ทดลองอ่าน คดีร้อนซ่อนปมรักแห่งศาลต้าหลี่ บทที่ 2

และตอนที่พวกเขายืนอยู่หน้าโต๊ะน้ำชาไม้แดง บุรุษที่สวมเกี้ยวหยกบนศีรษะและสวมชุดขุนนางกลับนั่งพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆ พลิกสำนวนความที่อยู่ตรงหน้าอ่านโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น ภายในเวลาสองถ้วยชา เขาไม่ได้ชำเลืองมองมาที่พวกเขาแม้แต่ครั้งเดียว

ท่าทางการพลิกหนังสือของซูโม่อี้นั้นงดงามมาก นิ้วมือเรียวยาวสามนิ้วหนีบที่มุมหน้ากระดาษเบาๆ และอีกสองนิ้วที่เหลือก็โค้งเข้าหากันเล็กน้อยดูพอเหมาะพอดีและไม่สูญเสียความน่าเกรงขาม

เสียงกระดาษดังฉับๆ อย่างรวดเร็วรุนแรงจนลำคอของหลินหวั่นชิงตีบตัน หัวใจของเขาเต้นแรง เฝ้าถามตนเองในใจเป็นสิบๆ ครั้งว่าจะต้องยืนต่อไปเช่นนี้จนถึงเมื่อไร สู้ฟันแสกหน้ากันไปเลยยังจะดีเสียกว่า

เขาเปิดปาก เตรียมที่จะโพล่งออกไป แต่คำว่า ‘ซู’ ยังไม่ทันหลุดออกจากปาก เหลียงเว่ยผิงก็ดึงแขนเขาเอาไว้ ก็ได้…ครั้งนี้เขาทำให้เหลียงเว่ยผิงต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยจริงๆ ไม่พูดมากก็ไม่พูดมาก ดังนั้นปากที่อ้าออกจึงปิดลงอย่างอารมณ์ไม่ดี

“เจ้าบอกว่าหวังหู่ไม่ใช่ฆาตกร แล้วใครคือฆาตกรกัน”

ในที่สุดคนที่นั่งพิงพนักก็มีการตอบสนอง เขาชูนิ้วเรียวยาวขึ้น โยนสำนวนความในมือลงบนโต๊ะน้ำชาตามอารมณ์จนเกิดเสียงดัง

เหลียงเว่ยผิงตกใจจนตัวสั่นกับคำถามที่ดังขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวนี้ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ใต้เท้าซูหมายถึงคดีฆ่าข่มขืน หรือฆาตกรในคดีหวังหู่ขอรับ”

“คดีฆ่าข่มขืน” คนที่อยู่หลังโต๊ะน้ำชาใช้นิ้วชี้เคาะโต๊ะ องครักษ์ที่อยู่ข้างๆ ก็ก้าวไปข้างหน้าและรินชาให้ทั้งสองคนคนละหนึ่งถ้วย

“เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับฆาตกรบ้าง” น้ำเสียงของซูโม่อี้สงบยิ่ง แม้น้ำชาจะถูกรินให้คนทั้งสอง แต่คำพูดของเขากลับเป็นการถามหลินหวั่นชิง

หลินหวั่นชิงไม่พูด แต่รับถ้วยน้ำชามาก่อน ชาเหมาเฟิงจากเขาหวงซานชุดแรกของฤดูใบไม้ผลิปีนี้ ใบชาควรเก็บหลังฝนตกครั้งแรกในช่วงชิงหมิงหลังจากตากแดดจนแห้งแล้วจึงค่อยๆ แปรรูปด้วยความระมัดระวัง กลวิธีนั้นซับซ้อนยิ่ง แต่เขาหวงซานอยู่ไกลจากเมืองเซิ่งจิง และช่วงชิงหมิงก็เพิ่งผ่านไปเพียงไม่กี่วัน จึงน่าจะต้องมีคนเก็บนำมาแปรรูปแล้วส่งมาอย่างรวดเร็ว…เมื่อมองไปที่ถ้วยน้ำชาในมือ มันคือหยกเหอเถียนซึ่งมีสีขาวแวววาวและโปร่งแสงทั้งใบ เหมือนเทียนสีขาวหลังขัดเรียบแล้วที่ดูไม่พบสิ่งเจือปนแม้แต่น้อย

หลินหวั่นชิงกลืนน้ำลาย เพราะเขารู้ว่าชาเหมาเฟิงระดับนี้ ถ้วยหยกคุณภาพสูงเช่นนี้ นอกจากฮ่องเต้มอบให้แล้วเจ้าเมืองหลี่ซึ่งเป็นขุนนางลำดับรองขั้นสี่ไม่มีทางมีได้ หอสุราเช่นนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ดูเหมือนว่าชาเหมาเฟิงและถ้วยชานั้นล้วนเป็นของที่ซูโม่อี้นำติดตัวมาเอง แต่คนเช่นใดกันเล่าที่จะนำใบชาและถ้วยชามาดื่มที่หอสุราเอง

หลินหวั่นชิงลำคอตีบตันไปชั่วขณะ ความคิดจิตใจปั่นป่วนยิ่ง

“ใบชาและถ้วยนี้ข้าเป็นคนนำมาเองทั้งหมด”

หลินหวั่นชิงมองหน้าอีกฝ่าย “…”

“ตอบคำถามของข้าได้หรือยัง”

น้ำชาในมือของหลินหวั่นชิงสั่นไหว เขาพยายามระงับความกระวนกระวาย ก่อนตอบด้วยเสียงต่ำว่า “ฆาตกรผู้นั้นน่าจะเป็นชายหนุ่มที่รูปร่างไม่สูงใหญ่นัก หรืออาจจะผอมบางและอ่อนแอเล็กน้อย เขาไม่ใช่คนของกองทัพอย่างแน่นอน และน่าจะเป็นคนทำงานที่ค่อนข้างต่ำต้อย รู้สึกดูถูกตนเอง สังคมแคบ เป็นคนชอบสันโดษ”

“มองออกจากด้านใด” น้ำเสียงที่เอ่ยถามยังคงเย็นชาปราศจากอารมณ์ใดๆ

หลินหวั่นชิงวางถ้วยน้ำชาในมือลง ก่อนโค้งคำนับซูโม่อี้เล็กน้อยแล้วพูดว่า “ข้าขอเรียนถามใต้เท้าว่ายังจำสภาพการตายของเหยื่อได้หรือไม่”

“อืม ถูกปิดตาทั้งสองข้าง มือและเท้าถูกมัด ร่างกายท่อนล่างและทรวงอกถูกแทงด้วยของมีคมหลายจุด”

“ถูกต้อง” หลินหวั่นชิงพยักหน้าแล้วถามอีกครั้งด้วยท่าทีครุ่นคิด “หากใต้เท้าเป็นนักโทษฆ่าข่มขืนผู้นี้และได้เตรียมที่จะฆ่าปิดปากไว้ตั้งแต่ก่อนก่อคดีแล้ว เหตุใดยังต้องปิดตาของเหยื่อด้วย”

“ตะ…ใต้เท้า…จะเป็นนักโทษฆ่าข่มขืนได้อย่างไร” น้ำเสียงตกใจกลัวของเหลียงเว่ยผิงดังมาจากข้างๆ

แต่ซูโม่อี้กลับไม่ได้สนใจอีกฝ่าย เขาโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้หลินหวั่นชิงพูดต่อไป