ทดลองอ่าน ขอสักครั้ง… ให้คืนนี้ผมได้รักคุณ ชุด ขอได้ไหม… บทนำ – บทที่ 1

“แล้วแกยังตกงานอยู่หรือเปล่า”

“ก็ยังตกอยู่น่ะสิ! ในกรุงเทพฯ ตอนนี้งานดีๆ หายากยิ่งกว่าทองคำซะอีก”

กีรณาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในสภาวะที่เศรษฐกิจย่ำแย่เหมือนไร้หนทางแก้อย่างนี้บริษัทมีแต่จะหาทางปลดพนักงานออก หากไม่จำเป็นก็คงไม่รับพนักงานเพิ่ม

“งั้นแกมาทำงานกับฉันมั้ยล่ะ”

“แกมีงานให้ฉันทำเหรอ งานอะไรวะ แกกลับไปอยู่สตูลแล้วไม่ใช่หรือไง”

กีรณาถามด้วยความสงสัยและสนใจอยู่ในที หญิงสาวจำได้ว่าเมื่อสองเดือนก่อนวรรณสาก็ตกงานเหมือนกัน พอหางานทำไม่ได้ก็ตัดสินใจกลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่สตูลซึ่งเป็นบ้านเกิดและเมื่อเดือนที่แล้วเห็นว่าได้งานใหม่เป็นพนักงานต้อนรับในโรงแรมหรูแห่งหนึ่งที่เพิ่งเปิดให้บริการ

“ก็งานที่สตูลไง ฉันทำงานในโรงแรมประภาภัสสร โรงแรมเปิดใหม่ของที่นี่น่ะ เขายังต้องการพนักงานอีกหลายตำแหน่งเลยนะ ฉันเห็นว่าแกเคยทำงานด้านประชาสัมพันธ์ ตอนนี้ผู้ช่วยหัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์เพิ่งจะลาออกไปแต่งงาน ฉันเห็นแกบ่นว่าตกงานก็เลยอยากชวนมาทำด้วยกัน”

“แต่สตูลก็ตั้งไกลอ่ะแก”

กีรณายอมรับว่างานที่วรรณสาแนะนำมีความน่าสนใจ หากเป็นโรงแรมที่กรุงเทพฯ เธอคงไม่ลังเลใจที่จะไปสมัครงาน แต่นี่กลับอยู่ไกลถึงสตูล มันไม่ใช่ว่าเธอรังเกียจงานที่ต่างจังหวัด ทว่าตั้งแต่เกิดมาเธอใช้ชีวิตที่กรุงเทพฯ มาตลอด การย้ายไปทำงานที่โน่นก็เท่ากับว่าต้องเริ่มปรับตัวใหม่

“มันไกลก็จริงแต่เดินทางสะดวกนะ นั่งเครื่องแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว เดี๋ยวนี้ตั๋วเครื่องบินก็ถูกแสนถูก อีกอย่างแกก็ไม่มีภาระอะไรที่กรุงเทพฯ สักหน่อย มาทำงานที่สตูลจะเป็นอะไรไป”

“ก็จริงของแก” หญิงสาวเริ่มคล้อยตาม

“เปลี่ยนบรรยากาศบ้างเผื่อชีวิตแกจะดีขึ้น ที่โรงแรมนี้เขาให้เงินเดือนสูงกว่างานที่กรุงเทพฯ ด้วย แถมอากาศดีมาก ทะเลก็สวย มีนักท่องเที่ยวแต่ไม่ถึงกับพลุกพล่าน ยังได้บรรยากาศสงบๆ แล้วทำงานที่นี่ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องที่อยู่เพราะเขามีหอพักพนักงานให้ด้วย แกมาอยู่ห้องเดียวกับฉันก็ได้”

“แกนี่สมกับเป็นพนักงานต้อนรับจริงๆ ขายงานซะจนฉันอยากจะบินไปสตูลเดี๋ยวนี้เลย” กีรณาแซวเพื่อนเพราะพอถูกอีกฝ่ายโน้มน้าวใจ เธอก็เริ่มอยากไปทำงานที่สตูลบ้างแล้ว

“ฮ่ะๆๆๆ ฉันแค่อยากให้แกมาทำงานด้วยกัน”

“แต่ที่แกพูดก็น่าสนใจ อยู่ที่นี่ฉันก็เซ็งจริงๆ นั่นแหละ แต่เดี๋ยวฉันคอนเฟิร์มอีกทีนะ ขอปรึกษาน้องชายก่อน แกก็รู้ว่าน้องชายฉันเกเรขนาดไหน ฉันไม่อยากให้มันอยู่กรุงเทพฯ คนเดียว”

“กันต์มันก็จะเรียนจบแล้วไม่ใช่เหรอ มันก็คงรู้ว่าอะไรเป็นอะไรมากขึ้นแล้วมั้ง”

“เหมือนจะดีขึ้น แต่อาทิตย์ที่แล้วก็เพิ่งไปตีกับคู่อริ”

“แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย”

“หัวแตกเย็บหลายเข็มอยู่เหมือนกัน”

จากนั้นกีรณาก็ถือโอกาสอัพเดตชีวิต เธอเล่าถึงวีรกรรมของน้องชายตัวแสบให้อีกฝ่ายฟังเป็นการปรับทุกข์ เพราะการันต์เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เธอลังเลใจที่จะไปทำงานที่สตูล จริงอยู่ว่าอีกฝ่ายใกล้จะเรียนจบปริญญาตรีแล้ว น่าจะดูแลตัวเองได้ แต่การันต์ยังมีความเป็นวัยรุ่นเลือดร้อน เธอกลัวว่าถ้าฤกษ์กับพรรคพวกมาหาเรื่องบ่อยๆ เข้า การันต์จะทนไม่ไหวแล้วมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับฝ่ายนั้นอีก