ทดลองอ่าน คดีร้อนซ่อนปมรักแห่งศาลต้าหลี่ บทที่ 6

ซูโม่อี้ยังคงมีท่าทางสบายๆ ดูสงบและสดชื่น หลับตาดื่มชา ไอร้อนตลบอบอวล ทิ้งไอสีขาวจางๆ ไว้บนคิ้วตรงดิ่งของเขา นิ้วชี้เรียวของเขาเคาะลงบนโต๊ะตัวเตี้ย ริมฝีปากบางเผยอออกเล็กน้อย “สีเนื้อเป็นสีขาว ไร้ซึ่งเลือดเป็นดอกดวง”

ทุกคนงงงันแล้ว “…”

ทว่าหลินหวั่นชิงตกตะลึง คิดว่าทุกคนในที่นั้นคงจะมีนางผู้เดียวที่เข้าใจ

ที่ซูโม่อี้พูดมานั้นใช่บทกวีที่ใดกัน นั่นคือประโยคหนึ่งในงานประพันธ์เลื่องชื่อเกี่ยวกับการพิพากษาและการตรวจสอบบาดแผลที่ชื่อ ‘บันทึกการล้างมลทิน’ เขียนโดยขุนนางที่มีชื่อเสียงของราชวงศ์ก่อน

ขุนนางอำมหิตผู้นี้ไม่มีจริยธรรม จงใจใช้ประโยชน์จากช่องโหว่ นางรู้สึกโกรธกับการวางแผนผิดพลาดของตนเอง จึงไม่ได้อธิบายกฎกติกาให้ชัดเจน ขณะที่กำลังจะพูดอะไรเสริมอีกเล็กน้อยก็เห็นซูโม่อี้จ้องมองนางด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ ราวกับจะพูดอีกประโยคหนึ่งว่า ‘การเร่ร่อนบนท้องถนนคืนนี้คือจุดจบของนาง’

หลินหวั่นชิงรู้สึกโกรธเคืองในใจ แต่ก็ติดที่อำนาจของเสนาบดีศาลต้าหลี่จึงไม่กล้าโต้แย้ง รู้สึกกังวลกับเส้นทางอันยาวไกลข้างหน้าทันที นางจะต้องถูกซูโม่อี้ขูดรีดถึงเพียงใดกัน สู้ไม่ได้ด่าไม่ได้นั้นไม่ต้องพูดถึง แต่เขายังมีสถานะที่สูงกว่านาง มีเงินมากกว่านาง เป็นคนโหดเหี้ยมกว่านาง ใจแข็งกว่านาง…

จริงๆ ว่ากันว่าเวลาคนโกรธมักมีลางสังหรณ์บางอย่างปรากฏขึ้น

ทันใดนั้นหลินหวั่นชิงก็นึกขึ้นมาได้ว่านับตั้งแต่รู้จักคนผู้นี้เป็นต้นมาก็เห็นเขาดื่มแต่ชาเท่านั้น แม้แต่เมื่อครู่เขาก็ก้มหน้าดื่มชาตลอด ไม่เคยแตะสุราเลย ซึ่งแตกต่างอย่างมากกับบุรุษที่ชอบมั่วสุมอยู่ในสถานที่พลอดรักของหญิงชายตลอดทั้งปี

หลินหวั่นชิงกลอกตา คิดแผนการในใจขึ้นมาทันใด ด้านหนึ่งนางยิ้มและชื่นชมซูโม่อี้ที่สามารถพลิกแพลงไปตามสถานการณ์ มีความรู้รอบด้าน อีกด้านหนึ่งก็แสร้งทำเป็นยื่นมือไปหยิบกาน้ำชา เพียงแต่ตอนที่มือกำลังจะแตะกาน้ำชาก็ชะงักกะทันหัน เปลี่ยนไปจับกาสุราผลไม้แล้วบีบจมูกโด่งของเขาพร้อมยกมือขึ้น

จู่ๆ ซูโม่อี้ก็ถูกตัดลมหายใจ จึงอ้าปากโดยไม่รู้ตัว หลินหวั่นชิงจึงฉวยโอกาสใช้ช่องว่างนี้กรอกสุราผลไม้กานั้นลงไปทั้งหมด เรื่องเบาะแสนางย่อมมีวิธีการของตนเอง สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือคนผู้นี้อย่าได้มาก่อกวนกันอีกก็พอ จะแพ้หรือชนะก็ขึ้นอยู่กับการกระทำครั้งนี้แล้ว ดังนั้นการเคลื่อนไหวของนางจึงรวดเร็วอย่างยิ่ง

ซูโม่อี้ถูกคนผู้นี้กรอกสุราโดยไม่คาดคิดมาก่อน รู้สึกเพียงมีของเหลวที่เผ็ดร้อนหอมหวานลงไปในท้องจนแทบจะสำลักและอาเจียนอาหารเย็นออกมา จากนั้นเบื้องหน้าก็เป็นแสงสีขาว หน้าอกค่อยๆ อุ่นขึ้น…

ทุกคนเห็นคุณชายผู้รูปงามเย่อหยิ่งเมื่อครู่เวลานี้ดูอ่อนโยนขึ้นมาก ในดวงตาของเขาเป็นประกาย บนแก้มที่ขาวราวกับหยกกลายเป็นสีแดง ใบหน้าที่งดงามพริ้งพรายยามนี้ยิ่งดูราวกับเทพเซียนเดินดินเมามายสุรา ทำให้นอกเหนือจากเงินแล้วพวกนางไม่มีใครไม่ใฝ่ฝันหาเขา

แต่ไรมาหลินหวั่นชิงไม่ใช่คนที่หมกมุ่นอยู่กับความรูปงามของบุรุษ นางปรบมือด้วยความโล่งอก แล้วหันไปพูดกับทุกคนว่า “ไม่เป็นไรแล้ว พวกเรามาเล่นกันต่อเถอะ”

วังต้าหมิง ตำหนักเฉิงฮวน

ดวงจันทร์เต็มดวงลอยอยู่กลางท้องฟ้ายามค่ำคืน

ในยามจื่อพระราชวังที่สูงตระหง่านอยู่ท่ามกลางความมืดยามราตรี กำแพงสีแดงและกระเบื้องสีเหลืองทองก็ถูกปกคลุมไปด้วยเงามืด

องค์หญิงจยาติ้งเดินออกมาจากตำหนักของเฉินฮองเฮา ก้มหน้าก้มตาอย่างคนที่มีความในใจอยู่เต็มอก

บริเวณโดยรอบเงียบสงบอย่างยิ่ง มีเพียงเสียงฝีเท้าของนางและหมัวมัวที่ถือตะเกียงเดินตาม

ตุบ

ก้อนหินเล็กๆ ก้อนหนึ่งหล่นลงมาตรงหน้านางพอดี นางเงยหน้าขึ้นก็เห็นเพียงเงาดำผ่านไป เว่ยซูตกตะลึงโดยไม่รู้ตัวอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินกลับห้องนอนของตนเองอย่างรวดเร็วแล้วไล่ทุกคนออกไป

ด้านหลังฉากกั้นรูปเหล่าวิหคหันหน้าเข้าหาหงส์มีเงาดำค่อยๆ โผล่ออกมาด้วยจังหวะก้าวเดินที่เนิบนาบ

ก่อนจะมีเสียงหนึ่งพูดขึ้นว่า “ไม่พบกันนานจะทรงมองกันด้วยสายตาเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้วหรือ ถวายบังคมองค์หญิง”