ชิงโม่เหยียนอุ้มหรูเสี่ยวนันกลับไปที่เรือนพักของตนเอง และสั่งคนให้เตรียมน้ำร้อนสำหรับอาบ
หรูเสี่ยวนันฉวยโอกาสตอนที่ชิงโม่เหยียนเตรียมอาบน้ำกระโดดขึ้นไปบนขอบหน้าต่าง นางอยากไปสืบข่าวเรื่องราวเกี่ยวกับจวนโหวจากเจ้าหมาโง่ตัวนั้น โชคดีที่หมาตัวนั้นก็นับว่าโตมาที่นี่ มันจะต้องสอบถามรู้เรื่องราวไม่น้อยได้อย่างแน่นอน
หรูเสี่ยวนันเพิ่งจะเตรียมกระโดดออกจากหน้าต่าง ข้างหลังก็มีเสียงเข้มของบุรุษดังลอยมา
“เจ้าจะไปที่ใดกัน”
หรูเสี่ยวนันหันหน้าไปเห็นเป็นชิงโม่เหยียน ดังนั้นจึงส่งเสียงร้องเป็นนัยว่าตัวเองจะออกไป
ชิงโม่เหยียนปั้นหน้านิ่ง เข้ามาจับตัวนางไว้พลางเอ่ย “วิ่งส่งเดชอะไรหนักหนา ตัวสกปรกหมดแล้ว”
หรูเสี่ยวนันดมขนของตัวเอง สกปรกที่ใดกันเล่า
ชิงโม่เหยียนไม่พูดอะไร หิ้วคอของนางแล้วเดินไป
ปล่อยข้านะ! ข้าไม่ไปอาบน้ำกับท่านหรอก…คนเลว ท่านมันร้ายกาจ ปล่อยข้านะ…
หรูเสี่ยวนันพยายามขัดขืน
แต่แรงอันน้อยนิดของนางไม่นับเป็นอะไรในสายตาของชิงโม่เหยียนแม้แต่น้อย นางถูกหิ้วไปที่ข้างอ่างอาบน้ำโดยไม่ทันได้คิดอะไร แล้วถูกเขาโยนลงน้ำดังจ๋อม
หรูเสี่ยวนันใช้ท่าหมาตกน้ำ กว่าจะโผล่พ้นผิวน้ำได้ไม่ง่ายนัก แล้วส่งเสียงร้องอย่างโมโห
ทำป่าเถื่อนแบบนี้รู้จักทะนุถนอมกันบ้างหรือไม่!
หรูเสี่ยวนันเปียกไปทั้งตัว ขนที่เปียกชุ่มทำให้ดูแล้วน่าขำมาก ทั้งยังดูตัวเล็กลงกว่าปกติอีกด้วย
ชิงโม่เหยียนเหลือบมองมันอย่างเย่อหยิ่งแวบหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มถอดเสื้อผ้า
หรูเสี่ยวนั้นใช้อุ้งเท้าคว้าขอบอ่างอาบน้ำเอาไว้ เมื่อเสื้อของชิงโม่เหยียนค่อยๆ คลายออกทีละชิ้น ดวงตาของนางก็เบิกกว้างขึ้นทุกที
รูปร่างนี้…ยอดเยี่ยมเกินไปแล้วกระมัง
ปกติเขาสวมชุดขุนนาง นางมองอะไรไม่ออก ตอนนี้ไม่มีเสื้อผ้าแล้วนางจึงพบว่าชิงโม่เหยียนมีรูปร่างสมส่วนยิ่ง กล้ามเนื้อที่หัวไหล่ดูแข็งแกร่งทรงพลัง พอมองต่ำลงไป…
หรูเสี่ยวนันปากอ้าตาค้างไปเสียแล้ว ท่าทางตกตะลึงนั้นทำให้ชิงโม่เหยียนหัวเราะออกมา
“เป็นเจ้าตัวเล็กที่ลามกจริงๆ”
