ทดลองอ่าน ขอชิมสักคำ… ได้ไหมคนดี ชุด ขอได้ไหม บทที่ 5

บทที่ 5 Hideaway by Paul

ฟองจันทร์เพิ่งได้รู้ว่าโรงแรมห้าดาวมีชื่อว่า ‘ประภาภัสสร’ มันเป็นเครือโรงแรมดังทีเดียวและยังเป็นนามสกุลของนักธุรกิจใหญ่ด้วย…ปาลพาเธอเดินผ่านเหล่าคนงานก่อสร้างที่เดินกันขวักไขว่ไปทางหาดซึ่งอยู่ด้านหลัง จนพบกับอาคารหลังเล็กสไตล์โมเดิร์นที่มีไม้และกระจกเป็นองค์ประกอบหลัก มันตั้งอยู่ชิดติดหาด แยกจากโรงแรมเป็นเอกเทศแม้จะตั้งอยู่ในระยะที่ไม่ไกลกันก็ตาม

“นี่ร้านอาหารของคุณเหรอคะ” หญิงสาวถามตาโต

“ใช่ คุณว่าเป็นไงบ้างล่ะ” เขาถามยิ้มๆ

“มันดูไม่เหมือนร้านอาหารเลย เหมือนบ้านเก๋ๆ มากกว่า”

“บอกแล้วว่ามันเป็นร้านอาหารแปลกๆ” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะแล้วเดินนำเข้าไปในบ้านกระจก

ฟองจันทร์ก้าวตามเขาไป ด้านในไม่มีคนงานอยู่ ทว่าหลายอย่างก็บ่งชี้ว่าการตกแต่งภายในยังไม่เสร็จสมบูรณ์ และที่ยิ่งไปกว่านั้น…

“ตรงนี้คือร้านอาหารของคุณเหรอคะ ร้านคุณจะมีกี่โต๊ะเนี่ย”

“เท่าที่คุยกับอินทีเรียไว้ก็คือข้างในสี่ ข้างนอกสาม แต่ช่วงกลางวันคงเปิดแค่ข้างในน่ะแหละ ข้างนอกน่าจะร้อนเกินไป ฤดูฝนก็ต้องระวังเหมือนกัน” ปาลพยักพเยิดไประเบียงด้านหน้าซึ่งปูพื้นด้วยไม้ยื่นออกไปชิดติดหาดโดยมีหลังคากระจกคลุม เหนือขึ้นไปมีกิ่งก้านต้นไม้ใหญ่ซึ่งพอจะช่วยปกป้องเฉลียงด้านนอกจากแสงแดดแรงกล้าได้บ้าง

“นี่คุณจะเปิดร้านแบบอินดี้หรือรวยแล้วขาดทุนก็ได้อะไรแบบนี้เหรอ”

คำถามของฟองจันทร์ทำให้เขาหัวเราะออกมาอีกจนได้ แล้วเขาก็ผลักประตูเดินนำเข้าไปสู่ครัว

“จะว่างั้นก็ได้มั้ง เพราะผมมีร้านอาหารหลักอยู่ที่สิงคโปร์แล้วไง ผมทำที่นี่เพราะอยากทำ”

“ครัวคุณกว้างกว่าพื้นที่ร้านอาหารข้างนอกอีกอ่ะ” หญิงสาวยังไม่ทันได้ใคร่ครวญเกี่ยวกับคำตอบที่ได้จากเขาเต็มที่ เธอก็ต้องหันเหมาสนใจความจริงใหม่ที่เพิ่งค้นพบอย่างช่วยไม่ได้

“ครัวเป็นพื้นที่ที่สำคัญที่สุดไง” เขาบอกแล้วยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “อีกแป๊บพวกทีมติดตั้งอุปกรณ์ครัวน่าจะมาแล้วล่ะ”

พูดไม่ทันขาดคำโทรศัพท์ของปาลก็ส่งเสียงร้อง เป็นกรณ์ที่โทรมาประสานงานแจ้งเรื่องพนักงานจากบริษัทอุปกรณ์เครื่องครัวมาถึงแล้ว เขาผลักประตูหลังครัวออกไปด้านนอกเพื่อรอผู้มาใหม่ เธอเลยตามออกไปด้วยและได้เห็นป้ายหนึ่งวางพิงผนังอาคารด้านนอก ยังไม่ได้ติดตั้ง ป้ายเขียนไว้ว่า ‘Hideaway by Paul’

“นี่ชื่อร้านคุณใช่ไหมคะ แปลว่าที่หลบภัยประมาณนั้นใช่ไหม”

“ใช่ แต่ผมตั้งใจจะให้มันแปลว่าที่ซ่อนมากกว่านะ” ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะเหลือบไปเห็นพนักงานในชุดฟอร์มสีเทาสองคนเดินมา เขาเลยก้าวออกไปรับ