ทดลองอ่าน คดีร้อนซ่อนปมรักแห่งศาลต้าหลี่ บทที่ 5

หลายวันมานี้หลินหวั่นชิงรู้สึกสับสนภายในใจมาโดยตลอด ในยามนี้นางจึงไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่เป็นความจริง จนกระทั่งนางมายืนตัวตรงอยู่นอกห้องหนังสือของซูโม่อี้ ขณะเงยหน้าขึ้นมองป้ายเลี่ยมทองพระราชทาน จึงรู้สึกว่าทั้งหมดเหมือนจะเป็นเรื่องจริง

ขุนนางที่หน้าประตูได้ยินนางรายงานชื่อแซ่แล้วก็นำทางนางมาที่นี่ และยังเปิดประตูให้นางอย่างเป็นกันเองเพื่อให้นางเข้าไปรอข้างใน

นี่เป็นห้องหนังสือที่งดงามแบบเรียบง่าย

ที่ข้างหน้าต่างมีโต๊ะไม้พะยูงหอมตัวหนึ่งและเก้าอี้ไท่ซือหนึ่งตัว ด้านข้างเป็นฉากกั้นขนาดใหญ่รูปทิวทัศน์และนกชิงหลวน กั้นชั้นไม้ตัวสูงที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง

หลินหวั่นชิงมาถึงหน้าชั้นไม้ตัวหนึ่ง เห็นด้านบนจัดเรียงสำนวนความที่มีชื่อและลำดับกำกับไว้อย่างเรียบร้อย มองไปไม่เห็นจุดสิ้นสุด ราวกับก้อนอิฐบนกำแพงเมืองกระนั้น ทั้งที่เยอะแต่ก็เป็นระเบียบยิ่ง

“คดีสังหารสกุลหยางทั้งครอบครัวที่เมืองหยางโจวในรัชศกหงอู่ปีที่หก คดีศพหญิงหัวขาดที่ชิงโจว คดีรับสินบนของเจ้าเมืองจิงโจวและจี้โจว…”

หลินหวั่นชิงเดินไปตามชั้นหนังสือหนึ่งรอบ นางรู้สึกตกใจกับจำนวนสำนวนความยิ่งนัก

ทั้งหมดนี้คือคดีที่ซูโม่อี้จัดการที่ศาลต้าหลี่ในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา คดีที่ทั้งมีจำนวนมากและหนักหนา ช่างชวนให้ตะลึงพรึงเพริด เพียงแต่…หลินหวั่นชิงชะงักฝีเท้าคล้ายกับสังเกตเห็นความผิดปกติอะไรบางอย่าง ดังนั้นจึงถอยกลับไปที่จุดเริ่มต้นแล้วอ่านชื่อและข้อมูลของสำนวนความอีกครั้ง คนผู้นี้เรียงลำดับสำนวนความเหล่านี้้ตามปี อำเภอ เมือง และชื่อแซ่ของฆาตกรอย่างนั้นหรือ หัวใจนางพลันเต้นแรงขึ้น มือของนางหยุดอยู่ที่ตัวหนังสือตัวเล็กๆ แถวหนึ่งที่ด้านล่างสำนวนความ ‘เทียนตี้เสวียนหวง อวี่โจ้วหงฮวง จย่า อี่ ปิ่ง ติง…อู้ จี่ เกิง ซิน’*

“…” จะต้องว่างมากเพียงใดจึงทำเรื่องยุ่งยากเช่นนี้ได้ มุมปากของหลินหวั่นชิงกระตุก จู่ๆ ก็รู้สึกกลัวผู้เป็นนายคนใหม่ของตนเองขึ้นมาเล็กน้อย

ประตูด้านหลังเขาถูกผลักออก กลิ่นไม้สนผสมกับหญ้าสด ทั้งยังมีกลิ่นหอมของดอกอิงฮวา* สีเขียวเดือนสี่เล็กน้อย เป็นกลิ่นที่สะอาดและสดชื่น

หลินหวั่นชิงหนาวสันหลัง นางหันหลังกลับกำลังจะคารวะกลับเห็นซูโม่อี้มุ่งตรงมาหานางด้วยสีหน้าบูดบึ้ง แทบจะยันนางเข้ากับชั้นไม้โดยไม่พูดอะไรสักคำ แม้จะเคยจินตนาการถึงฉากการพบหน้ากันมาก่อนหลายครั้ง แต่เวลานี้หลินหวั่นชิงได้แต่ทำอะไรไม่ถูก

กลิ่นอายความเงียบสงบตอนที่เข้ามาเมื่อครู่เวลานี้ได้โอบล้อมนางไว้หมดแล้ว และเงียบขึ้นหลายเท่าในทันที กระทั่งมีกลิ่นอายของ ‘การฆาตกรรม’ ผสมอยู่เล็กน้อย รวมทั้งความชื้นของกระดาษผสมกับกลิ่นน้ำหมึกใหม่ๆ…

คนผู้นี้น่าจะตรงมาจากห้องสอบสวน

หลินหวั่นชิงพยายามกลั้นหัวใจที่กำลังจะกระโดดออกจากลำคอ เงยหน้าขึ้นเพื่อจะดูสีหน้าของซูโม่อี้ แต่ความสูงของทั้งสองคนแตกต่างกันมากเกินไป แม้หลินหวั่นชิงเขย่งเท้าก็เห็นเพียงลูกกระเดือกของซูโม่อี้เท่านั้น

“ขะ…ข้าน้อย…แค่…”

คนตรงหน้าไม่ได้ฟังนางอธิบาย เขาขยับเพียงเล็กน้อยพลางยื่นแขนยาวเฉียดหูนางไป แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หลบไป”

หลินหวั่นชิงสะดุ้ง นางเลื่อนฝีเท้าไปตามชั้นไม้

ซูโม่อี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย นิ้วยาวแตะลงบนสำนวนความที่นางเพิ่งแตะเมื่อครู่ เอียงกายมองอยู่ครู่ใหญ่แล้วก็ดึงออกมาเล็กน้อย สำนวนความทั้งหมดกลับคืนสู่สภาพสมบูรณ์เป็นเส้นตรง ซูโม่อี้ถอนหายใจด้วยความพึงพอใจ แล้วจึงมองไปที่หลินหวั่นชิง

“…” เปลือกตาของหลินหวั่นชิงกระตุกอย่างรุนแรง นางพูดอะไรไม่ออก

“ดื่มชาด้วยกัน?”

“หา?”

ดวงอาทิตย์กำลังเจิดจ้า ส่องแสงแวววาว

หลินหวั่นชิงคิดไม่ถึงว่าเสนาบดีศาลต้าหลี่ที่ดูเย็นชาจะสร้างระเบียงที่ดูชวนฝันไว้ในสวนอิงฮวาสีเขียวหลังห้องหนังสือของตนเอง ระเบียงไม่สูง นอกจากม่านสีขาวที่พลิ้วไหวเบาๆ แล้วทั้งสี่ด้านล้วนไม่ได้ปิดบัง เป็นสถานที่ที่ดีในการชมดอกอิงฮวาร่วงและแสงแดดอันอบอุ่น