ทดลองอ่าน ขอชิมสักคำ… ได้ไหมคนดี ชุด ขอได้ไหม บทที่ 2

บทที่ 2 ความหลังครั้งเก่า

ปาลยืนอยู่บนโขดหินเตี้ยๆ สองมือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีน สายตาทอดมองออกไปยังท้องทะเลสีเขียวอมฟ้าขุ่นๆ เบื้องหน้า ลมทะเลพัดล้อมากับคลื่นเป็นระลอก กลิ่นเค็มวนเวียนอยู่แถวปลายจมูก ขณะที่ไอทะเลเกาะผิวจนให้ความรู้สึกเหนียวเหนอะ ทว่าทั้งหมดก็ไม่ได้รบกวนเขาซึ่งยืนอยู่ตรงจุดนี้มาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วเลยสักนิด

“คุณพอลใช่ไหมครับ”

เสียงเรียกลอยมา ชายหนุ่มหันไปมองและพบกับชายวัยกลางคนร่างท้วม ผิวคล้ำแดด กำลังเดินตรงมา

“ครับ” ปาลร้องตอบกลับไป “คุณกรณ์ที่เป็นผู้ประสานงานใช่ไหม”

“ใช่ครับ ในที่สุดเราก็ได้เจอกันเสียที”

แม้จะเป็นคนไทยด้วยกัน แต่กรณ์ก็ยื่นมือออกมา พอปาลเห็นอย่างนั้นจึงยื่นมือออกไปจับมืออีกฝ่าย

สถานที่ที่พวกเขายืนอยู่ตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของโรงแรมของฌาน ปาลรู้จักกับอีกฝ่ายที่สิงคโปร์ จากการที่ฌานมากินอาหารที่ร้านอาหารของเขา ด้วยความเป็นคนไทยเหมือนกันเลยได้ทักทายทำความรู้จัก แล้วฌานก็พูดถึงโปรเจ็กต์โรงแรมที่สตูล อีกฝ่ายเห็นว่าเขาเป็นเชฟเลยไถ่ถามว่าเขาพอจะรู้จักเชฟที่มีความสามารถรวมถึงอยากทำงานในโรงแรมในลักษณะที่เล่าให้ฟังบ้างไหม

ปาลรู้ว่าสตูลเป็นจังหวัดที่อยู่ในภาคใต้ แต่ไม่รู้แน่ชัดว่าอยู่ตรงไหน เขาเลยหยิบมือถือมาเสิร์ชหาต่อหน้าคนถามนั่นเอง…คุยกันไปคุยกันมาสักพักแล้วปรากฏว่าเขากับฌานถูกคอกันมากกว่าที่คิด ปาลเลยเล่าไอเดียที่อยากทำร้านอาหารแบบพิเศษๆ ของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง แล้วผลที่ได้ก็ออกมาเป็นร้านอาหารแบบบ้านกระจกเล็กๆ ซึ่งอยู่ห่างจากจุดที่เขายืนอยู่ในตอนนี้ราวร้อยเมตร

“แล้วนี่คุณพอลได้ไปดูในบ้านกระจกแล้วใช่ไหม เป็นยังไงบ้าง”

“ดีครับ ออกมาตรงกับที่ผมคิดเลย…มีจุดที่ดูไม่เรียบร้อยนิดหน่อย แต่ช่างบอกว่าคุณกรณ์แจ้งไว้แล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นก็โล่งใจ” กรณ์ยิ้มกว้าง

โรงแรมนี้ถูกก่อสร้างโดยบริษัทก่อสร้างที่กรุงเทพฯ ร้านอาหารของปาลถูกสร้างขึ้นทีหลัง เขาให้บริษัทสถาปนิกที่สิงคโปร์ออกแบบแล้วส่งแบบต่อมาให้บริษัทก่อสร้างทางนี้จัดการ ฌานอำนวยความสะดวกให้โดยมีกรณ์เป็นผู้ประสานงาน คอยติดต่อรายงานความคืบหน้าและสอบถามความเห็นต่างๆ เกี่ยวกับการก่อสร้าง ก่อนหน้านี้ปาลไม่เคยเจอหน้าอีกฝ่ายเลย มีแต่การแชตและโทรคุยกันเท่านั้น จนตอนนี้มันอยู่ในช่วงเก็บงานแล้ว ซึ่งที่เขามาสตูลคราวนี้ส่วนหนึ่งก็เพื่อมาดูแลการเอาอุปกรณ์ครัวต่างๆ มาติดตั้ง

“แล้วนี่คุณพอลจะอยู่ที่สตูลนานไหมครับ” กรณ์ถามต่อ

“น่าจะสักสัปดาห์ คือผมคงไม่ได้อยู่สตูลตลอด แต่ก็คงวนๆ อยู่แถวนี้”

“แต่ตอนนี้คุณพักที่สตูลใช่ไหม”

“ครับ อยู่รีสอร์ตเล็กๆ ใกล้ๆ นี่แหละ” ปาลพยักหน้า แล้วโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของเขาก็ส่งเสียงร้อง เขาเลยดึงมันขึ้นมาขณะที่อีกฝ่ายโคลงศีรษะเล็กน้อย