ทดลองอ่าน คดีร้อนซ่อนปมรักแห่งศาลต้าหลี่ บทที่ 7.2

แต่ในช่วงเวลาวิกฤตนี้บุรุษที่อยู่ห่างจากพวกเขาเพียงประตูกั้นก็ร้องครวญครางออกมาอย่างลืมตัวแล้วยกตัวสตรีขึ้น ร่างกายส่วนบนของหวังอี๋เหนียงฟุบลงที่ประตูตู้เสื้อผ้า

ทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือด กระแทกประตูไม้ครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ตู้เสื้อผ้าแกว่งตาม

ซูโม่อี้ไม่สามารถใช้มือปกปิดสิ่งที่ผงกหัวขึ้นที่บริเวณท้องน้อยได้อีกต่อไป เขาทำได้เพียงยันตู้เสื้อผ้าทั้งสองด้านไว้อย่างเต็มที่ พยายามรักษาสมดุลไว้เพื่อไม่ให้ตนเองถูกกระแทกกระทั้นจนกระเด็นออกไป

เมื่อเป็นเช่นนี้สิ่งที่ไม่ค่อยสงบของเขาจึงทำได้เพียงแกว่งไกวไปตามตู้เสื้อผ้า ด้านหน้าคือหลินหวั่นชิงผู้ซึ่งพยายามรักษาสมดุลเช่นเดียวกับเขา

ขณะที่ความแข็งขึงร้อนระอุของเขาสัมผัสกับบั้นท้ายอันอ่อนนุ่มของนาง ซูโม่อี้ก็รู้สึกได้ชัดเจนว่าหลินหวั่นชิงตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง

ติ่งหูเล็กๆ ที่ขาวแวววาวเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างเงียบงัน

ความรู้สึกแปลกๆ ผ่านเข้ามาในหัวใจของซูโม่อี้ มีทั้งความเก้อเขิน ความจนใจ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือความสบายอย่างน่าละอาย ทำให้เขาครวญครางออกมาอย่างทนไม่ไหวจริงๆ

“โอ้! ชิงชิง! ชิงชิงเจ้าน้ำเยอะจริงๆ! ข้าหยุดไม่ได้แล้ว”

“…”

แม้ว่าชิงชิงผู้นั้นจะไม่ใช่ชิงชิงผู้นี้ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้เบื้องหน้าของซูโม่อี้ก็เริ่มมีใบหน้าของหลินหวั่นชิงป้วนเปี้ยนไปมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ความจริงแล้วหากหลินหวั่นชิงเป็นสตรีก็คงจะงดงามมาก

ดวงตากลมโตที่มักมีรอยยิ้มและความกระตือรือร้นอยู่เสมอ โดยเฉพาะเวลาที่นิสัยดื้อรั้นของนางกำเริบขึ้นมา ท่าทางยอมตายดีกว่ายอมจำนน เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเช่นนั้น ยิ่งดูมีเสน่ห์เหมือนสาวงามยามโกรธขึ้ง

จมูกของอีกฝ่ายกระจุ๋มกระจิ๋มและโด่งเป็นสัน ไม่เห็นรูขุมขนแม้แต่น้อย เวลาโกรธปีกจมูกจะโบกขึ้นลงเล็กน้อยจากการหายใจเร็ว

ริมฝีปากสีเลือดจางๆ สัดส่วนโค้งเว้ากำลังดี หากจูบลงไป…

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นในหัว ซูโม่อี้ได้สติทันที

ข้า…เมื่อครู่ข้าคิดอะไรไป…

ความรู้สึกผิดและความละอายใจจู่โจมเข้ามาในทันใด เขาพยายามขยับถอยหลังอีกครั้ง

ในพื้นที่เล็กๆ ที่แกว่งไกวไปมากลิ่นหอมสดชื่นที่เขาไม่เคยได้กลิ่นมาก่อนจู่โจมเข้ามา ป้วนเปี้ยนอยู่เต็มลมหายใจ

ไม่ใช่กลิ่นแป้งของสตรี ไม่ใช่กลิ่นกำยานที่เขาคุ้นเคย

เป็นกลิ่นพิเศษ กลิ่นเหงื่อบนผิวผสมกับผ้าที่เพิ่งซัก เหมือนกลิ่นหญ้าสดหลังฝนในฤดูใบไม้ผลิ สะอาดบริสุทธิ์ยิ่ง

กลิ่นหอมนี้พวยพุ่งเข้าสู่จมูก ในที่สุดก็ทำให้ความคิดของเขาชัดเจนขึ้นมา

นี่คือ…

ซูโม่อี้ยังคงยันผนังตู้ไว้ แล้วโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างยากที่จะสังเกตเห็น

นี่คือกลิ่นกายของหลินหวั่นชิง