ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 9-บทที่ 10

ในตอนนี้เองชิงโม่เหยียนกับเสวียนอวี้ก็เดินมา เจ้าหน้าที่เข้าไปคารวะแล้วเล่าเรื่องสาวใช้เหล่านี้ให้เขาฟัง

“ทั้งจวนสกุลจางมีพวกนางสี่คนที่โชคดีมีชีวิตรอดมาได้ขอรับ” เจ้าหน้าที่กล่าว

ชิงโม่เหยียนขมวดคิ้ว มองสำรวจพวกนาง “เงยหน้าขึ้นมา”

สาวใช้สี่คนได้ยินคำพูดนี้ไม่เพียงไม่เงยหน้า แต่กลับขดตัวแน่นขึ้น

“พวกนางได้รับความตกใจ คงถามไม่ได้ความอะไรขอรับ…” เจ้าหน้าที่พูดอธิบาย

ชิงโม่เหยียนเดินขึ้นหน้าไปสองก้าว กำลังจะเอ่ยปากพูด จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีเงาดำเงาหนึ่งแวบผ่านเหนือหัว

หรูเสี่ยวนันกระโดดจากต้นไม้ลงมาบนหัวหนึ่งในบรรดาสาวใช้ อุ้งเท้าออกแรงตะปบ…

ท่ามกลางสายตาตื่นตกใจของทุกคน ผมของสาวใช้คนนั้นกลับถูกหรูเสี่ยวนันคว้าลงมา เผยให้เห็นหัวโล้น ส่องประกายอยู่ใต้แสงอาทิตย์…

หรูเสี่ยวนันกระโดดไปดึงผมของสาวใช้ผู้นั้นออกมา ภายใต้แสงอาทิตย์เผยให้เห็นหัวที่เป็นหยกขาวแกะสลัก

ทุกคนพากันตระหนกตกใจจนหน้าซีด

เสวียนอวี้ชักกระบี่ออกมาเป็นคนแรกพร้อมตะโกนขึ้นว่า “ซื่อจื่อระวัง!”

ปฏิกิริยาของชิงโม่เหยียนก็ไม่ช้าเช่นกัน สาวใช้ทั้งสี่คนกระโจนมาทางเขาพร้อมกัน

ผมของพวกนางถูกสะบัดทิ้ง ใบหน้าที่เผยออกมาทำให้ผู้พบเห็นใจหาย สาวใช้ทั้งสี่คนล้วนเป็นหุ่นไม้มีชีวิต แม้จะมีหน้าตาเหมือนคน แต่มองดูหัวที่เป็นหยกขาวนั้นแล้ว เห็นได้ชัดว่าใช้หนังคนติดเข้าไปต่างหาก

มีดสั้นเล่มหนึ่งตวัดมากลางอากาศ ผสานกับเสียงลมแสบหู

ชิงโม่เหยียนเอี้ยวตัวหลบมีดนี้ไปก่อน ขณะเดียวกันเสวียนอวี้ก็พุ่งเข้ามาช่วยเขาขวางมีดที่สองที่โจมตีเข้ามา

เหล่าเจ้าหน้าที่รอบข้างในตอนนี้ก็ได้สติคืนมาแล้ว พากันชักกระบี่ที่เอวออกมาช่วยกันต่อสู้

กำลังของหุ่นไม้มีมากและไม่รู้จักความเจ็บปวด เวลาเพียงพริบตาเจ้าหน้าที่สองคนก็ถูกพวกมันจัดการจนล้มคว่ำลงบนพื้น แม้แต่ดาบเหน็บเอวก็หักเป็นสองท่อน

หรูเสี่ยวนันที่หลบอยู่ข้างๆ กำลังวิ่งวนเป็นวงกลมอย่างร้อนใจ นางในตอนนี้ช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย เห็นเจ้าหน้าที่หลายคนได้รับบาดเจ็บล้มลงพื้น ไม่รู้เป็นหรือตายก็ยิ่งร้อนใจมากขึ้นอีก

แบบนี้ฆ่าพวกมันไม่ตายหรอก!

หรูเสี่ยวนันส่งเสียงร้องเตือน แต่สิ่งที่ทุกคนได้ยินก็คือเสียงร้องจี๊ดๆ

ยามนี้เจ้าหน้าที่อีกคนถูกมีดสั้นในมือหุ่นไม้แทงเข้าแล้ว

หรูเสี่ยวนันอาศัยจังหวะกระโดดขึ้นไปบนตัวของหุ่นไม้ อุ้งเท้าตะปบลงบนเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้ ห้อยตัวอยู่ตรงนั้น

ตรงนี้ ตรงนี้แน่ ต้องเล่นงานตรงนี้จึงจะได้ผล! นางโบกอุ้งเท้าเล็กตบไปที่ส่วนหัวใจของหุ่นไม้

บริเวณนั้นวุ่นวายไปทั่ว ไม่มีใครสังเกตเห็นจุดประสงค์ของมัน มีเพียงชิงโม่เหยียนที่ตกตะลึงไป

ในตอนนี้เองหุ่นไม้ตัวหนึ่งฝ่าการขวางกั้นของเสวียนอวี้มาได้และแทงมีดตรงมาที่ชิงโม่เหยียน

ชิงโม่เหยียนรู้สึกตัวก่อนจึงยกฝ่ามือขึ้นซัดออกไป ถูกเข้าที่แผ่นอกของหุ่นไม้

เสวียนอวี้ตกใจมาก “ซื่อจื่อ ไม่ได้ขอรับ!”

หรูเสี่ยวนันฉวยโอกาสหนีไปในที่ปลอดภัย มองกลับมาที่ชิงโม่เหยียนด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

เกิดเรื่องอะไรขึ้น เหตุใดเสวียนอวี้จึงตื่นเต้นแบบนี้เล่า

ฝ่ามือชิงโม่เหยียนนี้ใช้กำลังภายใน หุ่นไม้ที่ถูกเขาซัดเข้าใส่มีปฏิกิริยาช้าลงในทันที

“ทรวงอก…” ชิงโม่เหยียนใบหน้าซีดขาว พูดอย่างยากลำบากว่า “ให้พวกเขาโจมตีตรงนั้น…”