ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 5-บทที่ 6

ในตอนนี้เองหรูเสี่ยวนันก็ตื่นขึ้น พอลืมตาสิ่งที่นางเห็นอันดับแรกก็คือใบหน้ามีรอยยิ้มของชิงโม่เหยียน

ว้าย! นางตกใจจนสะดุ้ง ขนลุกขึ้นทันใด คนผู้นี้ยิ้มสดใสให้ข้าแบบนี้ด้วยเหตุใด

หรือตัดสินใจที่จะนำข้าไปทำเป็นตัวยาเหนี่ยวนำแล้ว

“จี๊ดๆ!” มารฆ่าคน รีบปล่อยข้านะ!

ท่านบ้าแล้วหรือ ท่านทำแบบนี้จะยิ่งเสียข้าไปได้ง่ายๆ นะ…

หรูเสี่ยวนันยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าท่าทางของชิงโม่เหยียนแปลกประหลาด จึงพยายามดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดแรง

ชิงโม่เหยียนยกตัวหรูเสี่ยวนันขึ้นในมือ ใบหน้ามีแต่รอยยิ้ม เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวเล็กไม่รู้ว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น มันกำลังร้องจี๊ดๆ โวยวายอยู่ในมือของเขา ดูเหมือนจะถูกเขาทำให้ตกใจ

ชิงโม่เหยียนบีบหูเล็กของมัน ยิ่งรู้สึกว่าเจ้าตัวเล็กนี้น่ารักเหลือเกิน แม้ว่ามันจะไม่พูดอะไร แต่ดวงตาสีเขียวของมันกลับแสดงความรู้สึกทั้งหมดออกมา

เขาไม่บอกมันเด็ดขาดว่าเมื่อครู่เกิดเรื่องอะไรขึ้น แม้ว่ามันจะกลายเป็นเด็กหญิงผู้หนึ่งจริงๆ นั่นก็นับเป็นสัตว์เลี้ยงที่เป็นของเขาอยู่ดี

ชิงโม่เหยียนอุ้มมันออกมาจากพุ่มไม้ แล้วเดินไปที่ห้องหนังสือของตุลาการใหญ่ศาลต้าหลี่ภายใต้การคุ้มกันของเสวียนอวี้

หรูเสี่ยวนันตื่นมาในครั้งนี้รู้สึกว่ามีพลังเต็มเปี่ยมอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะก่อนหน้านี้นอนนานเกินไปใช่หรือไม่ นางจึงเบิกดวงตากลมโตดูนี่ที มองนั่นที แม้แต่ตุลาการใหญ่เองเห็นนางแล้วก็ยังอดตกตะลึงไม่ได้

“ได้ยินว่าในเครื่องบรรณาการที่แคว้นฉีมอบให้ฮ่องเต้มีชะมดเช็ดสีดำตัวหนึ่ง แต่ว่าหนีหายไปที่ลานล่าสัตว์” ตุลาการใหญ่มองชิงโม่เหยียนแล้วเอ่ยต่อ “ท่านมีอะไรอยากพูดบ้างหรือไม่”

ชิงโม่เหยียนยิ้มบางๆ กล่าวตอบว่า “ข้าจะมีอะไรพูดได้ นี่เป็นชะมดเช็ดตัวที่ข้าจับได้ระหว่างทางกลับมาขอรับ”

ตุลาการใหญ่หรี่ตา สายตากวาดไปบนตัวหรูเสี่ยวนันแล้วหยุดที่ขนที่พองขึ้นทั่วตัว

“ช่างเถอะ ระวังตัวให้ดีด้วย” จากนั้นตุลาการใหญ่หยิบเอกสารฉบับหนึ่งบนโต๊ะมายื่นให้ชิงโม่เหยียน “นี่เป็นเอกสารที่กู้เซียนเซิงคัดลอกในภายหลัง ลองอ่านดูสิ”

ตอนที่ชิงโม่เหยียนพลิกเปิดเอกสารหรูเสี่ยวนันก็ขยับเข้ามาดูอย่างสงสัย ตัวอักษรที่นี่ไม่เหมือนกับปัจจุบัน แต่นางก็พออ่านได้คร่าวๆ

“เป็นคดีเกี่ยวกับกรมทหาร” ชิงโม่เหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย “โกงกินเงินทหารหรือ”

“ตามคำบอกเล่าของกู้เซียนเซิง เอกสารที่ถูกทำลายล้วนเกี่ยวกับคดีของกรมทหาร” ตุลาการใหญ่พูดพลางไตร่ตรอง “เจ้าหน้าที่จี๋ฟู่นั้นถึงแม้ตอนนี้ยังหาตัวไม่เจอ แต่ได้ยินว่าทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับหุ่นไม้ตัวหนึ่งใช่หรือไม่”

ชิงโม่เหยียนพยักหน้า “ท่านเคยเห็นของสิ่งนั้นหรือไม่ขอรับ”

“ได้ยินว่าแปลกมาก” ตุลาการใหญ่เอ่ย “ข้าเพิ่งกลับมา ยังไม่มีโอกาสได้เห็นเองกับตา ท่านให้คนเอามันมาสิ ข้าก็อยากดูสักหน่อยว่ามันสามารถทำอะไรได้บ้าง”

ชิงโม่เหยียนลังเลใจ “ใต้เท้าไปที่คลังเก็บของด้วยตนเองจะดีกว่า”

ตุลาการใหญ่คิดสักครู่แล้วพยักหน้าเห็นด้วย

คนทั้งหมดจึงไปที่คลังเก็บของพร้อมกัน