ทดลองอ่าน กับดักดวงดาว บทที่ 2

“ไม่มีทาง! หน้าตาอ่อนๆ แบบนั้นน่ะนะอีกไม่กี่ปีจะเรียนจบอยู่แล้ว!”

“แกหน้าแก่เองหรือเปล่าเอ็ม ยายเต็มมันก็หน้าตาสมวัยมันนั่นแหละ กลับมาเข้าเรื่องแต่งงานก่อนดีกว่า” กันต์ดึงหัวข้อสนทนาให้กลับมาเรื่องเดิม

เอ็มมานูเอลทำหน้าบึ้ง “ผมไม่แต่ง เด็กนั่นจะอายุเท่าไหร่ก็ช่าง ผมไม่แต่ง อย่ามาบังคับผม!”

“ยังไม่ทันจะได้รู้จักกันจริงๆ จังๆแกก็ปฏิเสธแล้วเหรอ”

“ทำไมต้องรู้จักด้วย ผมไม่ชอบเด็ก เด็กผู้หญิงผมยิ่งไม่ชอบ แล้วนี่จะให้ผมไปแต่งงานกับเด็กยิ่งแล้วใหญ่”

“เหรอ แต่ตอนสิบเอ็ดขวบที่เราเจอกับน้องคราวนั้น เราเฝ้าน้องนอนกลางวันเสียยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยนะตาเอ็ม”

“What?!”

เฝ้าน้องนอนกลางวัน?!

คนแบบเอ็มมานูเอลเนี่ยนะจะทำอะไรที่หน่อมแน้มแบบนั้น ต่อให้ตอนนั้นจะสิบเอ็ดขวบก็เถอะ แต่ชายหนุ่มก็จำได้ว่าเขาเป็นเด็กอายุสิบเอ็ดที่ทั้งดื้อ ทโมน และร้ายเอาเรื่องน่าดูเลยนะ

เรื่องอ่อนโยนแบบนั้นเขาไม่มีทางทำเด็ดขาด…

เอ๊ะ! หรือทำวะ?

ยิ่งโดนเท้าความย้อนอดีตมากๆ เข้า ชายหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาเหมือนจะจำร่างอวบๆ ขาวๆ ตาหยีๆ ได้ขึ้นมารางๆ อย่างไรชอบกล

“นี่แม่ฟ้า เอารูปมาให้ไอ้เอ็มมันดูหน่อยไหม เก็บไว้ไหนแล้วนะ”

“แม่เนื่อง ไปหยิบอัลบั้มรูปเก่าในห้องดูทีวีมาทีซิ จำได้ใช่ไหม”

“จำได้สิคะคุณท่าน”

เอ็มมานูเอลอยากห้ามแม่บ้านร่างอวบไม่ให้ไปเอารูปความหลังอะไรก็แล้วแต่มากระตุ้นความจำของเขาทั้งนั้น เอาจริงๆ เขาไม่อยากจำอะไรในวัยเด็กได้ด้วยซ้ำ ฟังจากที่สองตายายเล่าแล้วชายหนุ่มรู้สึกว่าวัยเด็กตอนสิบเอ็ดขวบที่เมืองไทยของเขาดูจะเป็นช่วงสดใสสีชมพูในสายตาคนแก่อย่างไรชอบกล