ได้แกล้งจ้าวจ้งเจียวก็สะใจดีอยู่หรอก แต่ความสะใจนี้อยู่ได้แค่คืนเดียว เพราะเช้าวันรุ่งขึ้น อี้เจียงก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวรับศึกครั้งใหม่
สำนักศึกษาจี้ซย่าตั้งอยู่ตรงประตูจี้เหมินไม่ไกลจากเมืองหลินจือ สร้างขึ้นโดยฉีหวนกง เพื่อเป็นศูนย์รวมบัณฑิตผู้มีความรู้จากแคว้นต่างๆ โดยเฉพาะ ตันคุยเป็นผู้บอกเรื่องเหล่านี้แก่อี้เจียง ขนาดมือกระบี่เต็มตัวอย่างเขายังรู้ แสดงว่าสำนักศึกษาแห่งนี้มีชื่อเสียงโด่งดังมาก
เผยยวนกลับมาเป็นปกติแล้ว วันนี้ก็มาหาอี้เจียงที่เรือนแต่เช้า ทว่าเอาแต่เกาะอยู่ตรงประตูไม่พูดไม่จา
นางย่อมรู้ว่าเขาคิดอะไร จึงบอกขันๆ “ถ้าอย่างไรก็ไปด้วยกันกับข้าสิ”
ปรากฏว่าฝ่ายตรงข้ามโบกมือไปมา “ไม่ๆๆ อย่าเลยขอรับ ต้องให้ผู้ทรงภูมิไปนั่นแหละ มิเช่นนั้นเกรงว่าผู้ทรงภูมิกงซีจะไม่ยอมพบยวน”
“จะเป็นไปได้อย่างไรเล่า”
เผยยวนถอนหายใจ จากนั้นก็มองซ้ายมองขวา แล้วชะโงกตัวเข้ามากระซิบตรงริมหูนาง “ผู้ทรงภูมิไม่รู้อะไร ว่ากันว่าผู้ทรงภูมิกงซีเป็นทายาทรุ่นหลังของผู้ปกครองแคว้นจิ้น แคว้นจิ้นถูกแยกออกเป็นสามแคว้น คือแคว้นจ้าว แคว้นหาน และแคว้นเว่ย แล้วเขาจะยอมพบยวนซึ่งเป็นคนแคว้นหานหรือ”
นางเลิกคิ้ว “ข่าวของเจ้าเชื่อถือได้หรือไม่”
อีกฝ่ายส่ายหน้า “ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ แต่ระวังไว้ก่อนดีกว่า”
อี้เจียงนึกถึงบุคลิกท่าทางของกงซีอู๋เมื่อคืน พลันรู้สึกว่าเป็นไปได้
เวลานัดหมายคือหลังยามอู่สามเค่อ แต่ตันคุยบอกว่าสำนักศึกษาอยู่ห่างออกไปค่อนข้างไกล ให้รีบออกเดินทางแต่หัววันดีกว่า อี้เจียงปลอบโยนเผยยวนเล็กน้อย จากนั้นก็ออกจากจวนตัวประกัน
อยู่ที่นี่อะไรก็ด้อยกว่าตอนอยู่แคว้นจ้าวไปเสียทุกอย่าง เมื่อก่อนนางชอบตั้งแง่รังเกียจว่ารถม้ากระเทือน ตอนนี้ทั้งจวนตัวประกันมีรถม้าใช้แค่คันเดียว ซึ่งเตรียมไว้สำหรับฉางอันจวิน ต่อให้นางอยากนั่งก็ไม่ได้นั่ง นางเพิ่งนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ตอนเดินออกไปถึงหน้าประตูจวน จะให้ขี่ม้านางก็ขี่ไม่เป็น ระหว่างที่ไม่รู้จะทำเช่นไรดีนั้น รถม้าคันหนึ่งก็เคลื่อนมาแต่ไกล
“ผู้น้อยรับคำสั่งท่านเสนาบดีให้มารับผู้ทรงภูมิหวนเจ๋อ” คนรถบอกอย่างนอบน้อม
อี้เจียงคร้านจะเกรงใจ จึงรับน้ำใจมาด้วยความยินดี
ตอนไปถึงสำนักศึกษาจี้ซย่า แหงนหน้าขึ้นมองฟ้าก็พบว่าเกือบได้เวลานัดหมายพอดี ตรงประตูใหญ่มีคนยืนเฝ้าสองคน ลักษณะท่าทางเหมือนบัณฑิต บอกให้นางแสดงหลักฐานยืนยันตัวตน อี้เจียงพลันนึกถึงป้ายไม้ที่กงซีอู๋ให้มาเมื่อวาน จึงล้วงออกมาดู บนนั้นเขียนว่ากุ่ยกู่ พอยื่นไปให้บัณฑิต ฝ่ายตรงข้ามก็ประสานมือคำนับเชิญนางเข้าไปข้างในทันที
ด้านในกว้างขวางอย่างเหลือเชื่อ มีทั้งเฉลียงทางเดิน หอสูง ลำธาร ต้นไม้ให้เงาร่มรื่น มิน่าถึงได้ชื่อว่าจี้ซย่า ระหว่างที่เดินมาตามทาง นางเห็นพวกบัณฑิตจับกลุ่มเล็กๆ ถกปรัชญากันอยู่ทั่วไป แต่พอเห็นนาง เสียงพูดคุยก็สะดุดลงทันที ต่างหันมามองนางด้วยสายตาสนใจใคร่รู้
นางหยุดยืนบนสะพาน ก้มหน้าลงมองธารใสที่ไหลผ่านอยู่เบื้องล่าง ใบหน้าของตนเองสะท้อนอยู่บนนั้น แม้จะแต่งตัวแบบบุรุษ วางท่าขึงขัง แต่ดวงหน้าก็อ่อนใสเกินไปจริงๆ ผิดกับบัณฑิตคนอื่นที่บ้างองอาจผ่าเผย บ้างสง่าทรงภูมิ บัณฑิตบางคนจอนผมหงอกขาวแล้วด้วยซ้ำ เด็กสาววัยกำดัดเช่นนางดูไม่เข้าพวกจริงๆ
ยืนอยู่สักพัก เด็กรับใช้คนหนึ่งก็เข้ามาดึงชายเสื้ออี้เจียง ก่อนผายมือเชิญให้นางเดินไปด้วยกัน
อี้เจียงเดินตามเด็กรับใช้มาค่อนข้างไกล พอก้าวขึ้นไปบนเฉลียงทางเดินก็เห็นกงซีอู๋ยืนอยู่ด้านหน้า
บนเฉลียงทางเดินสีแดงที่ปกคลุมด้วยหลังคากระเบื้องเขียว ท่ามกลางดอกไม้ใบหญ้างามตระการตา เขาสวมเสื้อคลุมตัวหลวม เกล้าผมเป็นมวยสูง หยุดมองนางแวบหนึ่งก็หมุนตัวเดินไปข้างหน้า
แสงแดดยามบ่ายส่องลงมาเฉียงๆ บนพื้นมีเงาของคนสองคนเดินตามกัน เงาหนึ่งยาวเงาหนึ่งสั้น
“ข้าเขียนทุกอย่างเอาไว้ในจดหมายโดยละเอียดแล้ว เหตุใดศิษย์น้องยังมาอีก”
มีดเดียวเห็นแผล ตรงไปตรงมายิ่งนัก นางมองแผ่นหลังของเขา “เพราะเลี่ยงไม่ได้จึงต้องมา”
ชายหนุ่มข้างหน้าหยุดเดิน แล้วหันกลับมามองนาง
