ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทที่ 4-บทที่ 5

“ไปซื้อลูกโป่งมาหน่อย เอามาหลายๆ สีเลย ลูกไม่ต้องใหญ่มาก ให้เป่าออกมาแล้วได้ขนาดนี้” ว่าแล้วหล่อนก็ทำมือประกอบ ก่อนกล่าวต่อ “ซื้อผ้าขาวบางมาด้วย ถ้าไม่มีผ้าขาวบางจะเป็นผ้าอื่น หรือจะเป็นเสื้อยืดตราห่านก็ได้ ลองหาดูแล้วกัน” ว่าแล้วหล่อนก็ถ่ายทอดสิ่งที่อยู่ในสมองให้เด็กสาวฟังอีกนิดหน่อยพอเห็นภาพ ก่อนจะหยิบเงินจำนวนหนึ่งส่งไปให้

“รีบไปรีบกลับเลยนะคะ” ท่านประธานการจัดงาน (แบบเฉพาะกิจ) ไม่วายกำชับ

จากนั้นหล่อนก็ตรงกลับไปให้ความสนใจกับป้ายชื่อคู่บ่าวสาวอีกครั้ง พิจารณางานที่ดำเนินไปแล้วอย่างพอใจ แล้วหล่อนก็นำสีอีกสีมาลงตัดเส้นและแรเงาเพิ่มเติมนิดหน่อย อืม…ดูดีขึ้น

“คุณระบายสีนั้นให้เต็มพื้นที่เลยนะคะ แล้วคุณก็เอาสีนี้เล่นลายเส้นแบบนี้ไปทุกตัวนะคะ”

ผู้รับคำสั่งพยักหน้า และปฏิบัติตามโดยพร้อมเพรียง

อรกานต์เดินสำรวจความเรียบร้อยไปรอบๆ ห้อง ให้ความใส่ใจในทุกๆ รายละเอียด

ภายในเวลาไม่นานต่อมา หล่อนก็เห็นผู้ชายผิวคล้ำเข้ม รูปร่างสันทัด หน้าตาแบบไทยแท้ ถือ (เรียกว่าแบกจะเหมาะกว่า) รูปภาพใหญ่เดินตรงเข้ามาทางห้องจัดเลี้ยง

หล่อนวิ่งปรูดไปอย่างลืมตัว ยิ้มแย้มทักทายเพื่อนอย่างยินดี ก่อนจะคิดได้ว่าไทร่าเคยทำให้ผู้ชายคนนี้อกหักจนเกือบตายมาแล้ว เข้าใจดีเลยว่าทำไมเขาถึงตอบสนองกิริยาดีใจจนแทบจะกระโดดกอดคอของหล่อนด้วยสีหน้าแววตาเฉยเมย

“จะให้ผมวางรูปไว้ตรงไหน”

“ทางนี้”

หญิงสาวเดินนำไป แล้วก็ดำเนินการช่วยเขาตั้งวางรูปภาพให้ลงตัวโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ฝ่ายดอกไม้ที่มายืนรอจัดดอกไม้ที่ฐานรูปภาพถึงกับอุทานออกมาเมื่อเห็นภาพนั้นถนัด

อรกานต์จึงถอยห่างออกมาพิจารณาภาพนั้นบ้าง

“โอ้โห…เยี่ยม!” อารามดีใจ หล่อนอุทานออกไปด้วยท่าทางและน้ำเสียงของอรกานต์ ปองธรรมของแท้เลยเชียว

ชายคนข้างๆ เพียงแค่ปรายตามอง

“สวยมากค่ะ ขอบคุณมาก เสร็จงานแล้วจะรีบเอาไปคืนนะคะ ไม่ทราบว่าจะให้ไปคืนที่ไหน แล้ว…เอ่อ…คิดค่าเช่าเท่าไหร่”

“ไม่เป็นไรหรอกไทร่า คิดว่าช่วยเหลือกัน เพื่อนฝูง”

“แล้วถ้าขายได้ รูปนี้จะคิดเท่าไหร่”

“ถ้ามีคนสนใจก็ให้โทรหานิลยาแล้วกัน นิลรู้ว่าจะติดต่อผมได้ที่ไหน”

