ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 5-บทที่ 6

ไม่ใช่กระมัง ระยะทางใกล้แบบนี้จะตามไม่ทันหรือ

ช่วงเวลาที่นางยืนตะลึงอยู่ตรงนั้นก็พลันมีเงาสีดำทาบลงบนตัวนาง

พอเงยหน้าขึ้นนางก็ต้องตกใจที่เห็นร่างของชายผู้นั้นโน้มลงมาแล้วกดนางลงบนพื้น

“จี๊ดๆ!” หรูเสี่ยวนันพยายามดิ้น แต่แรงอันน้อยนิดของนางมีไม่พอ ผลักตัวชายที่กดนางไว้ออกจากตัวไม่ได้

นางตวัดสองเท้าหน้าครูดกับพื้นสุดแรง เกิดเป็นรอยยาวสองรอยบนพื้น

ชายผู้นั้นดูเหมือนจะไร้สติ ล้มลงบนพื้น ร่างนั้นหนักราวกับภูเขา

ในตอนที่หรูเสี่ยวนันพยายามให้หลุดจากชายผู้นั้น นางก็ได้ยินเสียงดังแกร๊กๆ

หุ่นไม้ตัวนั้นเดินมาทางนางด้วยตัวเอง ใบหน้าหยกแกะสลักนั้นเปล่งแสงสีเขียวซีดใต้แสงอาทิตย์ หางตายกโค้งเหมือนจะมีรอยยิ้มที่ไม่เป็นมิตร

หรูเสี่ยวนันรู้สึกตกใจอย่างมาก

นี่…จบแล้ว!

ปากของหุ่นไม้เปิดออกทันใด มีแสงขาวลำหนึ่งส่องออกมา และส่องไปที่หัวของหรูเสี่ยวนัน

หรูเสี่ยวนันถูกแสงขาวส่องใส่ รู้สึกเพียงว่าไอเย็นเยือกกลุ่มหนึ่งเข้าสู่ร่าง แขนขาไม่อาจควบคุมได้ เหมือนมีพลังที่มองไม่เห็นกำลังควบคุมร่างของนางอยู่…

แย่แล้ว!

หรูเสี่ยวนันแอบร้องแย่ในใจ นางสะบัดหัวเล็ก พยายามควบคุมสติ

อยากจะควบคุมร่างของข้าหรือ ฝันไปเถอะ!

ของชั่วร้ายระดับต่ำแบบนั้นอยากจะยึดร่างของนาง ควบคุมนางให้ทำงานแทนหรือ ดูถูกนางเกินไปแล้ว สิ่งที่จอมเวทเฒ่าสอนนางจะต้องไม่เสียเปล่า

หรูเสี่ยวนันกลิ้งไปมาบนพื้น ต่อต้านไอเย็นเยือกในร่าง แต่นางมองข้ามเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือตอนนี้ร่างของนางไม่ใช่คนอีกแล้ว นางเป็นเพียงลูกชะมดเช็ดตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง และยังไร้กำลังอีกด้วย

“จี๊ดๆ!” นางส่งเสียงร้องไม่หยุด ร่างขดเป็นก้อนกลม

หนาวเหลือเกิน!

ร่างเล็กของนางมีไอร้อนเหลืออยู่ไม่เท่าใด ไอเย็นเยือกนั้นรุนแรงเกินไป นางไม่อาจไล่มันออกไปได้ แต่ก็ไม่อยากถูกมันควบคุม

เหมือนกับมีแรงสองด้านดึงกันอยู่ พวกมันฉุดกระชากกัน ราวกับนางติดค้างอยู่ระหว่างแรงทั้งสองนั้น

ในตอนนี้เองนางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวุ่นวายดังมาข้างกาย

“เจอแล้ว! หาเจอแล้ว!”

เกิดอะไรขึ้น หรูเสี่ยวนันพยายามลืมตาขึ้น รอบข้างมีคนมารวมตัวกันไม่น้อย ล้วนกำลังมองนางอยู่

เงาร่างของพวกเขาก็เหมือนกำแพง บังแสงอาทิตย์เอาไว้ ทำให้หนาวยิ่งขึ้น