ทดลองอ่าน คดีร้อนซ่อนปมรักแห่งศาลต้าหลี่ บทที่ 2

ซูโม่อี้ดูเหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เข้าใจเช่นกัน ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้เขาดุจดั่งหยกแกะสลักที่ซ่อนอยู่ในกลิ่นน้ำชาที่หอมอบอวล ปราศจากอารมณ์ใดๆ บางทีอาจเป็นเพราะการบีบคั้นจากการเป็นขุนนางมาเป็นเวลานาน หรือบางทีอาจเป็นเพราะอุปนิสัยที่เกิดมาเป็นเชื้อพระวงศ์ของเขา หลินหวั่นชิงจึงเก็บความมุทะลุเมื่อครู่กลับมาโดยไม่มีสาเหตุและได้แต่เหลือบตามองเขานิ่งๆ

นิ้วมือขาวราวกับหยกที่วางอยู่บนขอบถ้วยเคาะเบาๆ สามครั้ง ซูโม่อี้ที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มพูดขึ้นว่า “เจ้าหน้าที่หลินวิเคราะห์ได้อย่างมีเหตุมีผล”

หลินหวั่นชิงตกตะลึงอยู่ชั่วขณะ ประโยคนี้ฟังแล้วเป็นคำชมที่ไม่เหมือนคำชม ทำให้เขาไม่รู้ว่าจะพูดต่ออย่างไรดี จึงได้แต่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ถ้าเช่นนั้นคดีนี้ใต้เท้าซูจะรับไป?”

ซูโม่อี้ไม่ตอบหลินหวั่นชิง เพียงยกมุมปากขึ้น ก่อนลุกยืนและเลิกเสื้อคลุมด้านหน้าขึ้นทำท่าจะจากไป

หลินหวั่นชิงสับสนยิ่งกว่าเดิม เขารีบหมุนตัวตามอีกฝ่าย “ใต้เท้าซู?”

คนตรงหน้าชะงักฝีเท้า ในน้ำเสียงมีทั้งความชื่นชมและความเสียดาย “คดีนี้เป็นของที่ว่าการเมืองหลวง แม้ศาลต้าหลี่จะมีอำนาจในการยื่นข้อเสนอ แต่ในเมื่อเจ้าเมืองหลี่ประกาศว่าคดีนี้ได้ถึงที่สุดแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็เป็นเรื่องที่กรมอาญาต้องพิจารณาทบทวน”

“ดังนั้นแม้ใต้เท้าจะรู้ว่าหวังหู่ถูกใส่ร้าย ฆาตกรตัวจริงลอยนวลอยู่เหนือกฎหมายก็ไม่คิดที่จะเข้าไปแทรกแซงหรือ”

ซูโม่อี้หันมามองหลินหวั่นชิง เนื่องจากรูปร่างของคนทั้งสองแตกต่างกัน เขาจึงโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย จ้องมองอีกฝ่ายแล้วพูดด้วยสายตาเหยียดหยาม “ข้าไม่รู้ว่าหวังหู่เป็นผู้บริสุทธิ์หรือไม่ แต่ข้ารู้ว่าเจ้ารู้แต่เรื่องคดีฆ่าข่มขืน แต่ไม่รู้เรื่องคดีของหวังหู่ เจ้ารู้จักแต่เจ้าเมืองหลี่ แต่ไม่รู้จักข้า”

ซูโม่อี้ยิ้มและตั้งคำถามย้อนถามอย่างใจเย็น “ใช่หรือไม่”

หลินหวั่นชิงไม่มีอะไรจะพูด

ซูโม่อี้จึงเดินตัวตรงออกจากห้องไปและสั่งให้องครักษ์เตรียมรถม้าให้พร้อม

จนกระทั่งซูโม่อี้และคนทั้งขบวนออกไปจากหอสุราและขึ้นรถม้าไปแล้ว หลินหวั่นชิงจึงได้สติ ก่อนมองไปที่เหลียงเว่ยผิงที่สับสนยิ่งกว่าตนเองแล้วถามว่า “คำพูดที่เขาพูดเมื่อครู่หมายความว่าอย่างไร”

ถนนที่ถูกฝนชะล้างมีน้ำขัง ล้อรถม้าวิ่งผ่านจะเปื้อนน้ำเล็กน้อย

เยี่ยชิงขี่ม้า หันไปมองคนที่อยู่ด้านหลังที่วันนี้ดูแปลกไปเล็กน้อยเป็นครั้งคราว เขาติดตามซูโม่อี้มาเกือบสิบปี และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นผู้เป็นนายทำสิ่งที่เหลือเชื่อเช่นนี้ โดยการส่งเขาไปสะกดรอยตามขุนนางเล็กๆ สองคนนั้นก่อน จากนั้นก็ให้เขาไปเชิญคนที่เหยียดหยามตนเองสองคนนั้นมาพบ สุดท้ายก็ออกจากหอสุราพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากด้วยความพึงพอใจ…

เยี่ยชิงยิ่งคิดยิ่งรู้สึกแปลก จึงเผลอกระชากสายบังเหียนในมืออย่างแรงโดยไม่ทันระวัง ทำให้ม้าตกใจและเกิดเสียงดังโวยวายขึ้นในรถม้า

“หากยังเหลียวซ้ายแลขวานึกตำหนิในใจ เจ้าก็ไม่ต้องติดตามข้าอีก ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปจงไปปัดกวาดเช็ดถูที่ศาลต้าหลี่เสีย”

น้ำเสียงใจเย็นดังมาจากทางด้านหลัง ไม่ได้แสดงความฉุนเฉียวแต่ยังคงน่าเกรงขาม เยี่ยชิงรู้สึกหวาดกลัว จึงรีบหันหลังกลับราวกับยอมแพ้ ทว่ากลับได้ยินคนที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“เจ้าหน้าที่จดบันทึกผู้นั้นเป็นผู้มีความรู้ความสามารถในด้านการพิพากษาที่หายากผู้หนึ่งจริงๆ เสียดายที่เป็นเพียงเจ้าหน้าที่จดบันทึก นับเป็นการใช้ผู้มีความรู้ความสามารถไปทำงานง่ายๆ โดยแท้”

เยี่ยชิงตกใจ รู้สึกว่าผู้เป็นนายของตนเองอาจมีวิชาอ่านใจคน ไม่ว่าความคิดอะไร ของใคร หรือเวลาใดล้วนไม่สามารถรอดสายตาของเขาไปได้

“แล้วเหตุใดใต้เท้าไม่…”