ทดลองอ่าน ขอชิมสักคำ… ได้ไหมคนดี ชุด ขอได้ไหม บทที่ 5

“อ๋อ ฟังน่าสนุกดีเหมือนกัน” ฟองจันทร์พึมพำ เพิ่งนึกขึ้นได้

“งั้นพรุ่งนี้ไปด้วยกันนะ” มุมปากของปาลยกเป็นรอยยิ้ม

หญิงสาวมองรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลา หวนกลับมาสงสัยอีกรอบว่าเขาแค่หาเพื่อนเที่ยวเล่นหรือมีอะไรมากกว่านั้น แต่ก็ต้องยอมรับว่ากิจกรรมที่เขาสรรหามานั้นน่าสนใจจริงๆ ขนาดวันนี้มานั่งดูการติดตั้งอุปกรณ์ในห้องครัวเฉยๆ เธอก็ไม่เบื่อ ค่อนข้างตื่นตาตื่นใจด้วยซ้ำเพราะได้เห็นอะไรแปลกใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ที่สำคัญอย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องเสียเงินสักบาทด้วย

“ตรงนี้สุดเขตโรงแรมแล้วล่ะมั้ง เราหยุดแค่นี้ดีกว่า” ชายหนุ่มหยุดยืนเหลื่อมกับแนวรั้วบนที่ดินด้านบนเล็กน้อยจากนั้นเขาก็หันกลับไปมองร้านอาหาร “ดูใช้ได้เลยนะ ว่าไหม”

“ร้านอาหารคุณเก๋มากเลย” ฟองจันทร์ชมอย่างจริงใจ “แต่คุณคงไม่ได้มาอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ จะส่งเชฟมาประจำแทนใช่ไหม”

“อืม ผมตั้งใจว่าจะมาอยู่ที่นี่ปีละเดือน ผมจะลงมาทำอาหารเอง และเมนูอาหารช่วงนั้นก็จะแตกต่างจากช่วงปกติ ถ้าเป็นไปได้แต่ละปีก็จะไม่เหมือนกันด้วย…ผมว่ามันก็ท้าทายดีที่จะใช้เวลาช่วงที่ไม่ได้อยู่ที่นี่คิดค้นเมนูใหม่ๆ” เขาเล่าถึงแผนการที่วางไว้ “แต่ในช่วงเวลาปกติผมก็ตั้งใจจะแวะมาดูที่นี่บ้างน่ะแหละ มีเที่ยวบินจากสิงคโปร์ตรงมาลงหาดใหญ่ก็ถือว่าเดินทางไม่ลำบาก”

คำตอบจากปาลเป็นเหมือนตัวต่อจิ๊กซอว์ที่หญิงสาวมองหา เธอเห็นแล้วว่าข้าวของในครัวทั้งหมดเป็นเครื่องมือสำหรับเชฟมืออาชีพ เธอคิดว่าอุปกรณ์ชิ้นอื่นคงมีราคาไม่ต่างจากเจ้าเครื่องปั่นนั่น เขาต้องการครัวที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง ขณะเดียวกันมันก็ชัดเจนว่าเขาไม่ได้วางแผนจะมาอยู่ที่นี่จริงจังด้วยเช่นกัน

“เป็นคอนเซ็ปต์ร้านที่เก๋ดีนะ คุณตั้งใจว่าจะให้…อืม ใช้คำว่าแฟนคลับได้มั้ง คุณจะให้แฟนคลับของคุณตามมาที่นี่เหรอ”

“ผมไม่ได้เป็นเชฟที่โด่งดังมีแฟนคลับเยอะแยะหรอก” ชายหนุ่มหันไปส่งยิ้มให้สาวร่างเล็ก “แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมคิดว่าตัวเองมีสถานะทางการเงินมั่นคงมากพอที่จะลองทำอะไรที่อยากทำ โดยที่ไม่ต้องแคร์มากว่ามันจะกำไรหรือขาดทุน”

“ดีจัง” ฟองจันทร์อดนึกถึงตัวเองไม่ได้ เธอเต็มใจรับภาระทางบ้านก็จริง แต่ก็มีหลายครั้งที่เธอแอบคิดว่ามันคงดีไม่น้อยเลยถ้าสามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระได้ตามที่ใจต้องการ

ยิ่งนึกถึงบทสนทนาทางโทรศัพท์ครั้งล่าสุดหัวใจหญิงสาวก็ยิ่งห่อเหี่ยว เธอระบายลมหายใจเบาๆ แล้วสาวเท้ากลับไปทางร้านอาหาร พยายามกอบกู้อารมณ์ของตัวเองให้กลับสู่สภาพปกติอีกครั้ง…มันไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยากจนเกินไป เพราะนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก ต่อให้เธอเป็นพวกร่าเริงสดใสมองโลกในแง่ดีอย่างไรมันก็ต้องมีช่วงเวลาที่เธอจิตตกบ้างอยู่ดี

เรื่องธรรมดาจะตาย…

“คุณสนใจเป็นหนูทดลองไหม”

จู่ๆ ปาลก็เปรยถามขึ้นมา และมันก็ทำให้หญิงสาวต้องหันขวับกลับไปด้วยไม่แน่ใจว่าฟังผิดหรือเปล่า

“คะ?”

“ตอนนี้ครัวพร้อมแล้ว หลังจากนี้อุปกรณ์อื่นๆ จะตามมาถึงร้านอาหารจะยังไม่เปิด แต่ผมก็ต้องลองเปิดครัวก่อนกลับ…คุณอยากเป็นหนูทดลองสำหรับครัวใหม่เอี่ยมของผมไหมล่ะ”

“แน่สิคะ” ฟองจันทร์ร้องออกมาทันที “คุณจะทำอาหารให้ฉันกินจริงๆ เหรอ”

“จริงสิ จะเป็นเกียรติมากถ้าผมได้ทำอาหารจานแรกของ Hideaway ให้คุณกิน” ปาลยิ้ม