หรูเสี่ยวนันมุดลงไปในน้ำทันที สวรรค์ เมื่อครู่นางดูอะไรอยู่ ต้องโทษที่วันนั้นดูตำราภาพวังวสันต์ของกู้เซียนเซิง
จากนั้นนางก็เอาแต่ท่องคำว่า ‘เสียมารยาท ห้ามมอง’ อยู่ในใจ กว่าจะค่อยๆ สงบสติอารมณ์ได้ไม่ง่ายนัก
ตอนที่ผุดขึ้นมาจากน้ำก็เห็นชิงโม่เหยียนกำลังก้าวเข้ามาในอ่างพอดี ตัวนางเล็กมาก มุมมองก็ต่ำ เงยหน้าขึ้นจึงเห็นบางสิ่งเข้าจังๆ…
โดยไม่รู้ตัว อุ้งเท้าที่จับขอบอ่างก็คลายออก ร่างของนางจมลงในน้ำอีกครั้ง
บุ๋งๆ ชะ…ช่วยด้วย! หรูเสี่ยวนันสี่ขาตะกายน้ำ
ชิงโม่เหยียนคว้าตัวของนางออกมาได้ทันเวลา
“อาบน้ำก็ยังจมน้ำได้ โลกนี้มีสัตว์เลี้ยงที่โง่เง่าอย่างเจ้าด้วยหรือ”
แค่กๆๆ!
หรูเสี่ยวนันจับแขนชิงโม่เหยียนไว้แน่นพร้อมกับพ่นน้ำในอ่างออกมาจากปาก
น่ากลัวเหลือเกิน เมื่อครู่นางเห็นอะไร ในฐานะหญิงสาวใสซื่อบริสุทธิ์ นางจะเห็นของแบบนั้นได้อย่างไร จะเป็นตากุ้งยิงได้นะ
ชิงโม่เหยียนเห็นเจ้าตัวเล็กของเขาเอาอุ้งเท้าปิดตา ท่าทางทั้งขัดเขินและหงุดหงิดก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกสนุก
แต่เขาไม่ได้แกล้งมันโดยตรง เพียงวางมันไว้ริมอ่างอาบน้ำ เขาขยับไปพิงอีกด้านของอ่าง วางแขนไว้ตรงริมอ่าง นั่งแช่ในน้ำร้อนอย่างสบายตัว
หรูเสี่ยวนันตื่นเต้นไม่กล้ามองชิงโม่เหยียน กลัวว่าเขาจะหัวเราะเยาะนางอีก แต่ผ่านไปครู่ใหญ่นางก็ไม่ได้ยินเขาพูดอะไร ดังนั้นจึงแอบหันหน้าไปดู เห็นชิงโม่เหยียนพิงริมอ่างหลับตา เหมือนกำลังหลับพักผ่อน
หรูเสี่ยวนันจึงได้ถอนหายใจยาวอย่างผ่อนคลาย
นอนไปก็ดี ความกดดันในการอาบน้ำกับเขาไม่ใช่แค่ระดับธรรมดาเท่านั้น นางรับประกันไม่ได้ว่าครั้งหน้าจะเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นอีกหรือไม่
นางใช้อุ้งเท้าเกาะขอบอ่างอาบน้ำพยายามจะปีนออก ขอบอ่างทั้งเรียบและลื่น นางเกือบจะลื่นตกลงไปในอ่างอยู่หลายครั้ง
“พิษกู่ในร่างของข้า…มาจากตอนอยู่ในท้อง”
จู่ๆ เสียงเข้มของชายหนุ่มก็ดังขึ้นด้านหลังนาง หรูเสี่ยวนันตกใจรีบหันหน้าไปมองชิงโม่เหยียน กลับเห็นเขายังคงหลับตาอยู่ เหมือนกำลังละเมอพูดอย่างไรอย่างนั้น
