ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 8

เรือฝูไหลนั้นดัดแปลงมาจากเรือเก่า ราวรั้วของดาดฟ้าเรือชั้นล่างมีบางจุดที่ขึ้นสนิมมานานแล้ว แต่บริษัทเดินเรือไม่ได้เปลี่ยนใหม่สักที เวลาปกติจะมองไม่เห็น ทว่าเมื่อครู่นี้โดนชนเต็มแรงอย่างจัง ราวรั้วซี่หนึ่งที่ผุกร่อนแต่เดิมรับแรงกระแทกจากน้ำหนักของผู้ชายสองคนไม่ไหว จุดที่ฐานซี่รั้วเชื่อมติดกับพื้นเรือจึงหักออกทันใด

เป้าจื่อเห็นคุณชายหวังยั้งตัวไม่อยู่ร่วงลงแม่น้ำไปพร้อมคนคนนั้นกับตา

“คุณชายหวัง!”

เขาถลันไปตรงจุดตกน้ำแล้วชะโงกตัวออกไป แต่เห็นเพียงระลอกคลื่นซัดสาด ยังจะพบร่างของหวังถิงจืออีกที่ไหนกัน

หลังเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นติดๆ กันไม่ขาดสาย เรือจึงทอดสมอหยุดจอด

ตอนซูเสวี่ยจื้อวิ่งไปถึงดาดฟ้าเรือชั้นล่างก็ได้ยินว่าท่านสี่กระโดดลงน้ำไปช่วยคนแล้ว บริเวณกราบเรือเต็มไปด้วยคนที่ยืนมุงดูพลางพูดคุยซุบซิบกัน

ดูเหมือนเป้าจื่อจะว่ายน้ำไม่เป็น เขาจ้องเขม็งไปยังสายน้ำซึ่งม้วนตัวเป็นเกลียวคลื่นด้วยสีหน้าร้อนรุ่มใจ ย่ำเท้าวนไปวนมาไม่หยุดอยู่ข้างราวรั้วที่หักพังเป็นแถบ

ผ่านไปชั่วครู่ตรงบริเวณกระแสน้ำไหลแรงใกล้ๆ บรรดาลูกเรือที่กระโดดลงน้ำงมหาคนก็ทยอยโผล่หัวขึ้นมาจับไม้ไผ่ยาวที่พรรคพวกบนเรือยื่นให้แล้วปีนขึ้นเรือมานอนแผ่หลาตัวเปียกแฉะบนพื้นอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง หอบหายใจแฮกๆ ไม่หยุด

เป้าจื่อยังไม่เห็นเจ้านายลอยตัวขึ้นเหนือน้ำจึงถลึงตาแทบหลุดจากเบ้า เขาตะคอกเสียงดัง “ลงน้ำไปอีก! ใครช่วยคนได้มีเงินให้ หนึ่งพัน สองพัน หรืออยากได้เท่าไรก็เอาไปเลย อยากเป็นข้าราชการก็ให้เป็น”

พวกลูกเรือสบตากันไปมาแล้วนิ่งเงียบไม่พูดจา

มีลูกเรือคนหนึ่งพูดเสียงเบาๆ “นายท่านขอรับ ไม่ใช่ว่าพวกผมไม่อยากได้รางวัล แต่ไม่มีปัญญาจริงๆ จุดนี้ถ้าเป็นเมื่อหลายเดือนก่อนยังพอไหว ตอนนี้น้ำเชี่ยวเกินไปจริงๆ กระแสน้ำจากต้นน้ำไหลซัดมาตลอดจนลอยตัวอยู่กับที่ไม่ได้…”

ไม่ใช่เพียงเท่านี้ ใต้พื้นน้ำที่กว้างถึงสิบกว่าจั้ง แถบนี้ยังมีหินโสโครกมากมายเต็มไปด้วยอันตรายทุกที่

ถึงจะได้เงินแต่ก็ต้องมีชีวิตอยู่ใช้เงิน ไม่ใช่ญาติโกโหติกา ใครจะเอาชีวิตตนเองเข้าไปเสี่ยงกันล่ะ

พวกลูกเรือเดินทางไปมาทางน้ำเป็นเวลานาน เห็นสายน้ำกลืนกินชีวิตคนมามากมาย ดังสุภาษิตที่ว่าอย่าเกี่ยวแฝกมุงป่า อย่าแกว่งเท้าหาเสี้ยน เป็นสัจธรรมที่ใครๆ รู้กันดี

ปัง!

เป้าจื่อยิงปืนขึ้นฟ้า ดวงตาเขาแดงก่ำ หน้าขมึงทึง “พวกแกลงไปเดี๋ยวนี้! ไม่ลงไป ฉันจะเป่าขมับพวกแกก่อนเลย”

ลูกเรือคนหนึ่งคุกเข่าลงดังตุบ “นายท่านโปรดเมตตาปรานี ไว้ชีวิตพวกผมด้วย พวกผมมีพ่อแม่ลูกเมียต้องเลี้ยงดู ถ้าพวกผมตาย ครอบครัวก็ต้องอดตายตามไปด้วย เมื่อครู่นี้เป่านกหวีดเรียกเรือแดงมาแล้ว ทางนั้นมีคนว่ายน้ำแข็ง ท่านรออีกครู่เดียว…”

คนอื่นที่เหลือต่างโขกหัวไม่หยุดและพร่ำพูดอ้อนวอนตามกัน

ปีกจมูกของเป้าจื่อขยับพะเยิบพะยาบด้วยความเดือดดาล หนังตากระตุกริกๆ ไม่หยุด เขาเอาปากกระบอกปืนจ่อหัวลูกเรือแล้วเหนี่ยวไกช้าๆ

“โผล่ขึ้นมาแล้ว! ดูเหมือนโผล่ขึ้นมาแล้ว”

ทันใดนั้นก็มีคนชี้ไปด้านหน้าพร้อมตะโกนบอกเสียงดัง

ซูเสวี่ยจื้อรีบมองตามไป