ทดลองอ่าน ขอชิมสักคำ… ได้ไหมคนดี ชุด ขอได้ไหม บทที่ 2

“แล้วนี่หมายความว่าแกจะไม่กลับบ้านอีกเลยตลอดชีวิตหรือไง” ป้องปราณถาม

“ไม่รู้สิ แบบนี้อาจจะดีที่สุดแล้วก็ได้ ผมไม่ได้รู้สึกขาดอะไร คุณพ่อคุณแม่ก็คงไม่รู้สึกขาดอะไรเหมือนกัน”

“คุณพ่อคุณแม่กับแกมีแต่ทิฐิกันทั้งนั้น” ฝ่ายพี่ชายเปลี่ยนเป็นพ่นลมหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายแทน

“ก็จริง” ปาลยอมรับหน้าตาเฉย “มันคงเป็นอย่างเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกว่ายังเป็นครอบครัวเดียวกับพวกท่านอยู่”

“เรื่องปากร้ายนี่ก็เหมือนกัน” ป้องปราณบ่น

“พี่ก็รู้ว่าผมเคยพยายามแล้ว และมันก็พังไม่เป็นท่า ถ้าคุณพ่อคุณแม่จะวัดความเป็นลูกด้วยการใช้ชีวิตตามใจพวกท่านก็ช่างเถอะ ผมขออยู่ห่างๆ แบบนี้ดีกว่า”

“เอาเถอะ” ผู้เป็นพี่ไม่คิดต่อความยาวสาวความยืดอีก “แล้วนี่แกจะอยู่ไทยอีกนานไหม ถ้าในช่วงอาทิตย์สองอาทิตย์นี้พี่น่าจะพอหาเวลาลงไปหาแกได้”

“คิดถึงผมเหรอ” ปาลหัวเราะออกมาเบาๆ พอเปลี่ยนหัวข้อบรรยากาศการสนทนาก็ดีขึ้นโดยสิ้นเชิง

“เออ ที่เราเจอกันครั้งล่าสุดก็ครึ่งปีได้แล้วล่ะมั้ง”

“อืม ตอนพี่ไปสิงคโปร์ใช่ไหม…เร็วเหมือนกันนะ”

“ใช่ เวลามันผ่านไปเร็ว ฉันถึงไม่อยากให้แกต้องเสียใจกับสิ่งที่อาจพลาดไป” ป้องปราณพูด แต่ครั้งนี้เขาไม่รอฟังว่าน้องชายจะตอบโต้กลับมาว่าอย่างไร “แต่ยังไงแกก็โตแล้ว ตัดสินใจเองได้ พี่จะไม่ไปก้าวก่ายหรอก…เอาเป็นว่าไว้เจอกันนะ”

เมื่อพี่ชายเปิดประเด็นแล้วชิงปิดเองด้วยแบบนี้ปาลจะพูดอะไรได้นอกจากส่งเสียงรับแล้ววางสาย ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาเบาๆ ก่อนจะหันมองทะเลอีกหน

เรื่องราวในครอบครัวของเขาไม่ได้ซับซ้อนเลย เพียงแต่มันเต็มไปด้วยความขัดแย้ง…และอัดแน่นด้วยทิฐิอย่างที่ป้องปราณกล่าวเอาไว้

ปาลเติบโตมาพร้อมกับความรักในการทำอาหาร จนกระทั่งช่วงเรียนมัธยมปลายเขาจึงแน่ใจว่าอยากเป็นเชฟ แต่ชวิศกับผ่องพรรณ พ่อกับแม่ของเขาไม่เห็นด้วย พวกท่านบอกให้เขาเข้ามหาวิทยาลัย เรียนคณะอะไรก็ได้ จากนั้นก็มีสองทางเลือกคือสานต่อธุรกิจของครอบครัวหรือรับราชการ

พูดตามตรง พ่อแม่ของชายหนุ่มค่อนข้างเจ้ายศเจ้าอย่างและบ้าอำนาจ พวกท่านจะไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาดและต้องให้ทุกอย่างอยู่ในการควบคุม ชวิศมาจากตระกูลราชการ เครือญาติล้วนเป็นใหญ่เป็นโต ตัวท่านเองก็เป็นข้าราชการระดับสูง ส่วนผ่องพรรณมาจากราชสกุลฉัตรา แม้จะเป็นสายรองและไม่มีคำนำหน้าชื่อจำพวก ‘หม่อม’ ต่างๆ แล้ว แต่ท่านก็ถือตัวอย่างยิ่ง นั่นเป็นเหตุผลให้พ่อแม่มีทางให้เขาเลือกแค่สองทาง

ป้องปราณไม่มีอาชีพที่อยากทำเป็นพิเศษ พอได้ลองช่วยธุรกิจครอบครัวแล้วชอบ จึงถือเป็นโชคดีไปที่ไม่ต้องปะทะกับพ่อแม่…ในขณะที่ปาลต่างไป เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องยอมให้พ่อแม่ขีดเส้นทางชีวิตให้ ในเมื่อคนที่ต้องใช้ชีวิตนี้ต่อไปจนหมดลมหายใจคือตัวเขาเอง ดังนั้นเขาจึงทะเลาะกับพ่อแม่อย่างรุนแรง และผลก็คือเขาหนีออกจากบ้านหลังเรียนจบมัธยม