ทดลองอ่าน ขอสักที… จะดีเพื่อเธอ ชุด ขอได้ไหม… บทที่ 5

“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ฉันแค่หงุดหงิดที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิดจนทำให้เขาเกลียด แต่พอขอโทษแล้ว…ถึงเขาจะบอกว่ายกโทษให้ แต่ฉันก็ดูออกว่าจริงๆ เขายังเหม็นหน้าฉันอยู่”

“อีโก้อะไรของพี่กันเนี่ย ตัวเองเป็นดาราน่าจะชินแล้วสิว่าคนเรามันก็ต้องมีทั้งคนรักคนเกลียดเป็นธรรมดา พี่แพรเขาจะโกรธจะเกลียดก็ช่างเขาปะไร ในเมื่อพี่ทำผิดต่อเขาเพราะเข้าใจผิด พอรู้ความจริงพี่ก็ขอโทษแล้ว มันก็น่าจะจบ ไม่เห็นต้องสนใจเลยว่าเขาจะคิดยังไงกับเรา ทำไมต้องไปแคร์ให้ยุ่งยาก”

“ก็บอกแล้วไงว่าเกิดมาไม่เคยมีใครเกลียดฉันมาก่อน หมายถึงคนที่ได้รู้จักฉันจริงๆ น่ะนะ แล้วตั้งแต่รู้ความจริงว่าฉันเข้าใจผิด ฉันก็ไปหาเขาที่บ้านมาไม่รู้กี่รอบ เรียกว่าง้อแล้วง้ออีก ไปจ้างเขาทำโมเดล เมื่อวานก็เพิ่งไปหาเขามา ซื้อข้าวไปฝาก เขาไม่สบายก็อาสาพาไปหาหมอ ฉันดีด้วยขนาดนี้แต่เขากลับไม่อินไม่ซึ้งไม่ตื้นตัน ท่าทางเหมือนกับว่าไม่ได้รู้สึกดีอะไรเลย”

“นี่พี่กลัวเขาไม่หายโกรธจนต้องลงทุนทำขนาดนั้นเลยเหรอ” อิษฎาถามย้ำอีกครั้งอย่างเหลือเชื่อ

“อื้อ ก็ฉันไม่ชอบให้ใครเกลียด แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็เหมือนจะไม่ได้ผล จนถึงตอนนี้เวลาเจอฉันท่าทางเขาดูไม่หือไม่อือเท่าไหร่เลย”

“ก็ช่างเขาสิครับ”

“แล้วถ้ามันช่างไม่ได้ล่ะ”

“แปลว่าพี่รันอยากให้เขาทำท่าตื่นเต้นดีใจระริกระรี้เวลาเจอพี่?”

“ก็ไม่ต้องถึงขนาดนั้น”

“แล้วมันขนาดไหนล่ะครับ”

“ฉันก็…ไม่รู้เหมือนกัน แต่ปฏิกิริยาตอนนี้ของเขาคือทำให้ฉันไม่พอใจเท่าไหร่”

คนเป็นน้องฟังแล้วได้แต่ทำหน้างงงวย

“แล้วตอนเพื่อนนายจีบเขา หมอนั่นทำยังไงเขาถึงยอมเป็นแฟนด้วย”

“ตอนที่เพื่อนผมจีบเขาเหรอ… เท่าที่จำได้มันก็ไม่ได้มีอะไรยุ่งยากเลยนะ สถานการณ์มันก็เรียบๆ ง่ายๆ สะดวกราบรื่นดีทุกอย่างตั้งแต่ต้น พวกเขาคุยกันถูกคอ ชอบอะไรเหมือนๆ กัน มันเลยเข้ากันได้จนตกลงเป็นแฟนแบบง่ายๆ เลย”

“งั้นเหรอ…”

อิษฎานิ่วหน้ามองญาติผู้พี่ด้วยสีหน้าครุ่นคิดอย่างเคลือบแคลงสงสัยเต็มอก ทว่าก็ยังไม่อยากเซ้าซี้อะไรให้มากความ เพราะนอกจากเรื่องของรัญชน์รวิชญ์กับแพรภัทรจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาแล้ว มันก็เป็นไปไม่ได้เลยสักนิดที่คนอย่างรัญชน์รวิชญ์จะเผลอคิดอะไรเกินเลยกับคนอย่างแพรภัทรได้

(ติดตามต่อในเล่ม)