บทที่ 1
พรหมลิขิต
หญิงสาวถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายแต่พยายามตั้งสติเพื่อรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าให้ดี บอกตรงๆ ว่าเธอเบื่อที่จะมีเรื่องกับใครและอยากพาตัวเองออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
“ขอทางด้วยนะคะ” กีรณาฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้ดูเหวี่ยงเกินไป
“แลกกับเบอร์โทรของคุณได้มั้ยครับ” ฝ่ายนั้นบอกก่อนจะเอียงคอมองเธอพร้อมรอยยิ้มจนดูพยายามเป็นหนุ่มหล่อขี้เล่น แต่กีรณากลับมองว่ามันดูกวนประสาทเสียมากกว่า
“อย่าดีกว่าค่ะ ฉันไม่สะดวก”
“งั้นผมก็คงไม่สะดวกที่จะให้คุณเดินผ่านไปทางนี้”
ชายหนุ่มยังไม่ยอมหลบทางง่ายๆ กีรณาจึงแสดงความไม่พอใจด้วยการกลอกตามองบนใส่เขาไปครั้งหนึ่ง แล้วเธอก็ตัดสินใจหมุนตัวเดินไปอีกทางแม้ว่าทางนั้นจะมีคนแออัดกว่าก็ตาม
หมับ!
ทว่า…ผู้ชายคนนั้นกลับไม่ยอมให้หญิงสาวเดินออกไปง่ายๆ เขาเอื้อมมือมาคว้าข้อมือเธอไว้อย่างถือวิสาสะแล้วออกแรงรั้งให้เธอกลับไปยืนเผชิญหน้ากับเขาในระยะประชิด
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
ไม่พูดเปล่า แต่กีรณายังพยายามสลัดข้อมือออกจากการจับกุมของอีกฝ่าย ทว่าฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมปล่อยเธอสักที มิหนำซ้ำยังทำท่าว่าจะกอดเธอเอาไว้อย่างอุกอาจอีกต่างหาก
“อย่าบังคับผู้หญิงที่ไม่เต็มใจสิครับ”
ขณะที่กีรณากำลังหาทางหลุดพ้นไปจากผู้ชายกักขฬะคนนี้ก็มีผู้ชายอีกคนเข้ามาช่วยเธอเอาไว้ก่อน เขาค่อยๆ ดึงมือผู้ชายคนนั้นออกไปทำให้หญิงสาวมีจังหวะที่จะขยับตัวออกมา และเธอไม่ลังเลที่จะขยับไปหลบอยู่ทางด้านหลังคนที่มาใหม่โดยอัตโนมัติ แม้จะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครก็ตาม
แต่การที่เขายื่นมือเข้ามาช่วยในสถานการณ์นี้ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก
“แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย”
ฝ่ายนั้นชักสีหน้าไม่พอใจ แต่พอเลื่อนสายตาไปมองทางด้านหลังคู่กรณีแล้วเห็นว่ามีผู้ชายอีกสองคนในชุดดำเหมือนบอดี้การ์ดยืนอยู่ก็ถึงกับหน้าซีดในทันที เขายืนเลิ่กลั่กอยู่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นก่อนจะยอมถอยออกไปด้วยความเจ็บใจเพราะกลัวว่าถ้ามีเรื่องกันแล้วตัวเองจะเป็นฝ่ายเจ็บหนัก
“ขอบคุณนะคะ ถ้าคุณไม่เข้ามาช่วย ฉันคงแย่แน่ๆ”
หญิงสาวขอบคุณชายหนุ่มจากใจจริง เธอเพิ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายเป็นหนุ่มหล่อที่รูปร่างและหน้าตาดูดีมากราวกับนายแบบที่เดินออกมาจากแม็กกาซีนหัวนอก อีกทั้งยังน่าจะเป็นลูกครึ่งไทยกับตะวันตกสักสัญชาติเพราะหน้าตาเขาเอนเอียงไปทางตะวันตกมากกว่าจะดูเป็นคนไทยเสียอีก
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี”
ชายหนุ่มบอกก่อนที่เขาจะพยักหน้าให้กีรณาเบาๆ เป็นเชิงขอตัว จากนั้นก็เดินออกไปหาเพื่อนที่อีกโต๊ะหนึ่งทิ้งให้เธอมองตามแผ่นหลังกว้างไปด้วยรอยยิ้มประทับใจ…หญิงสาวคิดว่าอย่างน้อยๆ ในความโชคร้าย เธอก็ยังโชคดีอยู่บ้างที่ได้เจอผู้ชายที่เป็นสุภาพบุรุษอย่าง ‘เขาคนนี้’