๆ”

จ่างซุนซิ่นยิ้มพลางพูดว่า “ข้าไม่เป็นไรแม้แต่น้อย ขอเพียงบรรพชนที่อยู่ข้างในผู้นั้นไม่พูดว่า ‘ไม่ดี’ เช่นนั้นก็ดีแล้ว” พูดแล้วเขาก็หันไปทางด้านหลัง ยกมือกวักเรียกคน

ประเดี๋ยวเดียวก็มีคนรับใช้ก้าวออกมาข้างหน้า สองมือประคองเงินตอบแทนน้ำใจยื่นให้

หน้าที่แล้ว1 of 6

Comments

comments

No tags for this post.
Continue Reading

More in จอมอหังการผู้นี้คือสามีข้า

บทความยอดนิยม

everY

ทดลองอ่าน เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 Chapter 2.1-2.2 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 ผู้เขียน : MINTRAN แปลโดย : ทันบี ผลงานเรื่อง : 배타적 연애 금지구역 ถือเป็นลิขสิทธิ์...

คืนลมพัดต้องเหมยงาม

ทดลองอ่าน คืนลมพัดต้องเหมยงาม บทที่ 1-2

บทที่ 1 ลมตะวันตกพัดมา สุริยันจมลับประจิม แสงสายัณห์สาดส่องขอบฟ้า เสิ่นเฉียนเปลี่ยนม้าไปตัวหนึ่งแล้วในจุดพักม้า เช่นนี้จ...

จุติรัก พลิกชะตาร้าย

ทดลองอ่าน จุติรัก พลิกชะตาร้าย บทที่ 7-8

บทที่ 7 ค่าเดินทาง เมื่อภูตสุนัขดำคืนร่างเป็นสุนัขธรรมดาตัวหนึ่ง ภูตบุปผาสองตนนั้นก็ไม่อาจทำการใหญ่ ต่อให้ชาวหมู่บ้านป่า...

คืนลมพัดต้องเหมยงาม

ทดลองอ่าน คืนลมพัดต้องเหมยงาม บทที่ 3-4

บทที่ 3 หงหลวนแต่งงาน ลมราตรีพัดกรู แสงจันทร์สาดส่อง ภายในหอตั้นเสวี่ยของจวนสกุลเซี่ยเวลานี้ เซี่ยจิ่นสองมือไพล่หลัง ฟัง...

จุติรัก พลิกชะตาร้าย

ทดลองอ่าน จุติรัก พลิกชะตาร้าย บทที่ 87-88

บทที่ 87 ข้อห้าม กู้หมิงเค่อถูกหลี่เจาเกอยั่วโมโหจากไปแล้ว นางอมยิ้มรับช่วงหลักฐาน เอ่ยกับผู้ใต้บัญชาที่ติดตามนางมา “จงข...

community.jamsai.com