แหม…หมั่นไส้…ฟอร์มจัด เล่นตัวเหลือเกินนะเวลาอยู่กับแฟนเก่านี่ อยากจะตะโกนใส่หน้าพ่อยอดชายนี่เหลือเกินว่า ‘นี่ฉันเองโว้ย ไม่ต้องเก๊กนักก็ได้’

หากยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร เจ้าภาพของงานก็มาหยุดยืนดูภาพ “สวยมาก ดีทีเดียว”

“ถ้าหารูปคู่บ่าวสาวรูปนั้นไม่เจอจริงๆ ทางเรายินดีมอบภาพนี้ให้เป็นที่ระลึกนะคะ หากคุณลุงชอบ”

“ผมชอบ และคิดว่าลูกชายก็คงชอบด้วย”

อรกานต์ยิ้ม “ดีค่ะ”

“คุณเป็นคนวาดภาพนี้หรือ” บิดาของเจ้าบ่าวหันไปถามผู้ชายคนข้างๆ และคุยกันเกี่ยวกับเรื่องภาพอีกสักพัก อรกานต์ร่วมสนทนาด้วยอย่างสุภาพ สำรวม

เมื่อเวลาผ่านไปอีกครู่ เพื่อนสนิทของหล่อนตั้งท่าจะลากลับ ก็พอดีกับที่พนักงานสาวซื้อสัมภาระตามใบสั่งของหล่อนกลับมาพอดี

“นนท์” หญิงสาวเรียก

“หืม”

“รีบกลับรึเปล่า ช่วยกันหน่อยได้มั้ย”

“ทำอะไร”

“นี่นะ…” ว่าแล้วหล่อนก็รื้อบรรดาลูกโป่งหลากสีออกมา กางผ้าขาวบางซึ่งยาวเป็นเมตรออกมาอย่างพึงพอใจ

“จำซุ้มที่เคยจัดที่คณะได้มั้ย เราจะทำคล้ายๆ อย่างนั้นนะ เอาลูกโป่งไปแซมกับดอกไม้ ทิ้งชายผ้าสีขาวๆ ห้อยรุ่งริ่งลงมาเป็นฉากหลัง…” บรรยายต่อไปเรื่อยจนจบก็ไม่รอให้เพื่อนปฏิเสธ กวักมือเรียกระดมพลมาช่วยกันเป่าลูกโป่งทันที หนุ่มผิวคล้ำก็ตกกระไดพลอยโจนกลายมาเป็นหนึ่งในทีมงานเฉพาะกิจอย่างเต็มตัว

งานในขั้นต่อๆ ไป ดำเนินไปอย่างราบรื่นและรวดเร็วมาก เมื่อหล่อนมีผู้ร่วมงานมืออาชีพและผู้ช่วยมือขวาที่เข้าขารู้งานกันดี

อรกานต์ชักเพลินและสนุกกับงานนี้มาก ไม่ได้ทำอะไรที่มันเป็นงานศิลป์แบบนี้มานานแล้ว

“นนท์จับตรงนั้นไว้แน่นๆ นะ ฉันจะดึงแล้ว”

“เดี๋ยวอ้อ…”

เงียบ…

ทุกอย่างหยุดไปชั่วขณะ คนเรียกเองก็ตะลึง ไม่รู้ว่าหลุดปากเรียกอย่างนั้นไปได้อย่างไร คงจะเป็นกิริยา วาจาและสไตล์การทำงานที่ถอดแบบจากเพื่อนสนิทออกมาเปี๊ยบแหงๆ

ข้างฝ่ายที่ถูกเรียกก็นิ่งงันไปเพียงครู่ พลันก็รู้สึกดีใจ อบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก นัยน์ตาฉาบแววเริงร่า ยินดีอย่างปิดไม่มิด

“โทษทีไทร่า ผมเผลอไปหน่อย สไตล์การทำงานของคุณกับเค้าใกล้กันมาก”

“ไม่เป็นไร” หล่อนตอบเสียงเรียบ หากยิ้มให้ทั้งปากทั้งตา ชนิดที่คนซึ่งกำลังแอบมองอยู่หัวใจกระตุกวาบ