ทดลองอ่าน ขอสักที… จะดีเพื่อเธอ ชุด ขอได้ไหม… บทที่ 5

รัญชน์รวิชญ์ไปถึงบ้านแพรภัทรเกือบหกโมงเย็น เขาเตรียมใจไปแล้วว่าการโผล่ไปหาโดยไม่นัดหมายจะต้องทำให้เธอโมโหแน่ๆ จึงซื้อของอร่อยเข้ามาเพื่อเตรียมรับมืออย่างเต็มที่ ทว่าพอเห็นสีหน้าตอนเธอออกมาเปิดประตูรั้วให้ ชายหนุ่มก็ถึงกับตกใจเล็กน้อยเมื่อพบว่าอีกฝ่ายมีอาการป่วยอย่างเห็นได้ชัด

“คุณไม่สบายเหรอ โทรมเชียว ไม่ได้เจอกันอาทิตย์เดียวเอง”

“ไอ เจ็บคอ เป็นไข้ ครบเลย” เธอตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้งอย่างน่าเป็นห่วง

“โห… เสียงแทบไม่มี”

“แล้วคุณมาทำไมคะ”

“ไม่รู้สิ อยู่ดีๆ อยากมาก็เลยมา”

ถ้าเป็นปกติเธอคงชักสีหน้าใส่ไม่แบบใดก็แบบหนึ่ง แต่นี่เธอคงรู้สึกไม่สบายมากจริงๆ ก็เลยแทบไม่มีการแสดงความรู้สึกออกมาทางใบหน้าเลย แล้วบางทีตอนนี้เธออาจจะคงลดความเหม็นขี้หน้าเขาลงบ้างแล้ว…

“ถ้าเข้ามาอาจจะติดไข้ฉันได้นะ คุณกลับไปก่อนดีไหม”

“แล้วคุณทำอะไรอยู่”

“เพิ่งตื่น จะลุกมาทำกับข้าว เพราะต้องกินยา”

“งั้นก็ไม่ต้องทำแล้ว ผมอยู่ด้วยแป๊บหนึ่งก็ได้ กินข้าวเสร็จก็จะกลับ ผมซื้อของกินมาด้วยเยอะมาก”

เธอนิ่วหน้ามองอย่างลังเล แต่ก็ยอมเปิดทางให้เขาเดินเข้ามาโดยไม่อิดออด อาจจะขี้เกียจพูดมากเพราะเจ็บคอและไม่ค่อยมีแรง พอเขาหิ้วถุงผ้าสีครีมเนื้อหนาที่ใส่อาหารที่ซื้อมาเอาไว้ เดินนำเข้าไปในส่วนครัวด้านหลัง เธอก็ตามไปเงียบๆ โดยไม่ทักท้วง เขาบอกให้เธอนั่งรอแล้วหันไปหยิบถ้วยช้อนจานชามจากในตู้โดยไม่ต้องถามราวกับเคยเข้ามาใช้ห้องครัวบ้านเธอมาก่อน

“เสียงไอคุณน่ากลัวเหมือนกันนะ เหมือนคอแห้งแสบจนพังไปหมดแล้ว นี่ไปหาหมอมารึยัง”

คนที่ไอให้เขาได้ยินมาแล้วหลายรอบส่ายหน้าตอบ

“ทำไมล่ะ เกิดเป็นวัณโรคขึ้นมาจะทำไง”

“…”

“ให้ผมพาไปตรวจตอนนี้เลยไหม”

“ถ้ากลัววัณโรคคุณกลับไปก่อนก็ได้” พูดจบก็ไออีกชุด

“นี่ ผมไม่ได้กลัว แต่อยากพาไปเอ็กซเรย์ปอดเพราะเป็นห่วง”

“เป็นห่วงก็อย่าเพิ่งชวนคุย พูดด้วยไม่ไหวแล้วจริงๆ”

หลังจากนั้นเขาก็จัดสำรับเองอย่างคล่องแคล่วจนเสร็จ แต่เพราะเดาได้ว่าเธอคงทานได้น้อยเขาจึงไม่แกะอาหารใส่จานทั้งหมด

“ที่เหลือนี่ผมเอาไปฝากคุณน้าบ้านข้างๆ ละกันนะ เรากินกันแค่นี้ก็ไม่น่าจะหมดแล้ว” เขาบอกแล้วก็หิ้วถุงผ้าใส่กล่องบรรจุอาหารที่ยังไม่ได้เปิดเดินออกจากบ้านไปโดยไม่รอความเห็นชอบจากเธอ พอกลับเข้ามาอีกทีก็เห็นเธอเริ่มทานไปก่อนแล้ว “ไม่รอกันเลย”