ทดลองอ่าน ขอสักครั้ง… ให้คืนนี้ผมได้รักคุณ ชุด ขอได้ไหม… บทที่ 4

เชษฐ์ขอนั่งร่วมโต๊ะกับกีรณาและวรรณสาโดยไม่เกรงใจสายตาพนักงานคนอื่นๆ ในงาน แม้เขาจะไม่ค่อยปรากฏตัวแต่หลายคนก็รู้จักเขาดี วรรณสาอดแปลกใจกับท่าทีของเขาไม่ได้เพราะปกติชายหนุ่มน่าจะมาเป็นเกียรติในงานครู่เดียวแล้วรีบกลับตามประสาคนใหญ่คนโต แต่นี่เขากลับนั่งคุยกับกีรณาอย่างไม่รู้เบื่อหน่าย

และเธอคิดว่ามีเหตุเดียวเท่านั้นที่รองรับการกระทำนี้ได้คือเขาสนใจเพื่อนเธอ!

หญิงสาวคอยสังเกตสายตาที่เชษฐ์มองกีรณาตลอดเวลา และมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าเขาชอบเพื่อนเธอแน่แล้ว กระทั่งช่วงท้ายงานเขาก็ขอปลีกตัวไปทักทายแขกผู้ใหญ่ ในขณะที่สองสาวเห็นว่างานเลี้ยงใกล้จะเลิกแล้วจึงไปลากรนุชว่าจะกลับ จากนั้นกีรณาก็ขอแวะเข้าห้องน้ำทำธุระก่อน

“คุณเชษฐ์เขาดูสนใจแกมากเลยนะ”

วรรณสาทักอย่างอดใจไม่ไหวเมื่อกีรณาเดินออกมาจากห้องน้ำหลังทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว คนถูกทักจึงมองเพื่อนด้วยความสงสัยที่จู่ๆ อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาแบบนั้น

“ยังจะมาทำหน้างงอีก แกคิดว่าคนระดับคุณเชษฐ์จะขอมานั่งร่วมโต๊ะแล้วชวนแกคุยตั้งนานเพื่ออะไร และถ้าเขาแค่อยากจะหาเพื่อนคุยหรือเพื่อนร่วมโต๊ะด้วยก็ไม่จำเป็นต้องเป็นแกก็ได้นี่นา ถ้าเขาไม่สนใจแก” วรรณสาพูดด้วยความหมั่นไส้ที่กีรณาตีหน้าซื่อตาใสใส่เธอเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราว

“แกคิดงั้นจริงๆ เหรอ” กีรณาถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

ไม่ใช่ว่าหญิงสาวไม่รู้สึกอะไร แต่เธอยังไม่อยากเข้าข้างตัวเองเกินไปจนเที่ยวไปพูดกับเพื่อนว่าเชษฐ์สนใจเธอ เพราะถ้ามันไม่ใช่ เธอนั่นแหละที่จะ ‘หน้าแตก’ จนหมอไม่รับเย็บ

“หรือแกไม่รู้สึกล่ะ” วรรณสามองตาเพื่อน “ฉันสังเกตสายตาที่เขามองแก…มันบอกได้ว่าเขาชอบแกชัดๆ เลย หรือว่าบ่อน้ำนั้นจะศักดิ์สิทธิ์จริงๆ โห! แต่ก็เห็นผลเร็วเกินไปหรือเปล่า”

“บังเอิญมากกว่าล่ะมั้ง”

“โลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญบ่อยขนาดนั้นหรอกนะ”

วรรณสาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องบังเอิญบ่อยขนาดนี้

“แกอย่าเก็บอาการนักเลย ดีใจอยู่ก็บอกมา! นี่คุณเชษฐ์เลยนะ เจ้าของโรงแรมหลายสาขาในประเทศไทย รวยติดอันดับประเทศ แถมยังเป็นช่างภาพอิสระชื่อดังที่มีชื่อเสียงระดับอินเตอร์ด้วย”

“เพราะเขาเพอร์เฟ็กต์ขนาดนี้ไงล่ะ ฉันถึงไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง”

“แต่เขาสนใจแกก่อน แกต้องจับเขาให้อยู่หมัดเลยนะ”

วรรณสายุยงส่งเสริมด้วยความหวังดี เทียบกันแล้วเชษฐ์เป็นผู้ชายแสนดีระดับพรีเมี่ยมจนอดีตคนรักของกีรณาเทียบไม่ติดเลย หากปล่อยให้เขาหลุดมือไปก็น่าเสียดายแย่

“ผู้ชายเพอร์เฟ็กต์ขนาดนี้ใช่ว่าจะตกถึงมือเราได้ง่ายๆ”

“ถ้าจับได้ง่ายขนาดนั้น ฉันก็จับไปแล้ว เขาเป็นคนนะไม่ใช่ปูใช่ปลาจะได้จับกันได้ง่ายๆ”

“แสดงว่าแกก็อยากจับเขาอยู่เหมือนกันสินะ ตายแล้ว! เพื่อนฉันจะได้เป็นแฟนเจ้าของโรงแรมอ่ะ เลิศมากกก” วรรณสาทำท่าเคลิ้มฝันจนกีรณาหัวเราะกับท่าทางโอเวอร์แอ็กติ้งของเพื่อน

“มัวแต่ยืนเคลิ้มอยู่นั่น จะไปกันได้หรือยัง”

“แหม! ขอเคลิ้มหน่อยก็ไม่ได้”

จากนั้นสองสาวก็เดินออกมาจากบริเวณหน้าห้องน้ำ และพวกเธอแทบชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นว่าเยื้องจากห้องจัดงานเลี้ยงมีผู้ชายคนหนึ่งยืนล้วงกระเป๋าเหมือนกำลังมองหาใครสักคน

และเขาคนนั้นก็คือ…เชษฐ์!