ทดลองอ่าน คดีร้อนซ่อนปมรักแห่งศาลต้าหลี่ บทที่ 1

“ใต้เท้าไม่รู้สึกว่ามีปัญหาบ้างหรือ”

“มีปัญหาอันใด!”

หลินหวั่นชิงย้อนถาม “ใต้เท้าบอกว่าตอนที่หวังหู่ถูกจับเขาอยู่ในที่เกิดเหตุ”

“ถูกต้อง”

“แล้วเหตุใดเขาจึงต้องปิดบังใบหน้า ใต้เท้าลืมคดีฆ่าข่มขืนหลายคดีก่อนหน้านี้ไปแล้วหรือ ดวงตาทั้งคู่ของคนตายทุกคนล้วนถูกปิดด้วยผ้าสีดำ ในเมื่อฆาตกรได้ปิดตาทั้งคู่ของผู้ตายแล้ว แล้วเหตุใดจึงต้องใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดหน้าอีก นี่ไม่ใช่การทำเกินความจำเป็นหรือ”

“เอ่อ…” เจ้าเมืองหลี่อึกอัก ตอบไม่ได้ไปชั่วขณะ

หลินหวั่นชิงพูดต่อ “ยังไม่ต้องพูดถึงว่าอาวุธสังหารตรงกับบาดแผลบนร่างกายของเหยื่อก่อนหน้านี้หรือไม่ พูดถึงเพียงหวังหู่ผู้นี้ในเมื่อเป็นหนึ่งในองครักษ์ของกองกำลังองครักษ์คุ้มกันส่วนพระองค์แล้วยังก่อคดีในขณะที่กำลังลาดตระเวนในเวลากลางคืน เหตุใดเขาจึงไม่เลือกกระบี่ที่พกติดตัวเป็นเครื่องมือ แต่กลับพกมีดอีกเล่มที่ขนาดกำลังพอดีเช่นนี้”

“อ้า…คือ…” ใบหน้าของเจ้าเมืองหลี่เต็มไปด้วยความลำบากใจและเริ่มเช็ดเหงื่ออย่างเงียบๆ

“ยังมีอีก คดีต่อเนื่องหลายคดีก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นถึงความเหมือนกันอย่างชัดเจน ตั้งแต่ฐานะของเหยื่อไปจนถึงบาดแผล และลักษณะท่าทางในขณะที่ถูกค้นพบ นั่นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าวิธีการของฆาตกรนั้นตายตัว ถ้าเช่นนั้นคนที่ก่อเหตุฆาตกรรมในเวลากลางวันอย่างตายตัว เหตุใดจู่ๆ จึงเปลี่ยนรูปแบบมาก่อคดีในเวลากลางคืน”

“หุบปาก!” เจ้าเมืองหลี่ถูกคำถามยาวเป็นชุดบีบบังคับจนไม่มีทางถอยหลัง เขาโยนสำนวนความบนโต๊ะใส่หน้าหลินหวั่นชิง แล้วพูดด้วยความเดือดดาลว่า “นักโทษก็ได้ยอมรับโทษแล้ว หากเขาไม่ได้ทำ เขาจะยอมใส่ร้ายตนเองอย่างนั้นหรือ!”

“แล้วถ้าเกิด…”

“เจ้าจงหุบปากเดี๋ยวนี้! แค่เจ้าหน้าที่จดบันทึกตัวเล็กๆ เช่นเจ้ายังคิดที่จะแย่งงานของผู้พิพากษาอีกหรืออย่างไร ผู้น้อยล่วงเกินเบื้องบน ช่างกำเริบเสิบสานยิ่งนัก!”

การโต้แย้งของหลินหวั่นชิงถูกตัดบท เจ้าเมืองหลี่แสดงท่าทีเจ้ายศเจ้าอย่าง เขาจำต้องหุบปาก เพราะหากเถียงต่อไปก็รังแต่จะเป็นการรนหาที่ตาย ไม่มีประโยชน์อันใด เว้นเสียแต่ว่า…

เมื่อความคิดไม่ยอมแพ้เกิดขึ้น หลินหวั่นชิงจึงเอียงตัว หันไปมองซูโม่อี้ เขายังคงยืนเอามือไพล่หลังอยู่อย่างเงียบๆ ใบหน้าเหมือนรูปปั้นแกะสลักนั้นมิอาจคาดเดาความรู้สึกได้ ชุดขุนนางสีม่วงพร้อมความสูงศักดิ์และหยิ่งทะนงตามธรรมชาติ ความรุนแรงในความคิดส่วนลึกที่แม้แต่เสียงหยาดฝนดังเปาะแปะก็ไม่สามารถดับลงได้ พูดถึงตรงนี้แล้วถึงแม้คนผู้นี้จะไม่ใช่เสนาบดีศาลต้าหลี่ผู้กำกับดูแลการพิพากษา ขอเพียงไม่ใช่คุณชายผู้สูงศักดิ์ที่ไร้ความสามารถย่อมจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเช่นนี้ หลินหวั่นชิงเห็นซูโม่อี้เป็นเพียงความหวังเดียวของเขาในเวลานี้

เสียงหัวเราะเบาๆ กังวานและแจ่มใสดังขึ้น ชายตรงหน้าแสดงอารมณ์ที่มองเห็นด้วยตาเปล่าเป็นครั้งแรกของวันนี้ สายตาของเขาหยุดอยู่ที่หลินหวั่นชิงเพียงไม่ถึงอึดใจก็หันไปทางเจ้าเมืองหลี่ที่เหงื่อออกเต็มศีรษะอยู่อีกด้านหนึ่งทันที

“แม้ใต้เท้าหลี่จะสามารถคลี่คลายคดีได้อย่างรวดเร็วราวกับปาฏิหาริย์ แต่ฝีมือของผู้ใต้บังคับบัญชาผู้นี้เห็นได้ชัดว่าไม่เพียงพอ” พูดจบเขาก็ตบไหล่เจ้าเมืองหลี่ด้วยความห่วงใย เมื่อเขาหันหลังเดินจากไปก็ไม่ได้มองไปที่หลินหวั่นชิงอีก

“เป็นเพราะ…เป็นเพราะผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าน้อย ทำให้…ทำให้ใต้เท้าซูเห็นเรื่องชวนขบขันแล้ว” เจ้าเมืองหลี่ผู้ถูกทิ้งไว้ข้างหลังรู้สึกโล่งอก เขายกแขนเสื้อขึ้นเช็ดประกายแวววาวบนหน้าผาก ไม่รู้ว่าเป็นเหงื่อหรือน้ำมันกันแน่

เมื่อเห็นซูโม่อี้เดินจากไปไกลแล้ว เขาจึงตวัดสายตามองหลินหวั่นชิงแล้วพูดว่า “ในเมื่อเจ้าไม่อยากเป็นเจ้าหน้าที่จดบันทึกแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็ไม่ต้องทำอีก พรุ่งนี้เจ้าออกไปจากที่ว่าการเมืองหลวงเสีย ไปหางานใหม่ทำ!”

เจ้าเมืองหลี่สะบัดแขนเสื้อ ก่อนจะวิ่งตามซูโม่อี้ไป

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 23 เม.ย. 67