ทดลองอ่าน ขอชิมสักคำ… ได้ไหมคนดี ชุด ขอได้ไหม บทที่ 5

ฟองจันทร์นิ่งไปนิดหนึ่ง ถึงจะอาศัยอยู่ที่บ้านกับพ่อแม่มาทั้งชีวิต แต่เธอกับแม่ก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันมากนัก ขนาดเธอมาสตูลก็แค่ส่งข้อความไปบอกว่ามาถึงโดยสวัสดิภาพ ไม่ได้บอกกล่าวอะไรมากกว่านั้นเพราะก่อนหน้านี้หญิงสาวเคยรายงานตัวทุกวันตอนไปเที่ยวแล้วแม่ตอบกลับมาว่าไปเที่ยวคนเดียวก็ไม่ต้องมาเผื่อแผ่คนอื่น ตั้งแต่นั้นเธอก็ไม่เคยรายงานตัวถี่ยิบอีก ซึ่งท่านก็ไม่เคยถาม ครั้งนี้ก็เช่นกัน

นี่ไม่รู้ว่าจวงจันทร์โทรมาทำไม หวังว่าที่กรุงเทพฯ คงไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น

“ฮัลโหล”

“เงียบไปเลยนะ ที่สตูลเป็นยังไงบ้างล่ะ”

“ก็ดี ฟองกลัวแม่รำคาญเลยไม่ได้ส่งรูปส่งข่าวไป” สาวร่างเล็กยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าจวงจันทร์ใส่ใจอยากรู้ความเป็นไปของเธอเหมือนกัน

“แล้วจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ นี่ไปจะอาทิตย์นึงแล้วนี่”

“ก็…คงอีกพัก” ฟองจันทร์พูดไม่เต็มปากนัก

ตอนแรกเธอคิดว่ามาอยู่ที่สตูลสักสัปดาห์แล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะเอาอย่างไรต่อ แต่วันนี้เธอก็ยังไม่มีแผนอะไรเลยทั้งที่พรุ่งนี้เธอก็จะเดินทางมาจากกรุงเทพฯ ครบสัปดาห์แล้ว…ส่วนหนึ่งก็เพราะเธอเพลิดเพลินอยู่กับปาลนี่เอง

“ทำงานได้มากขึ้นบ้างไหมล่ะ”

“ก็ดี” หญิงสาวพึมพำ

“ก็ดี” จวงจันทร์พูดคำเดียวกัน แต่ท่านมีประโยคอื่นต่อ “วาดเพิ่งทำมือถือตก จอร้าว ไปถามศูนย์จะซ่อมจอก็แพง แม่ว่าซื้อใหม่ให้วาดเลยดีกว่า”

ฟองจันทร์อึ้งไปอึดใจ เดาได้ทันทีว่าแม่ต้องการอะไร ทว่าเธอก็ยังรวบรวมกำลังใจถามออกไปอยู่ดี

“แม่จะให้ฟองซื้อมือถือให้วาดเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ ฟองก็รู้นี่ว่าพ่อแม่ต้องใช้เงินเดือนจ่ายอะไรบ้าง แล้วฟองก็ขอให้พ่อแม่รับปากเองว่าจะไม่ซื้อของพวกนี้อีก ดังนั้นมันก็ต้องใช้เงินฟองน่ะแหละ” แม่ส่งเสียงกลับมา

“ฟองไม่มีเงิน” คนเป็นลูกสาวโพล่งออกไปทันที

“อะไร ลูกก็ทำงานได้แล้วนี่”

“มันไม่ใช่ว่าฟองส่งงานไปแล้วจะได้เงินเลย แม่ลืมแล้วเหรอ มันต้องมีขั้นตอนการตรวจงาน เบิกจ่าย แล้วช่วงนี้งานที่ฟองทำก็เป็นงานเล็กๆ น้อยๆ ต่อให้ได้เงินมามันก็ไม่ได้มากมาย”

“มือถือมันซื้อผ่อนได้นี่” จวงจันทร์ชี้ให้เห็นความจริง